حکاکی های ستون های باستانی کهن ترین معبد جهان، برخورد شهاب سنگی به زمین را در حدود 11 هزار سال قبل از میلاد تایید می کند. دانشمندان تصور می کنند، رویداد مهیب منجر به انقراض ماموت های پشمالو و موجب ظهور تمدن شده است.
محققان دانشگاه ادینبرو در اسکاتلند با آنالیز نمادهای مرموز حکاکی شده بر روی ستون های سنگی بنای باستانی تپه گوبکلی در جنوب ترکیه، ارتباط این نقوش سنگی را با صورت های فلکی مشخص کردند. آنها می گویند، این نمادها نشان می دهند، گروهی از قطعات شهاب سنگ ها به زمین برخورد کرده اند، این برخورد با عصر یخبندان کوچک همزمان بوده که کل مسیر تاریخ بشر را دگرگون کرده است.
دانشمندان چندین دهه است که بر روی فرضیه ای بحث می کنند که می گوید، یک شهاب سنگ می توانسته موجب کاهش ناگهانی درجه حرارت در طول دوره یانگر درایاس شده باشد. دوره یانگر درایاس حدود ۱۲۸۰۰ سال قبل و پس از دوره گرمای کوتاهی پس از پایان آخرین عصر یخبندان، آغاز شد و تا ۱۱۵۰۰ سال قبل ادامه داشت. اما به نظر می رسید، ، با توجه به قدمت گذاری گودال برخوردی در آمریکای شمالی، این فرضیه تا حد زیادی اشتباه بوده است.
به هر حال، هنگامی که محققان کنده کاری های نقوش حیوانی بر روی ستونی از تپه گوبکلی که سنگ کرکس نام داشت، مورد مطالعه قرار دادند؛ دریافتند، این نقوش حیوانی در واقع علامت های نجومی بوده اند که صور فلکی و شهاب سنگ ها را نشان می داده اند. این فرضیه اساسا توسط گراهام هنکاک نویسنده کتاب «خدایان جادوگر» مطرح شده است.
محققان با استفاده از مدل سازی های کامپیوتری موفق با تعیین محل ظهور این برخورد بر فراز آسمان ترکیه در هزاران سال قبل، قادر به تخمین زمان برخورد شهاب سنگ تا 10.950 سال قبل شدند، یعنی زمانی که با توجه به داده های موجود از هسته یخی گرینلند، با دوره یانگر درایاس همزمان بوده است. دوره یانگر درایاس دوره حیاتی برای بشریت محسوب می شود، این دوره تقریبا با ظهور کشاورزی و اولین تمدن نوسنگی همزمان بوده است.
پیش از برخورد شهاب سنگ، وجود گندم وحشی و جو در نواحی وسیعی به شکارچیان عشایری در شرق میانه، اجازه ساخت اردوگاه های ثابت را می داد. اما شرایط آب و هوای دشوار بعد از برخورد، موجب شد این جوامع انسانی گرد هم آیند و با آبیاری و پرورش انتخابی به دنبال روش های جدیدی برای حفظ محصولات کشاورزی باشند. بنابراین در این دوره، کشاورزی آغاز شد و پس از آن اولین شهرها پدید آمدند.
محققان دانشگاه ادینبور می گویند، به نظر می رسد، این نقوش سنگی برای مردم تپه گوبکلی تا هزاران سال مهم بوده اند که نشان می دهد، این رویداد برخوردی و آب و هوای سردی که به دنبال آن رخ داده، تاثیر بسیار زیادی داشته است.
دکتر مارتین سویتمن محققی از دانشکده مهندسی دانشگاه ادینبور که محقق ارشد این مطالعه است، می گوید: “فکر می کنم این مطالعه به همراه یافته های اخیر از یک ناهنجاری پلاتینی گسترده در سراسر قاره آمریکای شمالی؛ تقریبا وجود برخورد یک شهاب سنگ در دوره یانگر درایاس را تایید می کند. مطالعه ما این شواهد فیزیکی موجود از فرایند تغییر پارادایم را تقویت می کند. به نظر می رسد تپه گوبکلی بود، به جز یک عبادتگاه، رصدخانه ای برای مشاهده آسمان شب بوده است. به نظر می رسد، یکی از ستون های این بنا، حکم ستون یادبود این رویداد مهیب را داشته که احتمالا بدترین روز پس از پایان عصر یخبندان را رغم زده است.”
تصور می شود، تپه گوبکلی، قدیمی ترین عبادتگاه جهان باشد که قدمت آن به 9000 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد، در همین حال، قدمت بنای باستانی استون هنج حدود 6000 سال است.
محققان بر این باورند که این نقوش سوابقی از رویدادهای زمین شناسی بوده اند. آنها می گویند، کنده کاری های بیشتر نقوشی را نمایان کرده که ممکن است، نشانی از یک فاجعه انسانی و مرگ و میرهای بسیار در آن دوره بوده باشند.
نمادهای موجود در ستون های تپه گوبکلی، همچنین نشان می دهد، تغییرات طولانی مدت محور چرخشی زمین در این زمان با استفاده از نوعی نوشتار اولیه به ثبت رسیده است. به همین جهت، تصور می شود که تپه گوبکلی رصدخانه ای برای تماشای شهاب سنگ ها و شهاب سنگ ها بوده است.
این یافته ها همچنین از فرضیه ای پشتیانی می کند که می گوید، زمین احتمالا برای مدت زمانی شاهد برخورد شهاب سنگ های زیادی بوده که موجب تغییرات دوره ای در مدار و حرکت سیاره ما شده اند. اما با وجود قدمت این ستون های باستانی، دکتر استیومن، باور ندارد که ستون های تپه گوبکلی، کهن ترین نمونه ستاره شناسی با توجه به سوابق باستان شناسی باشند.
سویتمن می گوید: “بسیاری از نقوش سنگی دوره پارینه سنگی و آثار باستانی با نمادهای حیوانی مشابه و سایر علامت ها نشان می دهد، علم نجوم قدمتی بسیار کهن تر داشته است. به گفته اخترشناسان، این شهاب سنگ عظیم احتمالا حدود 20 تا 30 هزار سال قبل وارد فضای درونی منظومه شمسی (و زمین) شده است و ویژگی بسیار قابل مشاهده و غالبی در آسمان شب بوده است، به همین جهت دشوار است که تصور کنیم، مردم باستان می توانسته اند عواقب احتمالی چنین رویدادی را نادیده گرفته باشند.”
.
منبع: telegraph
