ماشین بدون سرنشین گوگل یا ماشین خودران گوگل (Google Self-Driving Car) یکی از پروژه های گوگل است که شامل تکنولوژی توسعه یافته‌ای برای ماشین های خود مختار، عمدتا بر روی ماشین های الکتریکی است.
نرم افزار تامین انرژی گوگل شوفرِ (راننده) گوگل (Google Chauffer) نامیده می شود. این نوشته در کنار هر ماشینی نوشته شده باشد مشخص می کند که این خودرو، یک ماشین بدون سرنشین است.
در آپریلِ سال ۲۰۱۴ گوگل اذعان داشت که اتومبیل بدون سرنشینشان مسافتی حدودِ ۷۰۰ هزار مایل (چیزی در حدودِ ۱.۱ میلیون کیلومتر!) را به صورتِ کاملاً خود مختار و بدونِ هیچ حادثه ای بپیماید.
در نمونه های اولیه این ماشین فرمان و پدال نیز در نظر گرفته شده بود که در مواقع اضطراری بتوان ماشین را کنترل کرد، همچنین می توان به قابل انعطاف بودنِ شیشه جلوی این ماشین اشاره داشت تا در صورت بروزِ تصادف، کمترین آسیب به عابرین وارد شود، اما گوگل بعد از گذشت حدود ۴ سال از تست این ماشین، در تاریخ ۲۸ ماه می سال ۲۰۱۴ دست به رونمایی از نمونه اولیه جدیدِ خود زد که در این نمونه دیگر خبری از پدال و فرمان نبود!
تکنولوژی به کار رفته
در ماشین بدون سرنشین گوگل، چیزی نزدیک به ۱۵۰ هزار دلار خرج تجهیزات آن شده است که ۷۰ هزار دلار آن مربوط به سیستم LIDAR لیدار لیدار (LIDAR) مخفف عبارت LIght Detection And Ranging، تکنیکی قوی در سنجش از راه دور است. جزییات بیشتر در تکشنری » است. محدوده‌یابِ نصب شده در بالای ماشین، لیزر ۶۴ پرتوی velodyne است. این لیزر به ماشین اجازه می دهد که از محیط اطراف خود یک نقشه سه بعدی دقیق بسازد.
سپس ماشین این نقشه را می گیرد و آن را با یک نقشه با وضوح بالا از دنیای واقعی ترکیب کرده و نوعی مدل داده دیگری تولید می کند که به آن اجازه می دهد تا خودش رانندگی کند. از ژوئن سال ۲۰۱۴، این خودرو با یک نقشه با کیفیت بسیار بالا با دقت یک اینچ کار می کند به طوری که این نقشه قادر بود رنگ چراغ چهارراه ها را هم در محدوده ای که انتظار می رفت ماشین ممکن است از آن استفاده کند، تشخیص دهد و علاوه بر کنترلی که بر روی سیستم وجود داشت، برخی محاسبات نیز از کامپیوترهای دور دست انجام می شد.