ابر نو اختر ی که 570 میلیارد برابر بیشار از خورشید درخشندگی دارد، باعث شگفتی اخترشناسان شد.
تیمی از اخترشناسان سراسر جهان به کمک شبکه ی تلسکوپی ASASSN، توانستند جرمی بسیار نورانی را کشف کنند. ادامه ی این تحقیات به کشف قدرتمندترین ابر نو اختر شناخته شده، منجر شد.
به اعتقاد اخترشناسان، هیچگاه شاهد وقوع پدیده ای مانند این نخواهیم بود، و هیچ ابر نو اختر ی تا این حد درخشان وجود نخواهد داشت.
ابر نو اختر ها در واقع نوعی انفجار کیهانی هستند که توسط ستاره هایی با جرم بالا به وجود می آیند. عمدتا این انفجار برای ستاره هایی که عمر زیادی داشته و اواخر آن را سپری می کنند، رخ می دهد. انفجارهای کیهانی، بیشتر حجم ستاره و هرچیزی که در نزدیکی آن قرار دارد را از بین می برد.
زمانیکه یک ابر نو اختر معمولی به اندازه ی 10 به توان 44 ژول انرژی تولید کند، (این انرژی معادل انرژی 10 میلیارد ساله ی خورشید است)، باعث انفجار یک ابر نو اختر فوق درخشان، با 50 برابر انرژی بیشتر می شود.
ابر نو ستاره ای که در اینجا از آن صحبت می کنیم با نام ASASSN-15IH شناخته می شود. تیم محققان در شماره ی این هفته ی Science منتشر کرده اند که، درخشندگی این ابر نو اختر 200 برابر بیشتر از سایر ابر نو اختر های معمولی بوده و رکورد قدرتمند ترین ابر نو اختر را شکسته است.
این رویداد به حدی دور از ذهن است که یکی از اعضای اخترشناس این تیم از توصیف آن عاجز مانده است؛ نیدیا مورل، اختر شناس رصد خانه ی Las Campanas در شیلی، و یکی از نویسندگان این مقاله در یک نشست مطبوعاتی گفته است: “بسیار شگفت انگیز بود، اولین بار که این پدیده را دیدم، از سرمنشا این رویداد مطمئن نبودم، نمی دانستم که حتما مربوط به یک ابر نو اختر است یا چیز دیگر. بسیار شگفت زده شدم؛ تنها چیزی که از آن مطمئن بودم، نیاز به جمع آوری اطلاعات بیشتر بود. تنها زمانی که اطلاعات با کیفیت تری از طریق تلسکوپ بزرگ آفریقای جنوبی و تلسکوپ ماژلان کلی به دست آمد به این نتیجه رسیدم که چقدر این کهکشان میزبان دور بوده و چقدر این ابر نو ستاره درخشان است.”
ماسفانه افراد عادی هیچگاه با چشم غیر مسلح قادر به دین چنین پدیده هایی نیستند. کهکشان میزبان این ابر نو اختر 3.8 میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارد.
تصویر زیر، کهکشان میزبان را قبل و بعد از انفجار ابر نو اختر نشان می دهد.
شبکه ی تلسکوپی با نام All Sky Automated Survey for Supernova، ASASSN، به منظور مشاهده ی اشیاه درخشان به وجود آمده، و تا به حال 250 ابر نو ستاره را کشف کرده است.
برای تصور بهتر از درخشندگی عظیم این ابر نو اختر، تصور کنید که تمام 100 میلیارد ستاره ای که در کهکشان راه شیری قرار دارند در یک حجم عظیم و کره ی درخشان جمع آوری شده اند؛ درخشندگی این ابر نو اختر ، 20 برابر از این هم بیشتر است!
کریستوف استانک، یکی از محققان این تیم و استاد دانشگاه اوهایو در یک نشست مطبوعاتی اعلام کرد: “سوال مهم تر این است که، چنین چدیده ای چگونه امکان پذیر است؟ وقوع این انفجار به انرژی فوق العاده زیادی نیازمند است، و این انرژی قطعا از جایی تامین می شود.”
سوال استانک به مرکز این راز اشاره می کند که سالهاست ذهن اخترشناسان را به خود معطوف کرده است. از اواخر دهه ی 90، که برای اولین بار اخترشناسان به شناسایی این بعد کیهان رو آورده اند، این سوال پس زمینه ی اندیشه ی آنها بوده است، آنها به دنبال رویداد فیزیکی پشت صحنه و سر منشا این انفجارها هستند، که ما حتی قادر به درک آنها نیستیم.
اخترشناسان معتقدند که دلیل درخشندگی و وقوع ابر نو اختر های معمولی را می دانند؛ اما در مورد این ابر نو اختر عظیم، شگفتی آنها دوچندان می شود.
سوبو دانگ، نویسنده ی ارشد این مقاله و استاد موسسه ی ستاره شناسی و فیزیک اخترشناسی کاولی در دانشگاه پمینگ، گفت: “صادقانه بگوییم، در حال حاضر در مرحله ای قرار داریم که دقیقا نمی دانیم مرکز انرژی ابر نو اختر ASASSN-15IH کجاست.”
یکی از تئوری های موجود بیان می کند که نوعی از ستاره ها با نام ستاره های نوترونی عامل انرژی وقوع این انفجار ها هستند. ستاره های نوترونی از متراکم ترین اجرام هستی هستند. به نظر می رسد که بعد از انفجار یک ابر نو اختر، تنها قسمت با قیمانده ی آن، ستاره های نوترونی بوده اند.
انطور که به نظر می رسد، بسیاری از ستاره های نوترونی هم مانند زمین، حول محور خود می گردند. اما سرعت این گردش در برخی ستاره های نوترونی بسیار زیاد است، و ممکن است باعث ایجاد میادین مغناطیسی شود. اختر شناسان این گونه را ستاره های مغناطیسی یا magnetars می نامند.
یکی دیگر از تئوری های موجود بیانگر این است که، میدان مغناطیسی ایجاد شده توسط ستاره های مغناطیسی آنقدر قوی هستند که می توانند انرژی مورد نیاز برای به وجود آوردن چگالی روشنایی یک ابر نو ستاره ی عظیم را به وجود آورند. اما اگر این تئوری حقیقت داشته باشد، به این معنی ست که برای به وجود آمدن این فروغ چشمگیر، که از ستاره ی ASASSN-15IH نشات می گیرد، ستاره ی مغناطیسی باید با سرعت 1000 بار در ثانیه به دور خود گردش کند.
تاد تامسون، یکی از ستاره شناسان اوهایو، (او از اعضای این تیم نیست) در یک نشست مطبوعاتی گفته است: “با توجه به این محدودیت، آیا باز هم چیزی شبیه به این پدیده را خواهیم دید؟ اگر جواب آن ستاره ی مغناطیسی باشد، به احتمال زیاد خیر.”
.
با عضویت در کانال رسمی تکرا در تلگرام از آخرین اخبار روز تکنولوژی مطلع باشید.
.
منبع: techinsider
