از زمان استقرار مریخ نورد کریاسیتی یا همان کنجکاوی در سال 2012 در سیاره سرخ، این مریخ نورد اکتشافات اعجاب آوری را انجام داده است. کریاسیتی پیش از این شواهدی از وجود آب مایع در دهانه گیل، وجود متان و مولکول های آلی، برخی سازه های رسوبی و حتی یک سنگ گوی شکل را کشف کرده بود.
و حالا دوربین تله لنز ماستکم (Mastcam) کریاسیتی، عکس هایی از یک گوی فلزی گداخته ثبت کرده است. این گوی که صخره تخم مرغی نام گرفته، به عنوان یک شهاب سنگ کوچک شناسایی شده و به احتمال زیاد از نیکل و آهن تشکیل شده است.
صخره تخم مرغ شکل، برای اولین بار در عکسی که مریخ نورد کریاسیتی روز 23 اکتبر (7 آبان) گرفته بود، مشاهده شد. این مریخ نورد سپس عکس دو فریمی از شهاب سنگ گرفت، و با استفاده دوربین میکرو تصویرساز از راه دور ChemCam، این صخره را مورد بررسی قرار داد. عکس های جدید نه تنها نمای نزدیکی از این شی عجیب در اختیار دانشمندان قرار داده، بلکه فرصتی برای تجزیه و تحلیل شیمیایی هم فراهم کرده است.
تجزیه و تحلیل شیمیایی نشان داد، این سنگ آهن ظاهراً از گداخته شدن شکل گرفته است. در اصل، به احتمال زیاد، این سنگ با ورود با جو مریخ گداخته شده باشد، و سپس با رسیدن به سطح سیاره، منجمد شده است.
چنین اکتشافاتی اگر غیر منتظره نباشند، کاملاً هیجان انگیز است! کریاسیتی و مریخ نوردهای دیگر، پیش از این بقایایی از شهاب سنگ های آهن را در مریخ یافته بودند. به عنوان مثال، در سال 2005، مریخ نورد آپورچونیتی شهاب سنگ آهنی حفره داری (موسوم به صخره سپر حرارتی) به اندازه یک توپ بسکتبال کشف کرده بود. در ادامه، در سال 2009، این مریخ نورد جزیره مسدود (Block Island) را کشف کرد. سنگ تیره بزرگی که 0.6 متر عرض داشت و بخش زیادی از آن از آهن تشکیل شده بود. در سال 2014، مریخ نورد کریاسیتی یکی از بزرگ ترین شهاب سنگ های کشف در مریخ را یافت، این شهاب سنگ که لیبنون نام داشت، دارای مقادیر زیادی آهن بود و 2 متر عرض داشت.
با این حال، صخره تخم مرغی تا حدودی منحصر به فرد است، ظاهرا به نظر می رسد نسبت به شهاب سنگ هایی که در گذشته کشف شده اند، بیشتر گداخته شده باشد. همچنین وجود برخی ویژگی ها (مانند حفره های روی سطح سنگ)، نشان از دست دادن برخی مواد (شاید در زمان گداخته شدن در هنگام رسیدن به سطح سیاره سرخ) دارد.
چنین یافته هایی همیشه جالب توجه بوده اند، چرا که به دانشمندان فرصتی برای مطالعه قطعاتی از اجرام منظومه شمسی را می دهند که ممکن است امکان انتقال سالم آنها به زمین وجود نداشته باشد. با توجه به نزدیکی مریخ به کمربند سیارک ها، مریخ به صورت دوره ای مورد اصابت اجرام خارجی که از گرانش سیاره مشتری خارج شده اند، قرار می گیرد. در واقع دانشمندان چنین استدلال می کنن. همین امر باعث به وجود آمدن قمرهای مریخ، فوبوس و دیموس شده است.
علاوه بر این، این شهاب سنگ ها برای رسیدن به مریخ، از شرایط سخت جو مریخ عبور کرده اند، چرا که جو مریخ چگالی حدود 1 درصد زمین دارد. شهاب سنگ ها طی میلیون ها سال، به دفعات به مریخ و زمین برخورد کرده اند، اما از آنجایی که مریخ در همه زمان ها، فضای خشکی داشته، شهاب سنگ های روی سطح این سیاره کمتر در معرض فرسایش حاصل از باد و آب قرار گرفته اند.
به این ترتیب، حفظ طولانی مدت شهاب سنگ های مریخی فرصت عالی را در اختیار دانشمندان سیاره ای قرار می دهد. در حال حاضر، تنها امکان انتقال تعداد کمی از این سنگ ها به زمین وجود دارد، اما این چیزی است، که قطعا باید در ماموریت های آینده لحاظ شود.
.
منبع: universetoday
