هر بار که هنرمندی از بین ما به جهان دیگر کوچ کرده، سیل مطالب و یادداشتها در مدح وی به فضای مجازی سرازیر شده است. همه در سوگ او نشسته و چه بسیار گریسته اند و در مدح او و هنرش سخنان بسیاری گفته و نوشته اند.
چه بسیار عکسهای یادگاری که با وی گرفته اند را از هر گوشه و کناری یافته و آنرا در فضای مجازی به رویت همگان رسانده اند. باز هم در فضای مجازی و غیر مجازی می بینیم که هر فردی با هنرمند کوچ کرده، خاطراتی داشته آن را نقل کرده است.
همگی سوگواری کرده و به روشهای مختلف خود را از دوستداران ایشان عنوان کرده و باز هم همگی روابط بسیار دوستانه ای با وی داشته و متعجب از این هستند که چرا وی اینقدر ناگهانی کوچ کرد و هیچکس هم انتظار آن را نداشته و جمیعا در شوک بسر می برند.
هزاران نفر به تشییع او پرداخته و هرکس سعی دارد که گوشه ای از تابوت او را در دست داشته باشد و در بعضی مواقع در این بین رقابتی نیز صورت می گیرد.
بزرگترها او را شاگرد خود عنوان کرده و از آموزش هنر به وی داد سخنها می دهند . کوچکترها خود را شاگرد او عنوان کرده و به نوعی هنر را از او آموخته اند.
بسیاری نیز هم دوره و همکلاس وی بوده و با یک حساب سر انگشتی دیده می شود که وی به اندازه یک دانشگاه همکلاسی و هم دوره ای داشته که تناقضی بسیار جالب توجه است.
همه او را در کارش بسیار جدی و متبحر دانسته و او را هنرمندی به تمام معنی بیان کرده و خود را از طرفداران پر و پا قرص او و هنرش عنوان می کنند.
هر یک از آثارش را بهتر از دیگری دانسته و چه بسیار تحلیلهای متفاوتی نیز از این آثار ارائه داده و همه کارهایش را چند لایه و بسیار عمیق بیان می کنند.
نکته جالب توجه دیگر اینکه از زبان صدها نفر شنیده می شود که هنرمند کوچ کرده، اولین کارش را با ایشان شروع کرده و یا اینکه این فرد اولین کارش را با آن هنرمند آغاز نموده است. با یک حساب سر انگشتی می توان دریافت که این هنرمند عزیز با بیش از صدنفر، همزمان اولین کار خود را ارائه کرده و یا اینکه هزاران نفر اولین کار خود را با وی شروع نموده اند!
البته چه بسیار آثاری که دوستان با او کار کرده؛ اما به دلایل مختلف توقیف شده یا روی آنتن نرفته و یا انصرافی بوده و هزاران دلیل دیگر که این تعداد آثار ارائه نشده نیز یک عمر زمان می خواهد.
تلگرام و اینستا گرام تبدیل به آلبوم عکسهای متفاوت وی شده و اکثر افرادی که مطلبی در فضای مجازی ارائه نموده در حال گریه و زاری بوده و یا بغض نگذاشته بیشتر از این بنویسند.
چه بسیار هنرمندانی که پس از مرگشان شناخته شدند. چه بسیار هنرمندانی که آثارشان پس از مرگشان دیده شد. چه بسیار هنرمندانی که آثارشان پس از مرگشان قیمتهای نجومی یافت و یا چه بسیاری که آثارشان با تیراژهای عجیب و غریب در بازار، به مخاطب عرضه شد.
اما همه اینها و مراسم و تشریفات مدح و سوگ و برسر زدن ها و یقه دریدن ها برای چه؟ و برای که؟ هنرمند کوچ کرده که اصل موضوع بوده است در این مابین، چه نفعی می برد؟
تازه بعد از تشییع او کاملا از اذهان پاک شده و فردای آنروز دیگر کسی او را به یاد نمی آورد. آیا هنرمند به این رفتارها نیلز دارد؟ قطعا نه!
هنرمند حمایت می خواهد. هنرمند می خواهد که تا زمانی که هست او را با آغوش باز بپذیرند و شرایطی فراهم شود تا او بتواند به ارائه هنرش بپردازد. او تنها به فضایی نیاز دارد که بتواند کار خلاقه خویش را به مخاطب عرضه کند. فضایی می خواهد که بتواند همچنان و پیوسته خلق کند و آثار بدیع بیافریند.
هنرمند از دولت و ملت حمایت می خواهد. از دولت می خواهد که امکاناتی در اختیار وی قرار داده شود تا بتواند اثر خود را خلق و ارائه نماید و از ملت می خواهد که اثرش را ببینند و منصفانه نقد کنند و به آثارش توجه نمایند و بدون حب و بغض با او و آثارش رفتار کنند.
او به دلگرمی و پشتیبانی نیاز دارد. حال اگر هنرمند مولفی باشد، طبیعتا می خواهد که هنرش را به دیگران بیاموزد و هنر و همچنین متدش پس از او ماندگار شود و به آیندگان ارائه شده و به دست فراموشی سپرده نشود.
اما آیا واقعا اینگونه بوده؟ اینگونه است؟ اینگونه خواهد بود؟
عباس کیارستمی کوچ کرد و حال برای او چه کرده ایم. نسل بعد چگونه از عباس کیارستمی و تجربه هایش بهره مند شوند؟ تجارب کیارستمی چه شد؟ تجارب داوود رشیدی که خود بخشی از تاریخ تئاتر و سینمای این کشور بود، کجاست؟
تجارب علی معلم در سینما و نقد او به کجا رفت؟ آموزه ها و علم و دانش و تحلیل ها و تجارب حمید سمندریان چگونه به دست نسل جدید برسد؟ تجارب حسین پناهی، رکن الدین خسروی، علی حاتمی و بسیاری دیگر کجاست؟
هنرمند خون دلها می خورد تا اثری را به مخاطب ارائه دهد؛ اما همگان تنها بخش جذاب و پر زر زیور آن را می بینند. این همه خون دل خوردن قطعا برای فراموش شدن نیست.
متاسفانه فاجعه اینجاست که هنرمند در دوران پیش از مرگ و در دوران پس از مرگ خود و تجاربش و علم و دانشش به فراموشی سپرده می شود و تنها زمان تشییع در ذهنها حضور دارد. هنرمندان، فراموش شدگانی هستند که تنها یک روز در اذهان حضور دارند و دیگر هیچ!
