تماس طولانی مدت با ضایعات پوستی فرد آلوده، یکی از اصلی‌ترین راه های انتقال آبله میمون به انسان‌ها‌‌ست؛ اما این تمام ماجرا نیست. در ادامه، آخرین یافته‌های دانشمندان درباره روش های انتقال آبله میمون را با شما به اشتراک می‌گذاریم.
در زمانی‌که شیوع جهانی آبله میمون در حال اوج‌گیری‌ست، پژوهشگران چیزهای بیشتری درباره چگونگی گسترش و مسیرهای انتقال آبله میمون یاد می‌گیرند. چیزی که بخشی از پژوهش‌های تازه، در برآورد اولیه به ما می‌گوید، این است که ویروس با تکرر تماس پوست به پوست بین افراد در مقیاس بزرگ‌تری گسترش پیدا خواهد کرد.
- بیشتر بخوانید: ویروس جدید لانگیا شناسایی شد ؛ پاندمی جدیدی در راه است؟
اوریول میتجا، پژوهشگر بیماری‌های عفونی در آلمان می‌گوید:
زمانی‌که تمامی پژوهش‌ها را کنار هم بگذارید، خواهید دید علائم بالینی این بیماری در همه‌جا مشترک است ــ اما با این‌حال شگفت‌آور هم است!
چرا حیرت کرده‌ایم؟ به این دلیل که الگوی شیوع و نشانگان بیماری شبیه آن‌چیزی نیست که پژوهشگران در غرب و مرکز آفریقا مشاهده کرده بودند؛ جایی‌که ویروس آبله میمون به تنهایی دلیلی برای همه‌گیری مداوم شده بود.
راه های انتقال آبله میمون از طریق زخم‌لکه‌های پوستی
از اوایل ماه می (اردیبهشت)، آبله میمون در بیش از ۹۰ کشور گسترش یافته و ۳۲ هزار نفر را آلوده کرده است. چیزی نزدیک به یک‌سوم مبتلایان نیز از ایالات متحده آمریکا گزارش شده‌اند. گسترش سریع ویروس آبله میمون، سازمان بهداشت جهانی را وا داشت که در تاریخ ۲۳ ژوئیه (1 مرداد) سطح هشدار عمومی را به بالاترین حد برساند. جو بایدن، رئیس جمهور امریکا نیز این هشدار را در ۴ اوت (13 مرداد) با اعلام وضعیت اضطراری عمومی در امریکا پی گرفت.
بعضی از زنان و کودکان از حوالی ماه مه (اردیبهشت) آلوده شدند؛ اما اکثر موردها در مردانی مشاهده شد که با هم‌جنس خود رابطه‌ی جنسی داشته‌اند. به ویژه، آنهایی که دارای چند شریک جنسی بوده و یا با اشخاص ناشناسی رابطه‌ی جنسی برقرار کرده‌اند. میتجا گفته است:
به احتمالی، ویروس از شبکه‌های موجود در این گروه‌های MSM در گسترش موثر خود سود برده است. هر چه ویروس بیشتر گسترش بیابد، فرصت بیشتری نیز برای آلوده ساختن دیگر جمعیت‌ها خواهد داشت، همچون جمعیت حیوانات وحشی که دانشمندان هشدار داده‌اند ــ ممکن است مخازنی برای آلوده‌سازی مکرر انسان‌ها باشند.
زمانی‌که یک فرد به آبله میمون مبتلا می‌شود، می‌تواند علائمی شبیه آنفولانزا، ورم غدد لنفاوی و زخم‌لکه‌های پوستی به‌روی پوست خود داشته باشد. اگر چه بعضی از پژوهشگران احتمال می‌دهند که این ویروس از راه قطرات تنفسی و ذرات هوا نیز منتقل شود، درست شبیه به روشی که ویروس سارس-کوو ۲ میزبان‌های خود را آلوده می‌کند.
میتجا و همکارانش گزارش داده‌اند که نمونه‌های گرفته شده از یک فرد بیمار، حاوی مقدار زیادی دی‌ان‌ای ویروسی در ضایعات پوستی‌اش بوده که این، بسیار بیشتر از نمونه‌‌هایی بوده که از گلوی بیماران گرفته شده است. بگهوما تیتناجی عفونت‌شناس دانشگاه اِموری جرجیا، گفته است: «طوری به نظر می‌آید که این ضایعات پوستی با ویروس اشباع شده‌اند!» گفتنی‌ست که او در این مطالعه بالینی شرکت نداشته است.
چند مطالعه از جمله کار میتجا، نشان داد که تعداد کمی از مبتلایان این بیماری از هم‌خانه‌‌ی خود که با او رابطه جنسی نداشته‌اند به این ویروس آلوده شده‌اند. میتجا در این باره گفت:
این یافته، بر داده‌هایی منطبق بود که گفته بود میزان ویروسی که از ذرات هوا و قطرات تنفسی انتقال می‌یابد راه اصلی آلوده‌سازی این ویروس نیستند.
