اخیرا زیاد درباره واقعیت ترکیبی ویندوز شنیده‌ایم، اما شاید این هفته کمی بیشتر از قبل گیج شده باشید؛ زمانی که مایکروسافت این هفته در نمایشگاه IFA 2017 اصرار ویژه‌ای به خرج داد که هدست‌های جدید خودش را “واقعیت ترکیبی” خطاب کند، در حالی ظاهرا این هدست‌ها تفاوت خاصی با دیگر محصولات واقعیت مجازی ندارند.
مایکروسافت در برلین هدست‌های تولیدی تمام سازندگان کامپیوترهای خانگی از جمله ایسر، ایسوس، دل و لنوو را نمایش داد و تقریبا تمامی آن‌ها ماه آینده با قیمت 349 دلار برای رقابت با آکیولس ریفت (Oculus Rift) و اچ تی سی وایو (HTC Vive) وارد بازار خواهند شد.
اما برمی‌گردیم سراغ سوالی که همچنان بی‌پاسخ مانده است؛ واقعیت ترکیبی ویندوز چیست و چه تفاوتی با دیگر انواع واقعیت‌های مجازی دارد؟ در ادامه با تکراتو همراه باشید تا این مسئله را برایتان روشن کنیم.
برخلاف نمایش‌های قبلی مایکروسافت از هدست‌های واقعیت ترکیبی، این بار با یک فضای خانه مانند بر روی یک صخره طرف هستیم که شما می‌توانید در آنجا به اپلیکیشن‌ها و بازی‌های مختلف دسترسی داشته باشید. تأثیرگذارترین بخش از واقعیت ترکیبی ویندوز را می‌توان همین فضاسازی محل زندگی واقعی دانست. در چنین فضایی شما می‌توانید هولوگرام‌های مختلف را در فضا انتخاب و جابجا کنید و یا اپلیکیشن‌ها را بر روی دیوار خانه مجازی خود میخ کنید، به علاوه یک اتاق سینمای مجزا نیز برای تماشای فیلم و تلویزیون برایتان در نظر گرفته شده است.
در این خانه مجازی حتی می‌توانید یک نسخه مجازی از کامپیوتر حقیقی خانگی خود را اجرا کرده و از طریق هدست آن را کنترل کنید و شاید نقطه اوج ماجرا همین‌جا باشد. ممکن است برایتان خنده‌دار باشد، اما در این فضای جذاب حتی با برنامه‌های معمول ویندوز نیز بیشتر از قبل سرگرم خواهید شد. تجربه این هدست به مراتب جذاب‌تر از محیط واقعی Oculus Rift بوده و ظاهرا هدف مایکروسافت هم خلق چنین فضای واسطی برای اجرای اپلیکیشن‌ها بوده است.
تجربه‌های جدید این هدست با امکانات کنترلی حرکتی واقعیت ترکیبی ویندوز بسیار ملموس‌تر شده است. با آکیولس ریفت نیز شما در خانه امکانات کنترلی مشابه با این هدست واقعیت ترکیبی ویندوز دارید، اما این بار به هیچ سنسور خارجی نیاز نخواهید داشت.
این یعنی به راحتی می‌توان هدست‌های واقعیت ترکیبی ویندوز را از طریق یک کابل HDMI و یا درگاه USB به لپ‌تاپ خود متصل کنید و دیگر نیازی به دو درگاه اضافه USB 3.0 برای اتصال سنسورهای هدست آکیلس نیست. ضمنا برای استفاده از واقعیت ترکیبی ویندوز هیچ تنظیمات ویژه‌ای نیاز نیست و فقط کافیست فضایی که برای حرکت در نظر گرفته‌اید را مشخص کنید که البته اگر در یک نقطه بدون تحرک قرار بگیرید، حتی نیازی به این تنظیم ساده نیز نخواهد بود.
کنترل‌کننده‌های حرکتی این هدست یک دکمه ویندوز و یک دکمه منو دارند، البته این کنترل‌کننده‌ها کمی بزرگ‌تر از چیزی هستند که باید باشند و به همین دلیل شاید بتوان مایکروسافت را مواخذه کرد که چرا کنترل‌کننده‌های ارگونومیک‌تری تولید نکرده است. کنترل‌کننده‌های لمسی هدست آکیولس با راحتی به مراتب بیشتری در دست جای می‌گیرند درحالی که کنترل‌گرهای مایکروسافت بیش از حد بلند بوده و لبه‌های تیز آن در کف دست فرو می‌روند.
هر یک از تولیدکنندگان هدست واقعیت ترکیبی ویندوز تمام اجزای این محصول را با طراحی یکسان و تنها همراه با لوگوی آن شرکت عرضه میکند. اگر این شرکت‌ها می‌توانستند با بهبود طراحی کنترل‌کننده‌های این هدست از لحاظ ارگونومیک آن‌ها را ارتقا بخشند، مطمئنا این اتفاق برای تمام کاربران خبر خوبی محسوب می‌شد.
