;
coinex

فسیل 61 میلیون ساله، از تکامل غیر منتظره پنگوئن­ها تنها کمی پس از  انقراض دایناسورها خبر می دهد

فسیل 61 میلیون ساله، از تکامل غیر منتظره پنگوئن­ها تنها کمی پس از  انقراض دایناسورها خبر می دهد
تکامل اولیه پرندگان مدرن تا حد زیادی برای ما نامشخص بوده است، بنابراین کشف فسیلی که پراکندگی غیر منتظره پنگوئن­ها را تنها مدت کمی پس از  انقراض دایناسورها نشان می دهد، می تواند خبر بزرگی باشد.

بر اساس نظریه غالب، پرندگان از کلادی از دایناسورهای دوپا به نام تهی‌دم‌خزندگان سر چشمه گرفته اند. اما تکامل اولیه پرندگان مدرن تا حد زیادی برای ما نامشخص بوده است است، بر اساس مدل­های ساعت­ ملکولی (روشی که از خصوصیات فسیلی و سرعت تغییرات مولکولی برای شناسایی جدا شدن گونه­ها در روند تکامل بهره می­برد) منشاء نوآروارگان به اوایل دوره کرتاسه باز می گردد، در همین حال دیگر پرندگان مدرن تا پیش از اواخر دوره کرتاسه از هم جدا نشده­اند. فسیل­های پراکنده موجود از دوره مزوزوئیک اطلاعات کمی در مورد نوآروارگان فراهم کرده است.

پرندگان مدرن را می توان به دو گروه عمده تقسیم کرد؛ دیرین‌آروارگان شامل شترمرغ­ها و کیوی­ها، در حالی که گروه نوآروارگان شامل تمام پرندگان دیگر می­شود. اولین گروه از پرندگان که از نوآروارگان جدا شده­اند، غازماکیان‌سانان بوده­اند، گروهی که شامل غازسانان (اردک و مرغ خانگی) و ماکیان­سانان (قرقاول، باقرقره) هستند.

اولین گروه نوآروارگان ممکن است، گروهی از ماکیان­سانان بوده باشد که به حدود 85 میلیون سال قبل باز می­گردند، با این وجود در مورد هویت این پرندگان به عنوان ماکیان­سانان تردیدهایی وجود دارد. همچنین بررسی رسته­ای از غازماکیان‌سانان که در اواخر کرتاسه (66 تا 68 میلیون سال قبل) می­زیسته­اند، نشان می­دهد، نوآروارگان پیش از پایان دوره مزوزوئیک به گروه­های دیگری تقسیم شده­اند. به هر حال، چه پراکندگی نوآروارگان قبل و چه بعد از دوره کرتاسه رخ داده باشد، مسئله با وجود رویداد انقراض کرتاسه پالئوژن، هنوز جای بحث زیادی دارد.

استخوان¬های پنگوئن غول پیکر (سمت چپ) در کنار استخوان¬های پنگوئن مدرن (سمت راست)
استخوان¬های پنگوئن غول پیکر (سمت چپ) در کنار استخوان¬های پنگوئن مدرن (سمت راست)

به همین دلیل دیرینه شناسان به دنبال دوره­ای فراتر از انقراض کرتاسه پالئوژن  هستند، چرا که در این دوره، اجداد تمام پرندگان مدرن یافت شده­اند.

در مطالعه جدیدی که توسط تیمی از دیرینه شناسان موزه کانتربری در کرایستچرچ، نیوزیلند و موزه سیکنربگ در فرانکفورت، آلمان انجام شده، فسیلی از پای پنگوئن هایی که در اواسط پالئوسن در نیوزیلند می­زیسته­اند تشریح شده است.

قدمت ناحیه­ای که فسیل کشف شده، از لحاظ زمین شناختی به حدود 61 میلیون سال قبل بازمی گردد. پای فسیلی هم متعلق به یک گونه جدید پنگوئن است. در این محل نمونه دیگری از گونه ای از پنگوئن­های بزرگ و همچنین وایمانگو که قدیمی­ترین پنگوئن کشف شده تا به امروز محسوب می شود، کشف شده است.

