تصاویر شگفت انگیز از جهان هستی ؛ دانسته‌های ما از کیهان چقدر است؟

در 21 آگوست (30 مرداد ماه) یک خورشید گرفتگی کامل در آمریکا به وقوع پیوست؛ رویدادی که پس از 99 سال در این کشور تکرار شده بود. شانس ما برای تماشای چنین مناظر و تصاویر شگفت انگیز از جهان هستی چقدر است؟

اگر در آمریکا ساکن هستید، حتما می­‌دانید که تنها با نگاه کردن به آسمان بالای سرتان می‌­توانستید این تصاویر شگفت انگیز از جهان هستی را به صورت کاملا زنده تماشا و درک کنید. اما این تمام ماجرا نیست. ما در کره زمین، تنها به بخش بسیار کوچکی از کیهان دسترسی داریم که حتی شاید در مقیاس نگنجد. برای تماشای تصاویر شگفت انگیز از جهان هستی با تکراتو همراه شوید:

بیشتر بخوانید: 

تصاویر حیرت انگیز ثبت شده از خورشید گرفتگی ۳۰ مرداد

نمایی از خورشید گرفتگی ۲۰۱۷ (مرداد ۹۶) از فضا؛ سایه ماه روی زمین!

در این متن قصد داریم مجموعه تصاویر شگفت انگیز از جهان هستی که توسط تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه Chandra X-ray به ثبت رسیده و توسط ناسا به اشتراک گذاشته شده را تماشا کنیم. از سیاه چاله‌های عظیم گرفته تا کهکشان­‌هایی که با یکدیگر تعامل دارند.

تصاویر شگفت انگیز از جهان هستی

بابل نبولا (the Bubble Nebula) یک سحابی شگفت انگیز است که نورهای خود را متساعد می‌کند و در فاصله‌­ی 8000 سال نوری از زمین قرار دارد. سحابی، یک ابر در حال گسترش از گاز و غبار است که از پس از انفجار ستاره‌ها بر جای می ماند.

سحابی­‌های امیشن یا سحابی­‌هایی که نور خود را متساعد می­‌کنند، اغلب در مکان­‌هایی یافت می­‌شوند که ستاره‌­ای در حال شکل­‌گیری است. این نوع از سحابی­‌ها، بسیار داغ بوده و ابرهای گاز درخشانی دارند.

در مرکز کهکشان راه شیری ما، سیاه چاله‌­ی عظیمی به نام *Sagittarius A وجود دارد. نقطه سفید درخشان در سمت راست تصویر. سیاه چاله­‌های سوپرمسیو یا عظیم، بزرگ­ترین نوع سیاه چاله­‌ها هستند که در مرکز بسیاری از کهشکان­‌های شناخته شده وجود دارند.

خوشه­‌ی باز Pismis 24 در صورت فلکی اسکورپیوس واقع شده و خانه‌­ی بسیاری از ستاره‌­های عظیم است. این خوشه باز در هسته‌­ی NGC 6357 یا سحابی خرچنگ (Lobster Nebula) قرار دارد.

یک خوشه باز، گروهی از صدها یا هزار ستاره است که با نیروی گرانشی که متقابلا به هم وارد می­‌کنند، کنار هم قرار می‌­گیرند.

سحابی لابستر یک نوع سحابی پراکنده است که در فاصله 5500 سال نوری از زمین قرار دارد. بیشتر سحابی­‌ها، البته به جز سحابی­‌های سیاره­‌ای را می­‌توان در دسته سحابی­‌های پراکنده به شمار آورد.

شکل منحصر به فرد و شبیه به رز کهکشان بالایی به دلیل نیروی گرانش کهکشان پایینی به وجود آمده است. این جفت کهکشان متعامل با نام Arp 273 شناخته می­‌شوند.

کهکشان­‌های آنتنی (The Antennae Galaxies) در حال حاضر، فاز انفجار ستاره‌­ای را پشت سر می­‌گذارند که در آن، ابرهای عظیم گاز و غبار با یکدیگر ترکیب و ادغام شده و در نهایت، به سرعت یک ستاره را تشکیل می­‌دهند. این دو کهکشان متعامل در فاصله 62 میلیون سال نوری از زمین قرار دارند.

بزرگترین سیاره در منظومه شمسی، یک علامت بزرگ قرمز رنگ (Great Red Spot) دارد. این نقطه درواقع یک طوفان بی پایان است که قرن ها ادامه دارد.

NGC 602 یک خوشه­‌ی باز است که در ابر کوچک ماژلانی (Small Magellanic Cloud) قرار دارد؛ این یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌ها به راه شیری به شمار می‌رود. اگر در نزدیکی یا روی خط استوا باشید، می‌توانید این ابر کوچک ماژلانی را تماشا کنید.

سحابی کارینا (The Carina Nebula) در فاصله 7500 سال نوری از زمین قرار دارد. این توده عظیم نارنجی رنگ در حقیقت ابری از گاز داغ و غبار است.

برآورد می­‌شود که سن خوشه ستاره‌­ای وسترلاند 2، تقریبا بین یک تا دو میلیون سال است. این خوشه، برخی از بزرگترین و درخشان‌ترین ستاره‌های جهان هستی را در بر دارد.

کهکشان گرداب زیبا (The Whirlpool Galaxy) در حال حاضر، پروسه ادغام با یک کهکشان کوچکتر را طی می‌کند. تصویر کهکشان کوچکتر نیز در سمت راست قابل مشاده است. مارپیچ‌های این کهکشان از ستاره، گاز و غبار تشکیل شده‌اند.