تعدادی لامپ LED در بالای هرکدام از این کنترل‌گرها بکار گرفته شده که امکان ردیابی کنترل‌گرها را برای سنسورهای جلویی این هدست واقعیت ترکیبی ویندوز فراهم میکند. لازم به ذکر است که این عملیات ردیابی با دقت و سرعت بسیار بالای انجام می‌شود. البته هنگام کار با این هدست متوجه شدیم که اگر کنترل‌گرها روبروی هدست قرار نگیرند، در عملکرد آن‌ها با اختلال مواجه می‌شوید. به‌طور معمول نباید در هنگام استفاده از هدست‌های واقعیت مجازی با چنین مشکلی روبرو شوید.
هدست مایکروسافت علاوه بر برنامه‌ها و بازی‌های موجود در مارکت ویندوز از بازی‌های SteamVR نیز پشتیبانی میکند؛ بنابراین می‌توان امیدوار بود که با گذشت زمان برنامه‌های بیشتری در اختیار کاربران این محصول قرار خواهد گرفت.
از نظر کیفیت ساخت نیز هدست واقعیت ترکیبی تولید شرکت دل هرچند ساده بود، اما احساس راحتی داشت و در مقابل هدست تولید ایسر نه کیفیت ساخت و نه راحتی قابل قبولی داشت. ولی در مجموع محصولات تولید شده توسط شرکت‌های دل و لنوو بیشتر از سایرین برای رقابت با هدست‌های اچ تی ی وایو و آکیولس ریفت آماده به نظر می‌رسند.
با توضیحاتی که تا به اینجا ارائه شد احتمالا شما نیز متوجه شده‌اید که هدست واقعیت ترکیبی ویندوز اساسا تفاوتی با دیگر هدست‌های واقعیت مجازی موجود در بازار ندارد، اما می‌رسیم به اینکه چرا مایکروسافت بر انتخاب نام واقعیت ترکیبی تاکید داشته است؟
در پاسخ به این سوال باید گفت؛ این شرکت برنامه دارد تا نهایتا با ترکیبی از بهترین تجربه‌های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده، امکان تجربه‌ای جامع، بی‌نظیر و ترکیبی را برای کاربران این هدست‌ها فراهم آورد.
برای اینکه موضوع برایتان روشن‌تر شود باید به تفاوت‌های این سه نوع واقعیت مجازی که در ادامه آورده شده توجه کنید:
واقعیت مجازی (VR):
در این تکنولوژی شما با پوشیدن یک هدست، عینک یا کلاه ارتباط خود را با دنیای واقعی کاملا از دست داده و وارد دنیای مجازی خواهید شد که در این محصول به شما نمایش داده می‌شود.
واقعیت افزوده (AR):
در این حالت محتوایی مجازی در بستر دنیای واقعی به شما نمایش داده خواهد شد و در حقیقت شما با ترکیبی از خیال و واقعیت مواجه می‌شوید. بهترین مثال برای درک این نوع تکنولوژی را می‌توان بازی محبوب پوکمون دانست که کاربران می‌بایست شخصیت‌های مختلف این بازی را در دنیای واقعی جستجو و آن‌ها را در بستر واقعیت مشاهده می‌کردند.
واقعیت ترکیبی ویندوز (Windows Mixed Reality):
حاصل قرار گرفتن واقعیت مجازی و واقعیت افزوده در کنار هم برای غرق کاربر در یک برنامه از پیش برنامه‌ریزی شده که بخش عمده آن در دنیای واقعی قرار دارد، واقعیت ترکیبی را شامل می‌شود. در این نوع از پلتفرم فرد می‌تواند به صورت واقعی به اشیا نزدیک و دور شود و زاویه خود را به صورت واقعی با آن تنظیم کند. این پلتفرم بر اساس لمس تغییر می‌یابد وگرنه همه چیز واقعی به نظر می‌رسد. رسیدن به این نقطه در واقع هدف نهایی این تکنولوژی‌ها محسوب می‌شود و مایکروسافت نیز به نظر قدم اول در این راه را کاملا مستحکم برداشته است.
هردو شرکت Oculus و HTC پیش از رونمایی محصول جدید مایکروسافت قیمت محصولات خود را کاهش داده‌اند و اکنون دیگر مانند اوایل سال جاری میلادی هدست‌های مایکروسافت محصولاتی ارزان‌قیمت به شمار نمی‌روند. هدست تولیدی ایسر همچنان 299 دلار قیمت دارد و محصول شرکت HP همراه با کنترل‌کننده‌های حرکتی 450 دلار به فروش می‌رسد.
هدست‌های تولیدی شرکت‌های لنوو و دل نیز 349 دلار قیمت دارند، این در حالی است که قیمت محصول شرکت ایسوس کاملا گران‌تر از دیگر شرکت‌ها بوده و با قیمتی حدود 535 دلار به فروش می‌رسد. مایکروسافت تلاش دارد تا واقعیت ترکیبی را به دست مشتریان برساند، اما برای رسیدن به این هدف باید تولیدکنندگان بازی و سخت‌افزار را برای پشتیبانی از این ساختار ترغیب کند.
.
منبع: theverge
