یک فیلم ۳D (سه بعدی) یا S3D (سه بعدی برجسته) یک تصویر متحرک است که باعث افزایش توهم درک عمق می شود. فیلم سه بعدی یک نوع سینمای پویاست که توسط خطای دید عمیق بر درک بصری تاثیر می گذارد.
چشم های هر انسان نیز به طور متوسط حدود ۶ سانتی متر از یکدیگر فاصله دارند و مهم ترین دلیلی که ما قادریم تصاویر و محیط اطرافمان را سه بعدی ببینیم نیز همین فاصله چشم ها از یکدیگر است. این دید ۳ بعدیمان نیز از اینجا ناشی می شود که وقتی به چیزی می نگریم هرکدام از چشمانمان تصویری مجزا با اختلاف زاویه بسیار کم نسبت به دیگری و به صورت کاملا مجزا برای مغز ارسال می کنند، مغز نیز هر دو تصویر را روی یکدیگر قرار داده و ما می‌توانیم تصاویر را دقیق و عمیق درک کنیم.
در فیلم های سه بعدی نیز با شبیه سازیِ همین تکنولوژی به کار رفته در چشم، فیلم سه بعدی تهیه می کنند بدین صورت که تصویر برداری سه‌بعدی با تصویربرداری دو دوربین به منظور شبیه‌سازی نوع و جهت دید انسانی با کمک دو لنز چشمی به وجود می‌آید، سپس توسط نرم افزارهای مخصوصی، این تصاویر مجزا روی یکدیگر قرار می گیرند و توسط عینک های ۳D نیز به این تصاویر عینیت داده شده و آن ها را برای هر چشم به طور مجزا آماده می کنند.
دسته بندی عینک های سه بعدی
۱. عینک های active: این عینک ها بیشتر در تلویزیون کاربرد دارند و تکنولوژی به کار رفته در آن ها بدین صورت است که دو تصویر متناوبا برای چشم راست و چپ پخش می شود. این عینک در هر لحظه جلوی دید یکی از چشم ها را گرفته تا تصویر مربوط به چشم دیگر پخش و دیده شود.
۲. عینک های passive: این عینک ها بیشتر در سینما استفاده می شود تکنولوژی به کار رفته در این عینک‌ها قطبی کردن نور است. شیشه‌های این عینک ها، نورهای ساطع شده از پرده را در جهت مخالف یکدیگر پلاریزه کرده و بدین ترتیب یک چشم، نور قطبی عمودی و دیگری نور قطبی افقی را می‌بیند.
۳. عینک های dolby 3D: تکنولوژی به کار رفته در این عینک ها نیز تقسیم و دسته بندی طول موج می باشد. در این تکنیک با نصب یک فیلتر ویژه چرخان در پروژکتور مخصوص نمایش، طول موج‌ها دسته بندی شده و به صورت سه نور قابل دیدن برای انسان شامل قرمز، آبی و سبز به پرده می‌رسند. با چندتایی شدن طول موجهای ارسالی، عینک Dolby 3D موجب می‌شود تا هر چشم تنها طول موج خاصی از هر رنگ را ببیند که به این ترتیب تصاویر عمق یافته و سه بعدی دیده می شوند.