ارتباط حوزه نزدیک یا NFC مجموعه ای از ایده ها و تکنولوژی هایی است که گوشی های هوشمند و سایر دستگاه های را قادر می سازد تا توسط لمس یکدیگر یا در مجاورت قرار دادن یکدیگر (به طور معمول فاصله ۱۰ سانتی متر یا کمتر) ارتباط رادیویی ایجاد نمایند.
NFC جایگزینی برای انتقال اطلاعات و فایلها بین دو دستگاه موبایل توسط بلوتوث است که برخلاف بلوتوث نیازی به صرف زمان برای جستجوی دستگاههای نزدیک ندارد و به سادگی و با نزدیک کردن دستگاه دوم قابل استفاده است. NFC از روش‌های افزایش امنیت نظیر الزام به تایید برقراری ارتباط توسط دستگاه دوم هم پشتیبانی می‌کند.
NFC در طول موج ۱۳.۵۶ مگاهرتز در استاندارد رابطِ هوای ISO/IEC 18000-3 عمل می کند و نرخ انتقال داده نیز بینِ ۱۰۶ کیلوبیت بر ثانیه (kbit/s) تا ۴۲۴ کیلوبیت بر ثانیه است.
شاید بتوان RFID را از اجدادِ NFC دانست، همان تکنولوژی ای که امروزه ما در کارت های مترو و اتوبوس و یا حتی بر روی تمام کتاب های کتاب فروشیِ شهرتان! از آن بهره مند می شود. تکنولوژی NFC نیز به همین صورت است و یکی از مواردِ کاربردِ گسترده آن که در بسیاری از کشورهای دنیا در حال استفاده است پرداختِ وجوه از طریق تلفنِ همراه هوشمند است، به طوری که با نزدیک کردنِ موبایل خود به دستگاه های تعیین شده، اطلاعات حساب شما خوانده شده و وجه مورد نظر پرداخت می شود.
کاربردها
کاربردهای NFC را می توان در سه ویژگیِ کلی برشمرد:
۱. می توان از این تکنولوژی به جای کارت های غیر تماسی بهره برد و به جای آن ها اقدام به پرداختِ وجه برای خدمات مختلف کرد.
۲. می توان از NFC به منظور تبادل اطلاعات بین دو دستگاهِ مجهز به این تکنولوژی استفاه کرد، زیرا این تکنولوژی به دستگاه اجازه می دهد که هم به عنوان فرستنده و هم به عنوان گیرنده عمل کند.
۳. می توان از این تکنولوژی به منظورِ خواننده برچسب های RFID استفاده کرد و در جهت خواندنِ اطلاعاتِ یک محصول و یا تعاملات تبلیغاتی بهره جست.