25 نظریه توطئه فضایی که به این راحتی‌ها از ذهن‌ها پاک نمی‌شوند! (قسمت اول)

این روزها باید خواننده شکاکی باشید. ادعاهای دروغینی مبنی بر مشاهده موجودات فضایی و یوفوها، بزرگ بودن غیر طبیعی مریخ یا سبز شدن ماه و دیگر چیزهایی که باید به دقت بررسی‌شان کنید، همه روزه در اینترنت منتشر می‌شوند. در ادامه برخی از معروف‌ترین نظریه‌های توطئه فضایی را خواهید خواند که به این راحتی‌ها از ذهن‌ها پاک نمی‌شوند!

 فرود آپولو روی ماه ساختگی بوده است

دوازده نفر از فضانوردان ناسا بین سال‌های 1969 و 1972 روی ماه راه رفتند و مدارگرد شناسایی ماه هم از آن زمان عکس‌های جدیدی از محل فرود این فضانوردان به زمین مخابره کرده است. در دهه‌های بعد از فرود فضانوردان آپولو 11 برای نخستین بار روی سطح ماه، نظریه‌های بسیاری مطرح شد که مدعی بودند، برنامه آپولو تماما ساختگی بوده است.

برخی استدلال‌های این نظریه‌پردازان توطئه این‌هاست؛ چرا در عکس‌هایی که این فضانوردان از سطح ماه گرفته‌اند، هیچ ستاره‌ای در آسمان دیده نمی‌شود؟ چرا پرچم ایالات‌متحده تکان می‌خورد؟ چرا باوجود مشاهده ردپاها در عکس‌ها، هیچ علائمی از فرود ماژول ماه نشین دیده نمی‌شود؟

پاسخ این سؤالات ساده‌تر از چیزی است که تصور می‌کنید. به همان دلیل هیچ ستاره‌ای در آسمان دیده نمی‌شود که در طول روز هیچ ستاره‌ای از زمین دیده نمی‌شود. روشنایی نور خورشید در سطح، باعث می‌شود، این ستارگان را نبینیم. پرچم ایالات‌متحده که در خاک ماه کاشته شده بود، میله‌هایی در آن تعبیه‌ شده بود تا به نظر برسد دارد حرکت می‌کند. بدون این سیم‌ها، پرچم از بالا به پایین آویزان می‌ماند. و ماژول ماه نشین هر چند سنگین‌تر از فضانوردان بود، اما هیچ علامت برجسته‌ای از خود روی سطح ماه باقی نگذاشته بود، چراکه جرم آن به صورت مساوی توزیع شده بود، اما وزن فضانوردان در چکمه‌های آن‌ها متمرکز شده بود.

ناسا سازمانی دروغین است

برخی واقعا باور دارند، وظیفه ناسا به جای اکتشاف فضا، ساخت جعلیات فضایی است. (نمونه مشهور، فرود مأموریت آپولو روی ماه). افرادی که به این نظریه توطئه باور دارند، گاهی در شبکه اجتماعی با این هشتگ”#NASAhoax”  حضور دارند و دائما می‌گویند، عکس‌های فضایی شگفت‌انگیز از مریخ، پلوتون و حتی زمین همه عکس‌های ساختگی هستند که به‌وسیله کامپیوتر طراحی شده‌اند.

در واقع، ناسا در سال 1958، بر اساس قانون ملی فضا و دانش هوانوردی آمریکا تأسیس شد. قانونی که رئیس جمهور آمریکا، دوایت آیزنهاور مدت کوتاهی پس از شروع رقابت فضایی با اتحاد جماهیر شوروی، به امضا رساند. هدف این سازمان این چنین ذکر شده است: “انجام تحقیقاتی در زمینه مشکلات پرواز در داخل و خارج از جو زمین و مقاصد دیگر.”

از آن زمان، ناسا صدها ماهواره را به مدار زمین، ماه و دیگر سیارات فرستاده است. در واقع، فضاپیماهای ناسا در مدار همه سیارات منظومه شمسی پرواز کرده‌اند و روی آن‌ها فرود آمده‌اند. ناسا همچنین فضانوردانی به مدار زمین فرستاده است، جایی که آن‌ها تحقیقاتی را در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) انجام می‌دهند.

