دانشمندان زمان و محل دقیق انفجار عظیم یک ستاره ی غول پیکر (supernova) را از آغاز تا پایان وقوع تعیین کردند. سوپرنوا یا ابرنوستاره دارای نور متغیر و صد برابر روشن تر از خورشید است.
اولین پیش بینی در مورد سوپرنوا بر مبنای تصاویر تلسکوپ هابل در سال 2014 ، تحت عنوان” انفجار چهار ستاره در یک زمان” شکل گرفت. در واقع تنها یک ستاره منفجر شد و نور عظیم آن به دلیل پدیده ای عجیب به نام “همگرایی گرانشی” بود، که در آن تمام نور ساتع شده از سوپرنوا را گسترش داده و در نهایت نابود کرد.
آلبرت انیشتین اولین کسی بود که به شرح و توصیف پدیده ی همگرایی گرانشی پرداخت، با اینکه باور این پدیده در آن زمان مشکل بود. او پیش بینی کرد که اجرام عظیم با کشش گرانشی شدید، مانند سیارات، کهکشان و یا کهکشان های خوشه ای ، می توانند بافت فضا را خم و منحرف کنند.
این میدان گرانشی مانند یک عدسی عمل می کند، یعنی نور را به سمت خود جذب و به سمت فضای پشت جرم هدایت میکند. بنابراین بسته به نقطه ی مورد نظر ، اجرام کوچکتر در فضای پشتی یک میدان گرانشی بزرگ، می توانند در اندازه ی بزرگتر و حتی در چند منطقه به طور همزمان ظاهر شوند.
این همانی اتفاقی بود که در کهکشان خوشه ای به نام MACS J1149+2223 افتاد.
این کهکشان خوشه ای تقریبا 5 میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارد، و سال گذشته مانند یک عدسی غول پیکربرای ابرستاره ای که در فضای پشتی آن قرار داشت عمل کرد. ابر ستاره در چهار منطقه ی دیگر ظاهر شد که با چهار فلش در تصویر پایین علامت گذاری شده است. به این پدیده ” صلیب انیشتین” می گویند.
دلیل تفاوت تصاویر در این است که نور در بعضی تصاویر انحراف بیشتری داشته است. هرچه نور با انحراف و خمیدگی بیشتری مواجه باشد ، تلسکوپ برای دسترسی به آن زمان بیشتری لازم دارد.
دانشمندان در نوامبر 2014 ابرستاره را یافتند، که از آن زمان تا به حال کمرنگتر و در نهایت ناپدید شد. و حالا پیش بینی دانشمندان بر این است که نور همان انفجار در نقطه ای دیگر در اثر پدیده ی همگرایی گرانشی تکرار خواهدشد.
محاسبات آنها در سرور arXiv مدعی ست که این ابر ستاره در زمانی بین ژانویه 2016 تا آپریل 2016 دوباره پدیدار می شود.
طبق اظهارات رسانه ی هابل این فرصت تنها یکبار در زندگی فراهم می شود که بتوانیم همگرایی گرانشی و سایر مسائل فیزیک پیشرفته را درک کنیم. و احتمالا اولین بار است که انفجار یک ستاره از لحظه ی وقوع تا پایان آن قابل مشاهده است. حیاتی بودن تمام عناصر اتمی توسط ابرستاره ها صورت می گیرد ، با اینحال دانش محدودی از ابرستاره ها در دسترس است.
.
.
منبع: techinsider
