مطالعه ای جدید نشان می دهد، انقراض پرمین تریاسه، بزرگترین انقراضی که در دنیا رخ داده، به آن بزرگی که تصور می کردیم، نبوده است. محاسبات استیون استنلی از دانشگاه هاوایی، انقراض عظیم 90 تا 96 درصدی تمام گونه ها را به حدود 81 درصد کاهش داده است. اما بدیهی است که این رویداد با این وجود هم انقراض عظیمی بوده، وی می نویسد: “چنانچه پیش از این تصور می شد، زندگی در پایان دوره پرمین تقریباً ناپدید نشده است.”
در این دوره که به “مرگ بزرگ” معروف است، بسیاری از گونه های زنده در عرض چند میلیون سال منقرض شدند ( در مورد “انقراض عظیم” هیچ قاعده پیچیده ای وجود ندارد.)، ممکن است به نظر ساده برسد. دیرینه شناسان، فسیل هایی را مورد مطالعه قرار می دهند، سپس نقطه زمانی را می یابند که گونه ها کاهش یافته اند؛ اما تنها کسری از گونه های جانوری فسیل شده اند، همچنین برای حفظ برخی از گونه های جانوری و گیاهی شرایط بسیاری ویژه ای نیاز است، مانند رسوبات کف دریاچه.
از سوی دیگر اثری به نام سینیور لیپس وجود دارد. این اصل که توسط فیلیپ سینیور و ژرِ لیپس در 1982 پیشنهاد داده شده، بیان می کند، احتمالا گونه ها پس از یافت شدن آخرین شواهد فسیلی آنها، منقرض شده اند؛ اما احتمال اینکه موفق به کشف آخرین عضو گونه ای (منقرض شده) شویم، چقدر است؟
معروف ترین نمونه اثر سینیور لیپس، ماهی باستانی تهی خار است. پیش از این تصور می شد، این ماهی حدود 66 میلیون سال پیش منقرض شده اند، اما در سال 1938، در سواحل آفریقای جنوبی نمونه زنده ای از این گونه کشف شد.
استنلی هم با در نظر داشتن اثر سینیور لیپس، محاسبه کرده، انقراض پرمین تریاسه که در پایان دوره پرمین (حدود 250 میلیون سال قبل) آغاز شد، منجر به مرگ 81 درصد گونه های دریایی (رقم پیشین 96 درصد بود) شده است. گونه های باقی مانده شامل 90 راسته و 220 بالا خانواده بوده اند، چنانچه استنلی می نویسد: “شامل طیف عظیمی از تنوع مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و زیست محیطی بوده اند.”
نتایج مربوط به مطالعات درباره انقراض پرمین تریاسه در مجموعه مقالات “آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا” به چاپ رسیده است.
.
منبع: cosmosmagazine
