بسیاری از گونه های جانوری بعد از سال ها زندگی در کنار انسان، خود را با زندگی در محیط های جدید سازگار کرده اند، یکی از گونه های خاص، گندراسوی لکه دار غربی است. بر اساس مطالعه جدیدی که در نشریه بوم شناسی و تکامل منتشر شده، محققان گزارش داده اند که این جانور گوشتخوار دو پوندی (حدود 900 گرم)، به سه کلاد (گروه ژنتیکی) متمایز تکامل یافته اند.
این راسوها نه با جدایی زمین شناسی (دلیلی که برای جدا شدن ژنتیکی شاخه های مختلف جانوری متصور هستیم) بلکه با جدا افتادگی آب و هوایی به کلادهای دیگر تقسیم شده اند. این تغییرات جوی، منجر به جدایی ژنتیکی این گونه ها شده است.
در واقع، تکامل یک گونه جدید به سادگی امکان پذیر است، فقط کافی است، یک رودخانه و یا یک رشته کوه را به دو قسمت تقسیم کرد تا جمعیت هایی که از هم جدا شده اند، در نهایت از لحاظ ژنتیکی چنان از هم متمایز شوند که دیگر قادر به جفت گیری با هم نباشند.
این راسو یکی از همین گونه است، هر چند به اندازه ای جدا نشده که گونه های جدیدی تشکیل دهد، اما به جای آن به سه کلاد تقسیم شده است، کلاد غربی (کالیفرنیا، نوادا، باخا کالیفرنیا)، آریزونا و شرق و مرکزی (تگزاس و مکزیک).
اگرچه این کلادها در نواحی جغرافیایی مختلفی حضور دارند، اما لزوما به وسیله مرزهای زمین شناسی از هم جدا نشده اند. بلکه مدل های شبیه سازی آب و هوایی نشان می دهد، این سه کلاد به احتمال زیاد در دوره پلیستوسن (عصر یخبندان) در زیستگاه هایی جداگانه به دام افتاده اند.
آدام فرگوسن، پستاندارشناسی از موزه تاریخ طبیعی فیلد در شیکاگو و از اعضای این تیم تحقیقاتی، گفت: “فرض بر این است که این شرایط مناسب در زمانی که یخچال های طبیعی در حال گسترش بوده اند و سپس در طول دوره هایی میان دو عصر یخبندان گسترش یافته اند.”
این جدا شدن راسوها در حدود 1 میلیون سال قبل شروع شد و با گسترش یخچال های طبیعی شمال امریکا ادامه یافت.
فرگوسن می گوید:”بر خلاف تغییرات آب و هوایی ناشی از فعالیت های انسانی که امروز تجربه می کنیم، این تغییرات دما و الگوهای بارش، به صورت تدریجی اتفاق افتاده اند. این تغییرات یخچال های طبیعی احتمالا زیستگاه مناسبی با پوشش گیاهی درختی را برای این راسوها پدید آورده اند که موجب تکامل این جانوران شده است.”
در واقع، مشاهده این رویداد چندان دشوار نیست. یک منطقه جنگلی شروع به خشک شدن کرده و درختان مراتع آن از بین رفته اند. فرگوسن می گوید: ” راسوها به تراکم و میزان پوشش گیاهی برای مصون ماندن از شکارچیان هوایی متکی هستند. به این ترتیب عبور از این نواحی دشتی برای هیچکدام از سه کلاد راسو ممکن نبوده است.”
زیبایی این یافته ها این است که دانشمندان می توانند از این اطلاعات برای داشتن تصوری بهتر از تغییرات آینده آب و هوایی داشته باشند. فرگوسن توضیح می دهد: “مطالعه گذشته و درک اتفاقاتی که برای این گونه ها روی داده اند، می تواند، به ما نشان دهد، تغییرات آب و هوای آینده، چگونه می تواند حداقل به پراکندگی نواحی قابل زیست این گونه ها منتهی شود.”
سفر تکاملی راسوی آمریکای شمالی، همچنین نشان می دهد، تغییرات آب و هوایی چگونه می تواند، به روش های مختلفی روی موجودات مختلف تاثیر بگذارد. به عنوان مثال، گرمایش اقیانوس ها برای مرجان قطعا تاثیر بدی خواهد داشت، اما گونه های دیگری هم وجود دارند که قادر به سازگاری با این تغییرات هستند. اما مسئله تنها تغییرات آب و هوایی ناشی از فعالیت های انسان نیست، بلکه همه چیزهای ساخته انسان، تاثیر منفی روی اکوسیستم و محیط زیست دارند. در این مورد، گسترش شهرها مشخصا بسیاری از گونه های پستانداران جهان را تهدید می کند.
کریگ بنکمن اکولوژیستی از دانشگاه وایومینگ، می گوید: “اگر بزرگراه ها بزرگتر شوند و اراضی و دیگر نواحی تقسیم شوند، بقا برای جمعیت های کوچک (پستانداران) حتی سخت تر خواهد شد.”
.
منبع: wired
