دانشمندان به سرعت در حال رو آوردن به ذرات نانو در روش های جدید درمان سرطان هستند. روبات های نانوی غوطه ور در جریان خون و ذرات میکروسکوپی که سلول های بیمار را از بین می برد، دو نمونه از موارد تهدیدآمیز برای سلول های سرطانی هستند. با اینحال هیچ کدام به اندازه ی تکنیک جدیدی که توسط دانشگاه کارولینای شمالی (NCSU) کشف شده، موثر نیست. محققان این دانشگاه، ذرات فلز مایع به نام “ترمیناتورهای نانو” طراحی کرده اند که با اتصال و چسبندگی به سلول های سرطانی، تاثیر داروها را برای از بین بردن آنها بیشتر می کند.
این روند با آلیاژ گالیم و ایندیم آغاز می شود، آلیاژی که دانشمندان NCSU علاقه ی خاصی به آن دارند. سال گذشته آنها از این آلیاژ برای تولید فلزهایی که توانایی تغییر فشار سطحی و شکل را دارند، در یک گام امیدبخش برای الکترونیک های مورفین و همچنین روبات های سبک ترمیناتور که توانایی سرهم بندی خود را دارند؛ استفاده کردند.
در پروژه ی استفاده از آلیاژ گالیم ایندیم در نابودی سلول های سرطانی، یک تیم تحت سرپرستی استاد یار دانشگاه در رشته ی مهندسی بیومدیکال، ژن گو (Zhen Gu)، فلز مایع را در محلولی حاوی دو مدل مولکول متفاوت به نام لیگاندهای پلیمری قرار داد. قرار دادن یک فراصوت در محلول باعث ترکیدن و جدا شدن فلز به ریزقطره های کوچک می شود که هر کدام قطری معادل 100 نانومتر دارند.
همزمان با جدا شدن ریزقطره ها، هر دو مولکول لیگاند به سطح خود که پوست زنگ زده ی آنها در حال شکل گیری است، می چسبند. تمام این روند در مجموع مانع اتصال دوباره ی ریزقطره ها می شود. یک داروی رایج در شیمی درمانی به نام داکسی روبیسین به محلول اضافه می شود، سپس یک مدل از لیگاند دارو را می مکد و درون خود حفظ می کند. این در حالی است که سایر لیگاند ها به هدف خود، یعنی نشانه گرفتن سلول های سرطانی و متصل شدن به گیرنده های سطحی آنها ادامه می دهند.
این تیم در آزمایش خود، ترمیناتور نانو را در جریان خون موش قرار داد. دانشمندان در این مرحله متوجه شدند که سلول های سرطانی ذرات ریزقطره را جذب و با اسیدیته ی بالای درون خود باعث شکست پوست زنگ زده ی آنها می شود. در مرحله ی بعد با آزاد کردن لیگاند و داکسی روبیسین، حمله به سلول های سرطانی از درون به بیرون شکل می گیرد.
این تیم گزارش می کند که این روش به طور عمده موثر تر از عملکرد داکسی روبیسین به تنهایی در جلوگیری از رشد تومور می باشد.
به علاوه همزمان با حل شدن فلز مایع، یون گالیم آزاد می شود که دانشمندان معتقدند تاثیر داروهای ضد سرطانی را تقویت می کند. این تیم همچنین معتقد است که این ماده از لحاظ زیستی، تجزیه پذیر است چرا که با کنترل موش در طی 90 روز هیچ آثار آلودگی در آن یافت نشد.
تحقیقات این تیم در مرحله ی آزمایش روی حیوانات بزرگتر قرار دارد و به طور همزمان به سمت درمان های پزشکی در حال پیشروی است.
.
.
منبع: gizmag