اگر هنوز قانع نشده‌اید، سعی کنید، پرتاب یک موشک را تماشا کنید و یا ایستگاه فضایی و ماهواره‌های دیگر را به کمک یک ردیاب ماهواره‌ای با چشم خودتان ببینید.

 زمین تخت است

این افسانه خیلی محبوب است، تا جایی که حتی گروهی هم از هواداران این نظریه تشکیل شده که “انجمن زمین تخت” نام دارد. اعضای این سازمان استدلال می‌کنند، افق همیشه در سطح چشم است، چیزی که به تعبیر آن‌ها، در صورت گِرد بودن زمین ممکن نخواهد بود. آن‌ها همچنین می‌گویند، هیچ فیلم کاملی گرفته نشده که چرخش زمین از فضا را نشان دهد.

اما این درست نیست، چراکه ناسا فیلم‌های متعددی را به‌وسیله ماهواره‌های خود ضبط کرده است، ازجمله ویدیو زنده‌ای از زمین که از ایستگاه بین‌المللی فضایی ضبط‌ شده که در شبانه روز 16 بار به دور زمین می چرخد.

یکی از راه‌هایی که می‌توانید، ثابت کنید، زمین گرد است، این است که نحوه چرخش ماهواره‌ها را بررسی کنید. ماهواره‌های مدار زمین، دائما در حال افتادن در حوالی زمین هستند، آن‌ها به وسیله نیروی جاذبه زمین کشیده می‌شوند، اگر این ماهواره‌ها با سرعت کافی در ارتفاعات بالا حرکت نکنند، به‌شدت به جو زمین برخورد می‌کنند. کافی است، به ‌عکس‌های شگفت‌انگیزی که توسط فضانوردان مستقر در ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده‌اند، توجه کنید.

هنوز هم شک دارید؟ گفته‌های نیل دگراس تایسون را در نظر بگیرید:”زمین تخت به نظر می‌رسد، چراکه به‌اندازه جثه خودتان از آن دور نیستید، جثه شما به نسبت زمین بزرگ نیست تا متوجه انحناهای آن شوید.”

سیاره نهم ما را نابود می‌کند

آوریل سال 2016، نیویورک پست توییتی به این مضمون فرستاد: “سیاره‌ای که به‌تازگی کشف شده، در عرض یک ماه زمین را نابود می‌کند.” اشاره این روزنامه به سیاره فرضی نهم بود که در لبه خارجی منظومه شمسی واقع شده است. حتی موزیک ویدئویی منتشر شد که ادعا می‌کرد، این سیاره جدید، باعث پرتاب انواع سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌دار به‌سوی زمین می‌شود که ظاهرا سیاره ما را نابود می‌کنند.

اگر چه وجود این سیاره تایید نشده است، اخترشناسان مصرانه به دنبال شواهدی از وجود این سیاره در برخی از اجرام یخی کمربند کوییپر هستند. کمربند کوییپر ناحیه‌ای وسیع است که مملو از اجرام یخی فرا نپتونی (اجرامی که مدارهایی دورتر از فاصله میانگین نپتون تا خورشید دارند) است.  اگر چنین سیاره‌ای وجود داشته باشد، به گفته مایک براون از موسسه تکنولوژی کالیفرنیا (یکی از حامیان اصلی فرضیه وجود سیاره نهم)، هیچ تهدیدی برای ما نخواهد داشت.

در منطقه 51 تحقیقات فوق سری در رابطه با موجودات فضایی انجام می‌شود

فیلم “روز استقلال” که در سال 1996 ساخته شده، یکی از منابع ساختگی در مورد منطقه 51 است که ادعا می‌کرد، تحقیقات مربوط به موجودات فضایی و تکنولوژی‌های آنها-که از سقوط بشقاب پرنده‌ها بازیابی شده‌اند- در یک پایگاه نظامی سری در حدود 130 کیلومتری شمال غرب لاس‌وگاس در صحرای نوادا انجام می‌شود. برخی مردم حوالی این منطقه ادعا می‌کردند، شاهد پروازهای عجیبی در این پایگاه فوق سری بوده‌اند.