استخوان مچى قلمى در هر گروه پرندگان نسبت به گروه دیگر تفاوت عمده­ای دارد، در نتیجه این استخوان نقش زیادی در شناسایی پرندگان ایفا می­کند. در پنگوئن هم استخوان­ مچی قلمی بسیار متمایز هستند، علاوه بر کوتاهی و بلند، شکل این استخوان هم در برخی پنگوئن­ها متفاوت است. پای فسیلی جدید هم با وایمانگو تفاوت دارد. با توجه به نسبت ضخامت قشر استخوان و شکل حفره استخوان کنجدی شکل، به نظر می­رسد، استخوان فسیلی بیشتر به پنگوئن­های مدرن شباهت دارد.

در نتیجه این یافته­های جدید پای فسیلی پنگوئن و شواهد موجود از گونه­های بدوی­تر نشان می­دهد، تنوع پنگوئن­ها در دوره­ای کوتاه پس از رویداد انقراض کرتاسه پالئوسن بیش از حد انتظار بوده است. علاوه بر این، پای فسیلی پنگوئن ویژگی­هایی را نشان می­دهد که در گونه­های جوان­تر پنگوئن­ها قابل مشاهده است. این نشان می­دهد که با توجه به مورفولوژی (ریخت شناسی) استخوان مچی قلمی پنگوئن­ها بسیار بیش از تصور ما تکامل یافته است. تفاوت بین گونه­های جدید و وایمانگو  احتمالا به جهت تفاوت آن­ها در حرکت روی زمین و آب رخ داده است.

تصویری هنری که پنگوئن غول پیکر وایمانگو را در مقایسه با یک پنگوئن امپراتور مدرن و یک انسان نشان می¬دهد
تصویری هنری که پنگوئن غول پیکر وایمانگو را در مقایسه با یک پنگوئن امپراتور مدرن و یک انسان نشان می¬دهد

استخوان مچی قلمی پای فسیلی فوق از استخوان وایمانگو تنومندتر است و با گونه­ای پنگوئن­های غول پیکر که 33 تا 45 میلیون سال قبل می­زیسته و قامتی حدود 165 سانتی­متر داشته، مطابقت می­کند.

این پنگوئن­ها نه تنها شبیه پنگوئن­های مدرن بودند، بلکه در اوایل تکامل خود جثه خیلی بزرگی داشته­اند و حدود 30 میلیون سال زیسته­اند. اما دلیل انقراض پنگوئن­های غول پیکر حدود 20 میلیون سال قبل، به درستی مشخص نیست. ولی به نظر می رسد، زمان انقراض این گونه­های پنگوئن با رشد جمعیت پستانداران دریایی، به خصوص نهنگ­های دندانه­دار همزمان بوده است. همچنین رقابت برای غذا ممکن است عامل موثر دیگری در انقراض این جانداران بوده باشد.

این تنوع غیر­منتظره پنگوئن­ها تنها مدتی کمی پس از اواخر دوره کرتاسه، منجر به مطرح شدن فرضیه­هایی مختلفی در مورد نوآروارگان شده است. برخی آنالیزهای ساعتی مولکولی نشان می­دهد، گروه­های مختلف پنگوئن­ها از حدود 62 میلیون سال قبل شروع به تکامل کرده­اند.

براساس این فرضیه، حضور هر دو نوع اولیه و انواع تکامل یافته نشان می­دهد، پنگوئن­ها در دوره­ای بسیار کوتاه تکامل یافته­اند. در فرضیه محتمل­تر، پنگوئن­ها اواخر دوره کرتاسه، یعنی کمی قبل از رویداد انقراض، شروع به پراکندگی کرده­اند. حال این­که چرا پنگوئن­ها جان سالم به در برده­اند و تیرانوسور رکس­ها نتوانسته­اند؛ جای شگفتی است.

.

منبع: theguardian

ارسال برای دوستان در: واتساپ | تلگرام |






ارسال نظر