محققان می گویند که اقیانوس آب در پلوتو ممکن است بسیار عمیق باشد. در ماه های اخیر، شواهد بسیاری خبر از وجود یک اقیانوس آب مایع در زیر سطح یخ زده پلوتون داده اند. مدل های جدید محققان دانشگاه براون هم از این فرضیه پشتیبانی کرده و آن را یک گام به جلو برده است. شواهد حاکی از آن است که شاید اقیانوس آب در پلوتو بیش از 100 کیلومتر عمق داشته باشد.
این محققان با بررسی و مشاهده اسپوتنیک پلانوم به این نتیجه رسیدند. اسپوتنیک پلانوم، گودال عظیمی به شکل قلب است که قسمت میانی سیاره کوتوله را در بر گرفته است. به نظر می رسد، اسپوتنیک پلانوم، دقیقا در محور جزر و مدی پلوتو و بزرگترین قمر آن، شارون واقع شده است.
چنانچه دیگر محققان اشاره کرده‌اند، این موقعیت غیرعادی نشان می دهد، اسپوتنیک پلانوم دارای ناهنجاری جرم مثبت (جرم اضافی)، قسمت عجیب سنگینی در پوسته پلوتو است. تصور می شود، برخورد سیارک عظیمی منجر به وجود آمدن اسپوتنیک در جایی در نزدیکی قطب شمال پلوتو شده، اما با گذشت زمان، جرم قلب پلوتو افزایش یافته و منجر به چرخش یافتن کل سیاره شده است.
اگرچه ممکن است، فرضیه قلب سنگین حس خیال بافی ما را ارضا کند اما اینکه واقعا چه عاملی باعث افزایش چگالی اسپوتنیک پلانوم شده، به راحتی قابل تشخیص نیست. براندون جانسون نویسنده ارشد این مطالعه در بیانیه ای گفت: « دهانه ای که از برخورد ایجاد شده، اساسا یک گودال در سطح است. شما وقتی موادی را را منفجر می کنید، انتظار ناهنجاری جرمی منفی (کاهش جرم) را دارید، اما این چیزی نیست که در اسپوتنیک پلانوم مشاهده می کنیم. همین مردم را به این فکر وا می دارد که این ناهنجاری جرمی مثبت از کجا به وجود آمده است.»
یک احتمال این است که پس از تشکیل این دهانه، سطح آن بالا آماده و آب موجود در اعماق پلوتو را به بالا برده باشد. (مطالعات دیگر نشان داده اند، لایه بسیار عمیق مایعی در پلوتو وجود دارد که توسط هسته سنگی گرم نگه داشته می شود.)، از آنجا که آب از یخ چگال تر است، این امکانپذیر است که اسپوتنیک پلونوم نسبت به محیط اطراف خود داری جرم بیشتری باشد.
اما دقیقا چه مقدار آب برای سنگین کردن قلب پلوتو کافی است؟ این سوالی است که جانسون و همکارانش با استفاده از مجموعه ای از مدل های برخوردی به دنبال پاسخ دادن به آن هستند. به نظر می رسد، برای ایجاد ویژگی مانند اسپوتنیک پلانوم کنونی، نیاز به اقیانوس زیرسطحی با عمقی بیش از 100 کیلومتر و سطح نمکی در حدود 30 درصد باشد. (نمک چگالی آب را افزایش داده و همچنین باعث افزایش ناهنجاری جرم مثبت می شود.)
شوری 30 درصدی مشابه میزان شوری دریای مرده (دریایی که که هیچ جانور یا گیاهی به طور در آن زندگی نمی‌کند و آب آن هشت تا نه برابر شورتر از آب اقیانوسهاست.) است، میزانی که بسیار زیاد نشان می‌دهد. اما اقیانوسی با عمیق 100 کیلومتر چیز شگفت آوری است. عمیق ترین قسمت اقیانوس های زمین کمی بیش از 10 کیلومتر عمق دارند. حال تصور کنید، در سیاره بسیار کوچکی که به سختی به عنوان سیاره طبقه بندی می شود و در لبه های یخ زده منظومه شمسی واقع شده، اقیانوسی 10 برابر عمیق تر از اقیانوس های ما وجود داشته باشد. فعلا این را به خاطر داشته باشید که اقیانوس آب در پلوتو ممکن است چیزی در حدود 100 کیلومتر عمق داشته باشد!
نتایج مطالعه این محققان هفته جاری در نشریه ” Geophysical Research Letters” به چاپ رسید.
.
منبع: gizmodo