در حالی که هدف تحقیقات واقعی منطقه 51 سری است، دولت ایالات‌متحده وجود این پایگاه را تائید کرده (سازمان سیا رسما این پایگاه را “فرودگاه خانگی” یا ” گروم لیک” می‌نامد). منطقه 51 بخشی از پایگاه هوایی ادواردز است که در دهه‌های 1960 و 1970 به آزمایش هواپیماهای فوق پیشرفته در آن شهرت داشت.

پرواز هواپیماهای جاسوسی لاکهید یو-2 و ای-12 از برنامه جاسوسی OXCART برای اولین بار در اوایل سال 1955 در این پایگاه انجام شده است. گزارش‌های مبنی بر رؤیت یوفوها در این منطقه واقعا اشیای ناشناس پرنده (بازی با کلمات، یوفو مخفف، شی‌ء ناشناسِ پرنده یا Unidentified flying object) بوده‌اند، اما به این دلیل که این هواپیماها فوق سری بوده‌اند، نه این که واقعا توسط موجودات فضایی هدایت شده باشند.

سیاره قاتلی به نام “نیبیرو“

نظریه‌پردازان توطئه می‌گویند، سیاره خطرناک دیگری به نام “نیبیرو”، وجود دارد که برای اولین بار در سال 1976 در کتاب “سیاره دوازدهم” نوشته ذکریا سچین مطرح ‌شده است. در این کتاب سچین متون سومری باستانی به خط میخی را ترجمه کرده بود و ادعا می‌کرد که این متون سیاره فرا نپتونی به نام نیبیرو را به اثبات می‌رسانند که هر 3600 سال به دور خورشید می‌گردد.

سال‌ها بعد، شخصی به نام نانسی لیدر ادعا کرد، با موجودات فضایی ارتباط برقرار کرده و آن‌ها گفته‌اند که سیاره نیبیرو در سال 2003 با زمین برخورد می‌کند. وقتی این اتفاق نیفتاد، تاریخ این برخورد به 2012 منتقل شد (و مشخصا به پیش‌بینی‌های روز قیامت در سال 2012 ربط داده شد) البته این برخورد هیچ وقت اتفاق نیفتاد و جهان هم در سال 2012 به پایان نرسید و هیچ اخترشناسی هرگز موفق به کشف سیاره‌ای نشد که در مسیر برخورد با زمین باشد.

وجود یک شمایل انسانی روی مریخ

در سال 1976، فضاپیمای وایکینگ 1 ناسا، تصاویری از مریخ به ثبت رساند که شبیه به یک شمایل روی مریخ بودند. بلافاصله برخی گفتند، باید موجودات فرازمینی در سیاره سرخ باشند که این شمایل انسانی را به عنوان مدرکی از خود بر جای گذاشته‌اند. با این حال، ناسا اعلام کرد، ویژگی‌های انسانی که در این تصویر دیده می‌شود، در واقع فقط توده‌ای سنگی هستند که روی آن‌ها سایه افتاده است.

ناسا بعد از این به ترتیب در سال‌های 1998 و 2001، تصاویر با وضوح بهتری به وسیله مدارگرد شناسایی مریخ و نقشه‌بردار سراسر مریخ به ثبت رساند. این تصاویر جدید کاملا آشکار کردند که این شمایل انسانی در مریخ، چیزی جزء ظاهر فریبنده‌ای نیست که به وسیله نور و سایه روی تپه‌های مریخی ایجاد شده است.

قمر یاپتوس، ستاره مرگ

یاپتوس قمر سیاره زحل است که به نظر تا حدودی شبیه ستاره مرگ در سری فیلم‌های جنگ ستارگان است. این قمر مرموز دارای دهانه بزرگی است که شبیه سلاح مخوف این فیلم‌ها است. ستاره مرگ یک دستگاه نابودگر سیاره است که تمامی یک سیاره را با لیزهای فوق العاده قدرتمند خود از بین می‌برد. این سلاح مخوف در فیلم 2016 “جنگ ستارگان داستان، سرکش یک”  و همچنین ” جنگ ستارگان قسمت چهارم: امیدی تازه” ساخته سال 1977 به تصویر کشیده شده است.