این دو کهکشان مارپیچی در فاصله 55 میلیون سال نوری از زمین قرار داشته و در خوشه ویرگو (Virgo Cluster) واقع شده‌اند. NGC 4302 (کهکشان سمت چپی) کمی از کهکشان راه شیری ما کوچکتر است.

سحابی ویل (The Veil Nebula) بقایای انفجار ابرنواختری است که تقریبا، 10 هزار سال پیش اتفاق افتاده است. این قسمت از سحابی با نام سحابی جاروی جادوگر (Witch’s Broom Nebula) شناخته شده و با نام رسمی NGC 6960 معرفی شده است.

یک ابرنواختر، در حقیقت انفجار درخشان و قدرتمند یک ستاره عظیم در حال مرگ است.

این تصویر، پروسه شکل گیری یک ستاره در صورت فلکی سیگنوس یا صوف را نشان می­‌دهد. در مرکز این تصویر، ستاره تازه متولد شده‌­ای به نام S106 IR قرار دارد.

این دو سیاه چاله­‌ی عظیم نزدیک به 30 میلیون سال قبل، پروسه ادغام را آغاز کرده‌اند. این دو سیاه چاله در کهکشان NGC 6240 واقع شده‌اند.

سحابی کرب (The Crab Nebula) که در فاصله 6500 سال نوری از زمین قرار دارد، احتمالا بازمانده یک ابرنواختر است. تصویری که توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده، دقیق ترین تصویری است که تا به حال از سحابی کرب در دسترس قرار دارد.

این دو کهکشان مارپیچی در حال ادغام، طی 15 سال گذشته، محل وقوع 3 انفجار ابرنواختر بوده اند. کهکشان NCG 2207 (سمت چپ) و کهکشان IC 2163 (سمت راست)، 130 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند.

سحابی طنطاوی (The Tarantula Nebula) یک ناحیه شکل گیری ستاره است که در ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد؛ ابر ماژلانی در حقیقت کهکشانی در نزدیکی راه شیری است. سحابی طنطاوی، خانه­‌ی سنگین ترین ستاره ایست که تا به حال کشف شده است؛ R136a1.

سحابی چشم گربه (The Cat’s Eye) یک سحابی سیاره‌ای است که در فاصله 3000 سال نوری از زمین قرار دارد. ستاره‌ای که در مرکز این سحابی دیده می‌شود، با ابری از گازهای فوق العاده داغ احاطه شده است.

سحابی سیاره‌ای، یک ابر در حال گسترش دایره‌ای یا شبیه حلقه از جنس گاز است که در اطراف یک ستاره پیر تشکیل می‌شود. چندین میلیارد سال پس از این، خورشید ما نیز چنین مرحله‌ای را تجربه خواهد کرد.

سحابی اسب (the Horsehead Nebula) که با نام بارنارد 33 (Barnard 33) نیز شناخته می‌شود، یک سحابی تاریک است که در صورت فلکی اوریون (Orion) قرار دارد. یک سحابی تاریک، ابری متراکم، مات و ناپایدار از گرد و غبار است.

سحابی پروانه (the Butterfly Nebula) یک سحابی سیاره‌ای است که در صورت فلکی اسکورپیوس واقع شده و یکی از داغ ترین ستاره‌های کهکشان راه شیری را در بر دارد.

NGC 6302 همچنین با نام سحابی حشره نیز شناخته می‌شود. ستاره‌­ای که در مرکز این سحابی قرار دارد، تقریبا 5 برابر بزرگتر از جرم خورشید است و دمای آن به 250 هزار درجه سلسیوس می­‌رسد!

این ناحیه شکل گیری ستاره در فاصله 20 هزار سال نوری از زمین و در صورت فلکی کارینا قرار دارد. NGC 3603، بیشترین خوشه‌های باز برجسته را در کهکشان راه شیری دارد.

کاسیوپیا ای رنگارنگ (Cassippeia A) بازمانده­‌ی یک ابرنواختر است که در صورت فلکی کاسیوپیا قرار دارد. کاسیوپیا، جوان‌ترین بازمانده ابرنواختری در کهکشان راه شیری است.

پنجگانه استفن، مجموعه‌ای از پنج کهکشان است که در صورت فلی پگاسوس جای دارند. به مرور زمان، چهار کهکشان از پنج کهکشان موجود با یکدیگر ادغام شده‌اند.

این خرطوم‌های فیل با عنوان ستون‌های خلقت شناخته می‌شوند؛ یک ناحیه فعال شکل گیری ستاره در کهکشان راه شیری. این ستون ها در سحابی عقاب (Eagle Nebula) قرار دارند که یک خوشه باز در صورت فلی سرپنس است.

این خوشه شکل گیری ستاره در سحابی متساعد کننده‌ای یافت می‌شود که ساختاری حبابی دارد. این حباب ها زمانی ایجاد می‌شوند که یک ستاره عظیم منفجر شده و بادهایی با سرعت بالا ایجاد می‌کند که در نهایت به ایجاد حفره‌هایی در گازهای اطراف منجر می‌شود.

کهکشان سامبررو (Sombrero Galaxy) ابعادی به وسعت 50 هزار سال نوری دارد، یعنی 30 برابر بزرگتر از زمین! این کهکشان در لبه جنوبی صورت فلکی ویرگو جای گرفته است.

.

منبع: thisisinsider