بنا بر یافته های اخیر، حتی سیاهچاله های غیر فعال هم می توانند فضا و زمان را بمکند.
تحقیقات روی سیاهچاله ی عظیمی که چند میلیون برابر بزرگتر از حجم خورشید است، منجر به این کشف شد. این سیاهچاله در مرکز کهکشانی واقع شده که 3.8 میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارد.
سیاهچاله ها از تراکم بسیار بالا و باورنکردنی برخوردارند؛ و هیچ چیز حتی نور هم نمی تواند از کشش گرانشی آنها فرار کند. بنابراین، دیدن آنها به صورت مستقیم امکان پذیر نیست. دانشمندان با تشخیص اشعه ی اکس ری که مواد مجاور سیاهچاله متساعد می کنند، به مطالعه روی آنها می پردازند. زمانیکه این مواد به سمت سیاهچاله مکیده می شوند، شتاب گرفته و داغ می شوند.
اما این خورنده ی ستاره بسیار ویژه و منحصر به فرد است. یک سیاهچاله ی غیر فعال، اساسا یک غول خوابیده است که گاز زیادی را نمی بلعد. نزدیک به 90 درصد سیاهچاله های عظیم موجود در جهان هستی، از نوع غیر فعال هستند؛ اما دسترسی به آنها بسیار مشکل بوده و همین امر باعث محدودیت اطلاعات ما در این زمینه می شود. سیاهچاله های غیر فعال مواد زیادی را به درون خود نمی کشند، بنابراین دیدن آنها نیز مشکل خواهد بود. اما سیاهچاله ی غیر فعالی که از آن صحبت می شود، یک ستاره را کشیده است! بدین ترتیب، دانشمندان توانستند اشعه ی ساتع شده از ستاره را به خوبی مشاهده کنند. بنا بر گزارشی که در ژورنال Nature منتشر شد، این پدیده باعث شد که دانشمندان بتوانند برای اولین بار اثرات جاذبه ی سیاهچاله ی غیر فعال را مشاهده کنند.
اطلاعات دانشمندان در مورد سیاهچاله های فعال بیشتر است چرا که مواد ساطع کننده ی زیادی را به درون خود می کشند. محیط پیرامون سیاهچاله های فعال را دیسک های گازی و گرده های میان ستاره ای فرا گرفته اند که با نام قرص برافزایشی شناخته می شوند. همین امر باعث می شود که دانشمندان اطلاعات دقیق تری را درباره ی اثرات جاذبه ی سیاهچاله ها و گردش آنها در اختیار داشته باشند. با تمام این اوصاف، سیاهچاله های فعال تنها 10 درصد از کل سیاهچاله های عظیم کیهان را تشکیل می دهند. برای درک طبیعت کلی سیاچاله ها باید از سیاهچاله های غیر فعال نیز بیشتر بدانیم.
ارین کارا، یکی از محققان این پروژه در این باره می گوید: “این اولین بار است که چنین تاثیر گرانشی پر قدرتی را از یک سیاهچاله ی خفته شاهد هستیم. این مساله بسیار مهم است، چرا که تا به حال تلاش های زیادی برای اندازه گیری چرخش سیاهچاله ها انجام شده بود و معمولا تمام آنها روی سیاهچاله های فعال صورت گرفته است.”
دانشمندان به لطف اشعه ی ایکس ری ساطع شده از ستاره ی عظیمی که توسط کشش گرانشی پر قدرت این سیاهچاله به وجود آمد، این اطلاعات را دریافتند. این پدیده با نام اختلال جزر و مدی سیاهچاله شناخته می شود. این رویداد مخرب برای اولین بار توسط تلسکوپ Swift Burst Alert ناسا در 28 مارچ 2011 تشخیص داده شد. با فرود ستاره، گرده های میان ستاره ای آن، اطراف سیاهچاله را فرا گرفته و موقتا دیسکی از گازها را به وجود آوردند؛ این گازها داغ شده و نور از خود ساتع کردند. کارا در این باره می گوید: “این در واقع یکی از روش هایی است که باعث دیده شدن سیاهچاله می شود.”
دانشمندان با مطالعه ی نورهای ساتع شده توانستند چگونگی مکش زمان و فضا و بلعیدن گازهای داغ توسط سیاهچاله را مشاهده کنند. آنها دریافتند که دیسکی که اطراف سیاهچاله را فراگرفته، باد کرده است و به باریکی قرص برافزایشی سیاهچاله های فعال نیست.
کارا در این باره توضیح می دهد که: “این پدیده به درک ما درباره ی چگونگی افتادن پر سرعت مواد به درون سیاهچاله های عظیم کمک می کند. اهمیت این مساله تنها به دلیل کمک به درک اختلال جزر و مدی نیست، بلکه به دانسته های ما درباره ی مفهوم کلی چگونگی اضافه شدن حجم سیاهچاله ها و تغذیه ی آنها می افزاید.”
محققان در نهایت می خواهند سرعت چرخش سیاهچاله های غیر فعال را محاسبه کنند. دانشمندان معتقدند که 90 درصد سیاهچاله های موجود در جهان هستی شبیه به سیاهچاله ی غیر فعالی هستند که امروز از آن صحبت شد؛ آنها امیدوارند که به کمک این سیاهچاله بتوانند سرعت چرخش سیاهچاله های کیهان را درک کنند.
.
با عضویت در کانال رسمی تکرا در تلگرام از آخرین اخبار روز تکنولوژی مطلع باشید.
.
منبع: theverge