دیلی میل در مه 2016 مقاله‌ای منتشر کرد که ادعا می‌کرد، یاپتوس، شی‌ء مصنوعی است که توسط موجودات فرازمینی ساخته شده است. به عنوان مدرک این مقاله به عکسی اشاره داشت که در سال 2004 به وسیله فضاپیمای کاسینی ناسا گرفته شده بود. در این عکس، خطی به دور ناحیه استوای این قمر وجود داشت که شبیه به دهانه استوایی اطراف ستاره مرگ بود. اما این خط به جالبی خط  ستاره مرگ نبود که موتورهای ایستگاه نبرد، دستگاه‌های هیدروالکتریک و دهانه را در خود جای داده بود.

این خط چیزی جز خط الراس کوه نبود و در واقع قمر یاپتوس تنها از سنگ و یخ ساخته شده بود. فضاپیمای کاسینی چندین بار برای تصویربرداری به نزدیکی این قمر رفته و بدون اینکه هدف لیزر مرگبار موجودات فضایی قرار بگیرد، عکس‌هایی از این قمر گرفته است.

توفان شش وجهی زحل، تکنولوژی موجودات فضایی است

توفان شش وجهی سیاره زحل زمانی برای اولین بار مشاهده شد که فضاپیمای وویجر ناسا در سال 1980 از کنار این غول گازی حلقه‌دار عبور کرد. این ساختار شش ‌وجهی در قطب شمال سیاره نامتعارف به نظر می‌رسید، چراکه چنین خطوط مستقیم و چند وجهی در طبیعت به ندرت پدید می‌آیند.

بلافاصله پس از اینکه فضاپیمای وویجر، اولین تصاویر خود را از این ویژگی‌های مرموز زحل مخابره کرد، نظریه‌های عجیبی برای توضیح این ویژگی‌ها مطرح شد، ازجمله، اینکه این ساختار شش وجهی به‌نوعی به تکنولوژی‌های موجودات فضایی مرتبط است و یا اینکه دروازه‌ای به جهنم است.  اما ساختار شش وجهی، به هیچ وجه ساختاری مصنوعی نبود، بلکه توفانی عجیب در نواحی قطبی زحل بود. ناسا به وسیله فضاپیمای کاسینی، ذرات غبار و دیگر ویژگی‌های این توفان‌ها را مطالعه کرده و به دنبال به دست آوردن شواهد بیشتری از این ویژگی‌های عجیب بوده است.

مریخ هم اندازه ماه است

منشأ این نظریه به سال 2003 باز می‌گردد، در این زمان نظریه‌های دروغین ادعا می‌کردند که مریخ 60 هزار سال قبل به زمین نزدیک‌تر بوده و اینکه مریخ به اندازه ماه کامل دیده می‌شود. این شایعات از ایمیلی شروع شد که اوت هر سال به اشتراک گذاشته می‌شد و طبیعتا با محبوب‌تر شدن در شبکه‌های اجتماعی هم پخش شده است. در این ایمیل ادعا شده بود: “در 27 اوت دو ماه در آسمان دیده می‌شود.”

این شایعه در آن سال آن‌قدر پخش شد که مردم واقعا به این باور رسیده بودند که در این روز ماه به اندازه مریخ دیده می‌شود و بسیاری پشت درهای رصدخانه‌ها منتظر رصد، این پدیده عجیب بودند. بله در 27 اوت 2003، مریخ با اندازه تنها 0.007 درجه در آسمان در بهترین شرایط برای رصد بود. در همین حال، ماه کامل 0.5 درجه است. همچنین، قطر ماه 3476 کیلومتر و قطر مریخ 6788 کیلومتر است. اما مریخ در بهترین حالت 55 میلیون کیلومتر با ما فاصله دارد، اما ماه در فاصله حدود 400 هزار کیلومتری زمین قرار دارد. به این ترتیب، مشاهده، مریخ به اندازه زمین در آسمان شب، غیرممکن است.

اگرچه مریخ در مقیاس کیهانی به زمین نسبتا نزدیک است، اما به هیچ وجه نمی‌تواند به نزدیکی ماه باشد و مشخصا این سیاره همان‌طور که اخترشناسان باستان آن را مشاهده کرده‌اند، در آسمان شب، به مانند، نقطه‌ای قرمز به نظر می‌رسد. اگر می‌خواهید، مریخ را بزرگ ببینید، تلسکوپی بردارید و به یکی از تصاویر دیدنی و جذاب ناسا از مریخ نگاه کنید!

