دانشمندان دریافته‌اند که تک فرزند بودن نه‌تنها باعث تفاوت‌های رفتاری و شخصیتی می‌شود، بلکه روی فرآیند رشد و تکامل ذهنی نیز تأثیر می‌گذارد. مطالعه‌ی جدیدی که اسکن‌های مغزیِ تک فرزندها را با سایر کودکانی که خواهر و برادر داشته‌اند مقایسه کرده، نشان می‌دهد، تفاوت‌های قابل‌توجهی در قشر خاکستری مغز این دو گروه وجود دارد. محققان معتقدند که این اولین شواهد عصب‌شناختی این ناحیه از مغزند، ناحیه خاکستری، ناحیه‌ای از مغز است که مسئول تفاوت‌های رفتاری و ساختارهای ذهنی است.
در این مطالعه، محققان چینی، 303 جوان در سنین دانشگاهی را همسالان خود مورد بررسی قرار گرفتند. چنین مطالعه‌ای با توجه به ترکیب جمعیتی جوانان چین وجود داشت. در واقع به علت سیاست تک فرزندی که دولت چین در سال‌های 1979 تا 2015 اجرا کرد، بسیاری از خانواده‌ها تنها صاحب یک فرزند شدند.
کلیشه‌ی فکری رایج در مورد تک فرزندی این است که بر رفتارهای فردی و ویژگی‌های شخصیتی اثر می‌گذارد و باعث خودخواهی بیشتر و تمایل کمتر نسبت به تقسیم دارایی‌ها با همسالان می‌شود.
مشارکت‌کنندگان در این مطالعه، تقریبا نیمی تک فرزند و نیمی دارای خواهر و برادر بودند. آن‌ها در آزمایش‌هایی شرکت کردند که برای شناخت و بررسی شخصیت، خلاقیت و هوششان طراحی شده بود. ضمن اینکه از مغز آن‌ها هم عکس‌برداری ام آر آی شد.
این آزمایش‌ها گرچه تفاوتی را در هوش و ذکاوت این دو گروه نمایان نکرد، اما نشان داد تک -فرزندها از انعطاف‌پذیری فکری و خلاقیت بیش‌تری برخوردارند. آن‌ها هم‌چنین قدرت پذیرش و موافقت کمتری نسبت به گروه مقابل داشتند. قدرت پذیرش در کنار برونگرایی، وظیفه‌شناسی، روان رنجوری و تجربه‌گرایی، یکی از پنج فاکتور مورد بررسی در این آزمایش بود.
اما بخش مهم‌تر این تحقیق در بررسی‌های ام آر آی روی قشر خاکستری روشن شد. نتایج نشان داد، بخش‌هایی از لوب آهیانه ای تک فرزندها که مربوط به پردازش و ادراک زبانی است و در آزمایش‌ها باعث انعطاف‌پذیری و خلاقیت بیشتر آن‌ها می‌شد، حجم بیش‌تری را به خود اختصاص داده و در مقابل سایر بخش‌ها و مشخصا لوب پیشانی آن‌ها (که بیشتر مرتبط به احساسات و رفتارهای اجتماعی است) حجم کمتری دارد.
محققان هنوز به نتایج محکمی در مورد چرایی این موضوع نرسیده‌اند، اما حدس می‌زنند که این اتفاق به دلیل آن است که والدین تک فرزندها، عموما فرصت بیش‌تری را برای پرورش خلاقیت آن‌ها اختصاص داده‌اند و نیز احتمالا انتظارات بالاتری از فرزندشان داشته‌اند. در عوض قدرت پذیرش و انعطاف‌پذیری رفتاری کمتر آن‌ها احتمالا برخاسته از توجه بیشتر اعضای خانواده و حضور کمتر در فعالیت‌های بیرونی اجتماعی و تمرکز حداکثری روی فعالیت‌های فردی در سنین رشد بوده است.
در این مطالعه محدودیت‌هایی هم وجود داشته است. محدودیت‌هایی ازجمله اینکه آزمایش‌ها روی افرادی با تحصیلات عالی و در ناحیه‌ای خاص انجام شده است. گرچه هنوز اطلاعات چندانی از این موضوع و عملکرد مغز در این باره در دست نداریم، اما واضح است که ارتباط تنگاتنگی میان محیط خانواده‌ای که در آن رشد کرده‌ایم و فرآیند رشد ذهن ما وجود دارد.
.
منبع: sciencealert
