ذرات نانو، به عنوان دارورسان هایی که دقیقا روی محل عارضه تاثیر گذارند، انقلابی در علم پزشکی محسوب می شوند. متاسفانه بازیابی دوباره ی آنها از بدن برای مطالعات جزئی تر، زمانبر و نیازمند مراحل پیچیده ای است اما می توان امیدوار بود که این امر توسط تیم مهندسی دانشگاه سن دیگو (San Diego) کالیفرنیا تغییر کند. آنها در حال توسعه ی تکنیکی هستند که در آن با استفاده از نوسانات میدان مغناطیسی، ذرات نانو از پلاسمای خون جدا می شود و ممکن است روزی به عنوان یک روند عملی، هر روزه مورد استفاده قرار بگیرد.
ذرات نانو در مقایسه با قطر موی انسان صدها برابر کوچکتر و در نتیجه بسیار ظریف و کم چگال هستند. روند جداسازی آن از پلاسمای خون در حال حاضر با روش های ناشیانه ای صورت می پذیرد. روش معمول آن به این شکل است که برچسب هایی شیمیایی در ذرات قرار می دهند یا اینکه بعد از رقیق کردن پلاسما و ترکیب آن با محلول قندی، آن را در دستگاه سانتریفیوژ قرار داده و با سرعت می گردانند.
مشکل اینجاست که این روش بسیار پیچیده و دشوار می باشد. دستکاری بیش از اندازه می تواند رفتار طبیعی ذرات نانو را تغییر دهد و یا حتی به بعضی از آنها آسیب بزند. هدف تیم سن دیگو خلق یک تکنیک جدید است که مراحل کمتری دارد. در این روش پزشکان و دانشمندان روش موثرتری برای تحقیق روی سیستم دارورسانی و ایجاد درمان های مناسب برای هر فردی خواهند داشت.
مایکل هلر ، استاد مهندسی نانو در دانشکده ی مهندسی سن دیگو می گوید: “ما به دنبال روشی ساده و سریع برای جداسازی ذرات نانو از پلاسمای خون هستیم تا بتوانیم با تحقیقات جزئی تر در سطح این ذرات، تاثیر آنها در خون را بهبود بخشیم.”
پاسخ آنها برای رفع این مشکل، تراشه های گردآورنده ی ضد الکتروفورز (electrophorsis، الکتروفورز به حرکت ذرات معلق مایع به وسیله نیروی برق می گویند) است. این تراشه ها، هم اندازه ی یک سکه ی کوچک آمریکایی است. این تکنولوژی توسط دانشگاه سن دیگو طراحی شده و توسط موسسه تحقیقاتی Biological Dynamics ساخته شده است. این تراشه های جدید از صدها الکترود کوچک که نوسانات میدان الکتریکی را به سرعت تامین می کند تشکیل می شود و حتی در نمک بالای موجود در خون نیز، قادر به فعالیت هستند. طبق اظهارات آنها این تکنیک هیچ دگرگونی در ذرات نانو و در پلاسما ایجاد نمی کند.
وقتی یک قطره از پلاسما وارد تراشه شود، این میدان مغناطیسی 15000 بار در ثانیه نوسان می کند. این نوسانات باعث ایجاد جریان مثبت و منفی داخل ذرات نانو شده و در نهایت منجر به جهت یابی و هماهنگی دوباره در آنها می شود، اما سرعت این عمل با سرعت ذرات موجود در پلاسما متفاوت است. دلیل این امر این است که عدم توازن در شارژ الکتریکی باعث جذب ذرات به الکترود می شود. این روش، ذرات نانو را در عرض 7 دقیقه به یک جهت مشخص هدایت می کند.
در حالیکه فعالیت های صورت گرفته در حال حاضر، تنها بر روی کاربردهای پزشکی متمرکز شده اند، تراشه های جدید می توانند کاربردهای زیست محیطی و صنعتی نیز داشته باشند.
.
.
منبع: gizmag