ماه سبز می‌شود

در بهار 2016، شایعه‌ای پخش شد که ادعا می‌کرد، ماه به دلیل انعکاس نور چندین سیاره به رنگ سبز در می‌آید. بر اساس این شایعات، چنین اتفاقی 20 آوریل و دوباره در 29 مه برای اولین بار از سال 1596 رخ می‌داد.

اما در واقع ماه هیچ وقت به رنگ سبز درنیامد، اما این قمر طبیعی زمین می‌تواند، در هنگام ماه‌گرفتگی به رنگ قرمز درآید. به همان ترتیبی که در هنگام غروب ممکن است، خورشید قرمز رنگ به نظر برسد، در زمان ماه‌گرفتگی نور خورشید با عبور از جو زمین پراکنده می‌شود، سایه‌های قرمزی را روی سطح ماه می‌اندازد.

جو رائو ستون نویس بزینس اینسایدر، شایعه ماه سبز را خنثی کرد. او به این موضوع اشاره کرد که ماه کامل در واقع روز 22 آوریل 2016 رخ می‌دهد و  فرض می‌کرد که ماه سبز در روز 20 آوریل ارتباطی با روز ملی ماری‌جوانا که به 4/20 شناخته می‌شود، داشته است. با توجه به اینکه آخرین ماه سبز ظاهرا 420 سال پیش روی داده است، به نظر می‌رسد، چنین اعداد و ارقامی چندان هم تصادفی نبوده‌اند.

زمین به مدت دو هفته تاریک می‌شود

در ژوئیه 2015، وب‌سایتی به نام “NewsWatch33” با انتشار مقاله‌ای ادعا کرد، زمین در این سال به مدت 15 روز کاملا تاریک می‌شود. این وب‌سایت که در واقع یک وب‌سایت خبری جعلی بود، داستانی قدیمی را نقل می‌کرد.

همان‌طور که می‌دانید، در آن سال زمین چنین تاریکی را تجربه نکرد. این مقاله جعلی ادعا می‌کرد،  این تاریکی تا حدودی به دلیل پیوستگی سیاره‌های مشتری و زهره روی می‌دهد که بیش از 800 میلیون کیلومتر با هم فاصله دارند. این تاریکی زمانی رخ می‌دهد که چرخش زمین باعث می‌شود، خورشید در افق محلی قرار گیرد.

همچنین دوره‌های کوتاه تاریکی هم ممکن است، هنگامی رخ دهد که در هنگام خورشیدگرفتگی، نور خورشید به‌طور کامل مسدود شود. اما حتی در خلال یک خورشیدگرفتگی، زمین هرگز به‌طور کامل در تاریکی فرو نمی‌رود.

روز بدون جاذبه شما را بی‌وزن می‌کند

اگر همیشه می‌خواستید، بی‌وزنی را تجربه کنید، احتمالا از این شایعه خوشحال شده باشید. در اواخر سال 2014 و اوایل 2015، شایعه‌ای به‌طور گسترده‌ای در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده بود که ادعا می‌کرد، 4 ژانویه 2015، همه مردم روی زمین به علت تراز نادر سیاره، بی‌وزنی را تجربه خواهند کرد. یک تصویر دستکاری اکانت توییتر ناسا مردم را در شبکه‌های اجتماعی فریب داده بود. و البته هیچ‌کس در آن روز روی سطح زمین شناور نشد. جاذبه زمین بیش‌ازحدی قدرتمند است که به انسان اجازه بی‌وزنی را بدهد.

این شایعه در واقع، دروغ اول آوریلی شخصی به نام سر پاتریک مور بود که چنین ادعای مضحکی را در اول آوریل 1976 مطرح کرده بود. اما در نسخه به‌روزرسانی شده این ادعای بامزه، آمده بود که در چهارم ژانویه 2015 دقیقا در ساعت 9:47 دقیقه صبح، سیاره پلوتو مستقیما پشت سر مشتری قرار خواهد گرفت و جاذبه این دو سیاره که در یک راستا قرار گرفته‌اند، بر جاذبه زمین غلبه می‌کند و مردم زمین چند دقیقه‌ای شرایط بی‌وزنی را تجربه می‌کنند.

.

منبع: space