از زمانی که بشر خود را شناخت همواره بدنبال راهی برای ارضای بلند پروازی خود بوده است و از هنگامی که تمدن و شهر نشینی شکل گرفت سعی بر آن داشت که به هر طریقی خود را برتر از سایرین نشان دهد و یکی از این راه ها را در آسمان یافت؛ بالا تر رفتن در آن به هر شکلی و یکی از این اشکال ساخت سازه هایی است که بتواند به آسمان سرک بکشد و این حس آدمی را ارضا نماید.
در حال حاضر 10 سازه بلند جهان آسمان خراشهایی هستند که در رقابت بر سر ارتفاع به دو گروه سوپرتال (Supertall) با ارتفاع بیش از 300 متر و مگاتال (Megatall) با ارتفاع بیش از 600 متر تقسیم شده اند. برج خلیفه (Khalifa) دبی تنها ساختمانی است که با ارتفاعی در حدود 830 متر خود را در گروه سازه های مگاتال وارد کرده است. اگر چه مطمئنا در آینده ای نه چندان دور به این لیست، ساختمان های دیگری نیز اضافه خواهد شد.
مهندسان همواره برای ساخت ابر سازه ها با چالش های زیادی روبرو بودند. در اوایل مشکل اصلی آنها خود مواد بود. سنگ تنها ماده ای بود که می توانست با اطمینان به روی هم انباشته شود. حتی یک اثر شگفت انگیز را با آن بوجود آوردند، کلیسای جامع Chartre در فرانسه، حاصل این مهندسی است.
پیشرفت غیر منتظره ای در اواخر قرن نوزدهم میلادی، توسط دستان مهندس و معمار آمریکایی (William La Baron Jenney) بدست آمد. Jenney برای ادامه تحصیل در رشته معماری به فرانسه رفت و در آنجا با گوستاو ایفل (Gustave Eiffel) طراح برج معروف ایفل در پاریس، آشنا شد و شاید این همکاری به او ایده های نابی را داد و باعث ساخت اولین آسمانخراش جهان در شیگاگو شد.
اولین ساختمان که از ستون ها و تیرک های فلزی شکل گرفت و محدودیت های بسیاری را از بین برد و سازه ای شکل گرفت که 65% سبک تر از سنگ یا خشت های گلی بود و این صرفه جویی در وزن کلید ساخت سازه های بلندتر بود.
دیوار پرده ای (curtain wall)، زاده ای از تفکرات Jenney است، یک ویژگی که در حال حاضر در تمام آسمانخراش ها به جای بکارگیری دیوار های باربر معمولی استفاده می شود. تولد دیوارهای پرده ای طیف گسترده ای از اشکال و سطوح خارجی ساختمان ها را تشکیل می دهد و دیوارهای شیشه ای آسمانخراش ها نتیجه مستقیم این نوآوری است.
در حالی که عناصر کلیذی طراحی و ساخت، اجازه سر به فلک کشیدن ساختمان های زیادی را داده اند، اما برای ساخت هر پروژه مسایل و چالش های پیچیده بسیاری در کنار آن قرار می گیرند، همه چیز از تهویه مطبوع گرفته تا تردد راحت مردم در بین طبقات و سطوح مختلف سازه باید توسط طراحان به طور دقیق بررسی شود و مدل سازی بسیار دقیقی قبل از ساخت توسط برنامه های نرم افزاری قوی انجام گیرد چون در ساخت چنین ابر سازه هایی کوچکترین اشتباه، بزرگترین اشتباه است.
در ادامه 10 ابر سازه بلند دنیا را مشاهده خواهید کرد:
.
برج خلیفه (Burj Khalifa)، دوبی – 828 متر
.
برج شانگهای (Shangai Tower)، شانگهای – 632 متر
.
برج ساعت رویال مکه (Makkah Royal Clock Tower)، عربستان سعودی – 601 متر
.
مرکز تجارت جهانی (One World Trade Center)، نیویورک سیتی – 541 متر
.
تایپه 101 (Taipei 101)، تایوان – 508 متر
.
مرکز مالی جهانی شانگهای (Shanghai World Financial Center)، شانگهای – 492 متر
.
مرکز تجارت بین المللی (International Commerce Centre)، هنگ کنگ – 484 متر
.
برج های دوقلوی پتروناس (Petronas Twins Towers)، مالزی – 452 متر
.
برج زیفنگ (Zifeng Tower)، چین – 450 متر
.
برج ویلیس (Willis Tower)، شیکاگو – 442 متر
.
کینگکی 100 (Kingkey 100)، چین – 442 متر
.
.
منبع: interestingengineering
