شاید سفر به مریخ به مانند داستان های علمی تخیلی به نظر برسد، اما خیلی ها تصور می کنند، رویأیی سفر به مریخ به زودی به واقعیت تبدیل می شود. اسپیس ایکس و ناسا وعده استعمار نزدیکترین همسایه زمین را طی چند دهه آینده داده اند. به این ترتیب، این سیاره سرخ و سرد ممکن است، در نهایت تبدیل به مقصد توریستی شکوهمندی شود.
جولین ماو در سری عکس های خود«سلامی از مریخ» چنین چیزی را پیش بینی کرده است. چنین آینده ای بسیار قابل پیش بینی است، مردم خود پسندی با لباس های فضایی با اسمارتفون ها، دوربین های دیجیتال و سلفی استیک در مریخ پرسه می زنند و به مانند سگ ها قلمروی خود را علامت گذاری می کنند. ساکنان زمین به نظر می رسد بیشتر علاقمندند حضور خود را ثبت کنند تا اینکه از مناظر دیدنی لذت ببرند. ماو می گوید: “اینها همه عادات توریستی است که با عکاسی به وجود آمده اند. فرض کرده ام، ما چنین کاری را در سیاره ای دیگر هم انجام می دهیم.”
در واقع، گرفتن عکس و به اشتراک گذاشتنش در اینترنت، بدون تجربه کردن، دیدن، شنیدن و لمس کردن محیط اطراف، انسان میل ذاتی به ژست گرفتن دارد. شاید در کنار مناظر خیره‌کننده این عکس‌ها ، هدف ماو آشکار کردن این موضوع باشد که عکس گرفتن می‌تواند نشانه ای از غرور نهفته در پیگیری بی پایان هویتمان باشد.
ماو این عکس ها را در طول سفر هشت روزه خود به یوتا گرفته است. این مناظر مریخی تا حدودی نزدیک به چشم اندازهایی بودند که مریخ نورد کریاسیتی ناسا از مریخ به دست ما رسانده است. رباتی که سطح این سیاره سرخ را برای کشف سرنخ ها و شواهدی از گذاشته می‌کاود.
ماو از این ربات سطح نورد به عنوان «کریستف کلمب قرن ما» یاد می کند،. البته این پیش از زمانی است که مریخ به مقصدی توریستی برای سیاحت و تجربه کردن تبدیل شود، رؤیایی که ناسا و اسپیس ایکس هم اکنون برای واقعیت بخشیدن به آن در حال فعالیت اند.
ماو همچنین کپی از لباس های فضایی ESP-A7L سری ماموریت های آپولو را از یک شرکت تولیدی لباس در لس آنجلس خریداری کرد. او می گوید: “این لباس ها مناسب یک ماموریت مریخ نبودند، اما هدف من بیشتر نزدیک شدن به کلیشه ای بود که بیشترمان در مورد فضانوردان در ذهن داریم.”
آیا ما برای کشف مکان ها و فرهنگ های جدید سفر می کنیم و یا ما برای گرفتن عکس از خودمان و اینکه ثابت کنیم وجود داریم؟ جولین ماو و دوستش با پوشیدن این لباس ها همچون توریست های زمینی با دوربین و سلفی استیک در مناظر مریخی پرسه می زدند و گاهی ماو یک تایمر 10 ثانیه ای تنظیم می کرد و به داخل قاب تصویر می پرید. او با فتوشاپ گیاهان، درختان و سایر علائم حیات زمینی را حذف می کرد و سپس رنگ عکس ها را برای شباهت به رنگ زنگی و سولفوریک سیاره سرخ، دستکاری می کرد.
عکس های حاصل، فوق العاده شبیه فیلمهای سینمایی بودند و ظاهری کاملا قانع کننده داشتند. حتی وقتی مناظر زمینی مانند، گراند کانیون و یا دره مرگ، قابل شناسایی بودند؛ این موضوع را به یاد می آوردند که غرب نیز زمانی همچون مریخ امروز دنیای بیگانه بوده است.
بیش از 500 سال پیش کریستف کلمب قاره آمریکا را کشف کرد، کلمب جایی را کشف کرد که پر از مناظر دست نخورده و چشم اندازهای وسیع بود؛ جایی که پیش از آن پای هیچ توریست دیگری به آنجا نرسیده بود. اکنون آمریکا یکی از پربازدید کننده ترین مناطق جهان است و بسیاری از مناطق ناشناخته و کوچک به مقصدهایی محبوب برای توریست ها تبدیل‌شده اند. اکنون این نواحی دست نخورده انبوهی از افرادی که با عکاسی می خواهند اثبات کنند”اینجا هستم” را به اینجا می کشاند. ماو دلیلی نمی بیند که چنین اتفاقی در فضا رخ ندهد.
او می گوید: ” واقعیت این است که ما هم ممکن است، همچون والدین و پدر بزرگ و مادربزرگ های خود که در دهه 1960 شاهد فرود روی ماه بودند، در طول زندگی مان شاهد سفر انسان به مریخ باشیم و این حتی ما را هیجان زده تر از آنها هم کند. وقتی فلیکس باومگارتنر از استراتوسفر پرید، اینترنت تقریبا از کار افتاد، بنابراین فقط تصور کنید، روزی که ما پای به مریخ بگذاریم، چه اتفاقی می افتد.”
سری عکس های ماو اینکه چگونه به اشتراک گذاری و عکاسی به اوج هر تجربه اکتشافی رسیده را به ما یادآوری می کند. مسافران حتی صبر نمی کنند تا به خانه برسند و عکس ها را در تاریکخانه ها ظاهر کنند، بلکه در عرض چند ثانیه عکس ها را به اشتراک می گذارند. او می گوید: “آیا ما برای کشف مکان ها و فرهنگ های جدید سفر می کنیم و یا ما برای گرفتن عکس از خودمان و اینکه ثابت کنیم وجود داریم؟”
.
منبع: wired