او افزود: اگر این یافته در تحقیقات پیش‌روی تایید شود، می‌توان این پرسش را مطرح ساخت که آیا می‌بایست افراد را برای تمام مدت زمانی که بیمارند قرنطینه کرد؟ که اگر چنین باشد بسیار دشوار خواهد بود؛ چرا که رفع علائم این بیماری دست‌کم یک ماه طول خواهد کشید.
جسیکا جاست‌من عفونت شناس در دانشگاه کلمبیا می‌گوید: هنوز درباره چگونگی تغییر بار ویروسی افراد در طول زمان داده‌های کافی نداریم. علی‌رغم آن‌که مطالعات میتجا و همکاران او نشان داده بود که میزان ویروس در نمونه‌های گردآوری شده از گلوی افراد در اوایل بیماری بسیار ناچیز است، اما شاید اگر زمان نمونه‌گیری تغییر می‌کرد، ما با بار ویروسی مواجه می‌شدیم. بنابراین، گردآوری چنین داده‌هایی در ادامه مطالعات‌مان، به مراجع سلامت عمومی این امکان را می‌دهد که درباره‌ی قرنطینه افراد آلوده راهکارهای بهتری ارائه نمایند.
سخنی درباره‌ی راه های انتقال آبله میمون از طریق رابطه جنسی
اینکه آیا یکی از راه های انتقال آبله میمون از طریق رابطه جنسی صورت می‌گیرد یا خیر نوعی «absolute terms» است؛ به این معنا که هنوز بر ما روشن نیست که گذار این بیماری از یک شخص به شخص دیگر در طول سکس چگونه با خون، مَنی و یا دیگر ترشحات بدن صورت می‌گیرد. اما در چند مطالعه، از منی شخصی که چند هفته پس از آلودگی‌اش نمونه‌گیری شد توانستیم دی‌ان‌ای ویروس آبله میمون را بیابیم. هم‌چنین مطالعه‌ای دیگر نیز نشان داد شش روز پس از ظهور علائم می‌توان از مایع منی فرد آلوده، دی‌ان‌ای ویروس آبله میمون را استخراج کرد.
حتی اگر هم از راه جنسی انتقال پیدا کند، روشن نیست که تاثیر آن تا چه میزان است؛ به بیان بهتر، در ارتباط‌های روزانه معمولی نیز، افراد با یکدیگر تماس پوستی دارند یا اینکه قطرات تنفسی یکدیگر را استنشاق می‌کنند. بنابراین هنوز دقیقا مشخص نیست که سرعت و شدت انتقال در کدام راه انتقال بیشتر است.
اگر مطالعات دیگر بتوانند عفونت ویروسی را در منی پیدا کنند، درک مدت زمان ماندگاری ویروس در ترشحات بدن کلیدی خواهد بود. ویروس‌هایی نظیر ابولا، اگر نگوییم سال‌ها، می‌توانند برای ماه‌ها در منی یک شخص باقی بمانند که این تلاش‌ها را برای کنترل بیماری پیچیده‌تر خواهد کرد. تا زمانی‌که پژوهشگران بیشتر بدانند، موسسه امنیت سلامت بریتانیا توصیه کرده است که افراد استفاده از پوشش را ادامه دهند حتی پس از گذشت هشت هفته از آلودگی.
هم‌چنین میتجا و همکارانش خاطر نشان کردند در افراد مورد آزمایش، شمار بزرگ‌تری از ضایعاتی‌که در دهان افراد بروز پیدا کرده بود در پیوند با رابطه‌ی جنسی دهانی بوده و آن دسته از افرادی هم که در اطراف نشیمنگاه خود عارضه‌ای داشته‌اند در پیوند با رابطه جنسی مقعدی بوده است.
تتیناجی گفت:
این خیلی حیاتی است که نهاد سلامت عمومی اِبایی از گفت و گو درباره‌ی سکس و انجام راهنمایی برای انواع محافظت‌های در دسترس نداشته باشد!
بیشتر بخوانید:
- افزایش شمار فوتی های کرونا ؛ دز یادآور واکسن کرونا الزامی است
- جهش های جدید کرونا مسری تر از قبل و مقاوم در برابر واکسن
- پیک هفتم کرونا آغاز شد؟ افزایش چشمگیر مبتلایان در 15 روز اخیر
شما دربارهٔ انتقال آبله‌ی میمون چه فکر می‌کنید؟ نظرات خود را در بخش کامنت‌ها با ما در میان گذاشته و اخبار تکنولوژی را از تکراتو دنبال کنید.
منبع: Nature
