دانشمندان برای اولین بار شاهد فروبردن یک ستاره توسط یک سیاه چاله بودند. این سیاهچاله پس از فروبردن، گرد ستاره ای شعله ور با سرعتی نزدیک به نور، از خود خارج کرد.
ستاره شناسان حرکت این ستاره را تقریبا هم اندازه با خورشید در زمان تغییر مسیر اصلی خود و ورود به میدان گرانشی سیاهچاله ی عظیم می دانند. ژوارت وان ولزن از محققان هابل در دانشگاه هاپکینز می گوید: ” سپس این ستاره به داخل سیاهچاله مکیده شد.”
وان ولزن نویسنده ی ارشد این مطالعات در ژورنال Science می گوید : ” این وقایع بسیار نادر هستند. برای اولین بار است که ما شاهد مراحل اولیه ی فروپاشی ستاره و به دنبال آن جریان خروجی مخروطی بوده ایم (این پدیده با نام جت نیز خوانده می شود). ما ماه ها شاهد رها شدن آن بودیم.”
سیاه چاله ها از مناطق بسیار متراکم فضا هستند که نیروی گرانشی غیر قابل مقاومت آن از فرار ماده، گاز، و حتی نور جلوگیری و آنها را نامرئی می کند، و در نهایت باعث ایجاد فضای خلاء در بافت فضا می شود.
ستاره شناسان انتظار این واقعه را داشتند، زمانیکه یک سیاهچاله اجبارا حجمی از گاز را دریافت می کند ( در این مورد فروپاشی یک ستاره) بنابراین یک جت پرسرعت از ذرات تخریب شده ی پلاسما ( که از اجزای ابتدایی میادین مغناطیسی هستند) می تواند از حاشیه ی سیاهچاله بگریزد، بنابراین ستاره شناسان انتظار چنین پدیده ای را داشتند و معتقدند این مطالعات، صحت پیش بینی را تایید می کند.
وان ولزن اضافه کرد : ” تلاش های گذشته ی من و سایر افراد برای اثبات پدیده ی این جت ها، در زمان مناسبی شکل نگرفت.” وان ولزن سرپرست تیم 13 نفره ی تجزیه و تحلیل این فعالیت ها در ایالات متحده ، هلند، بریتانیای کبیر و استرالیا می باشد.
اعتقاد بر این است که سیاهچاله های عظیم در مرکز عظیم ترین کهکشان ها قرار دارند. این یک مورد مشخص در انتهای سبکتر از طیف یک سیاهچاله ی عظیم می باشد که جرم آن یک میلیون برابر بیشتر از جرم خورشید است، اما به هرحال توانایی بلعیدن یک ستاره را دارد.
اولین مراحل فروپاشی ستاره در دانشگاه ایالت اوهایو با استفاده از تلسکوپ اپتیکال مشاهده شد. این تیم مشاهداتش را در دسامبر 2014 از طریق توییتر به اشتراک گذاشت.
بعد از انتشار آن، وان ولزن با یک تیم اخترشناس به رهبری راب فندر در دانشگاه آکسفورد تماس گرفت. این گروه به سرعت با استفاده از تلسکوپ رادیویی به پیگیری ماجرا پرداخت و موفق به ثبت لحظه ی حادثه شد.
بعد از اتمام پدیده ، این تیم بین المللی با گردآوری اطلاعات ماهواره ها و تلسکوپ های زمینی که سیگنالهای X-ray ، رادیویی و اپتیک را جذب می کند، توانستند یک پرتره ی ” طول موج مرکب” از این پدیده تهیه کنند.
این مطالعات نشان می دهد کهکشان مورد نظر به زمین نزدیک تر است، این کهکشان در فاصله ی 300 میلیون سال نوری با زمین قرار دارد. سایر کهکشان های مورد مطالعه در گذشته ، که پتانسیل وقوع این پدیده را داشتند، حداقل 3 برابر دورتر هستند. جالب است گه بدانید هر سال نوری برابر با 5.88 تریلیون مایل می باشد.
اولین گام این تیم بین المللی ، حذف احتمالات غلط بود. مانند اینکه نور از یک جرم چرخان قبلی و در حال گسترس به نام “صفحه ی به هم پیوسته” نشات گرفته و زمانیکه سیاهچاله در حال مکش مواد از فضا می باشد، شکل می گیرد. این واقعه به تایید علت افزایش ناگهانی نور کمک می کند. افزایش ناگهانی نور در کهکشان به علت ستاره ی تازه به دام افتاده است.
وان ولزن می گوید: ” فروپاشی یک ستاره توسط سیاهچاله بسیار زیبا و پیچیده می باشد که در عین حال درک بسیار سختی دارد. بنابر مشاهدات ما جریان گرد ستاره می تواند پدیده ی “جت” را ایجاد و به سرعت مدیریت کند. البته این ها داده های با ارزشی برای تکامل نظریه ی این پدیده هستند. ”
این تحقیقات مورد پشتیبانی منابع بسیاری از جمله: ناسا، مرکز تحقیقات علوم هلند، کنسول تحقیقات اروپا، مرکز بین المللی تحقیقات ستاره شناسی رادیویی ، بنیان آلفرد پی اسلون، و کنسول تحقیقات استرالیا قرار گرفته است.
.
با عضویت در کانال رسمی تکرا در تلگرام از آخرین اخبار روز تکنولوژی مطلع باشید.
.
منبع: futurity
