سازه های نامرئی عظیم و ناشناخته ای در کهکشان راه شیری کشف شدند.
ستاره شناسان معتقدند که برخی سازه های عظیم نامرئی را در کهکشان راه شیری کشف کرده اند. به نظر می رسد که این سازه ها به بزرگی کره ی زمین باشند. این سازه ها می توانند به یافتن قسمت های گم شده ی پازل هستی، با نام شناخته شده ی “عدم تقارن باریون”، کمک کنند.
تشخیص این سازه ها توسط ستاره شناسانی صورت گرفت که روی تلسکوپ آنتن فشرده CSIRO، در شرق استرالیا کار می کردند. ناگفته نماند که قبلا تحقیقاتی در این زمینه صورت گرفته بود، اما مطالعات جدید که در ژورنال Science منتشر شده اند، به درک محدوده های اندازه و شکل آنها کمک خواهند کرد.
این سازه ها را مانند یک جرم بزرگ و جامد تصور نکنید. سازه های نامرئی عظیم ، توده ی بزرگی از نوعی ماده هستند، که به نظر می رسد جنس آن از گاز های ابر مانند سردی باشد که در میان گازهای رقیق میان ستاره ها، قرار دارند. این سازه ها از اشکال عجیبی برخوردارند.
ستاره شناسان این سازه ها را به رشته های باریک تو خالی تشبیه می کنند (حجمی که داخل آن خالی و مواد تشکیل دهنده در بیرون آن قرار دارند)؛ اما برخی دیگر احتمالا شبیه به ورق های باریک هستند.
سرچشمه ی این سازه های نامرئی عظیم ، سن و تعداد آنها در کهکشان راه شیری همچنان یک راز باقی مانده است. کیت بنیستر، نویسنده ی ارشد تحقیقات CSIRO به خبرنگار IFLScience گفت: “اطلاعات ما در حال حاضر در سطحی ست که فقط می توانیم حدس بزنیم. احتمال دارد هزاران سازه ی مشابه در کهکشان وجود داشته باشند.”
مشاهده ی تاثیر همگرایی در فواصل دور کهکشان، باعث کشف این سازه های نامرئی عظیم بوده است. در این مورد خاص، انعکاس یا خمیدگی نور از جرمی نورانی به نام کوازار (کوازار پر انرژی ترین و نورانی ترین بخش فعال یک کهکشان هستند)، که در فاصله ی دوری در کهکشان راه شیری قرار دارد، منجر به این کشف شد. گذر نور از بین این سازه ها، باعث شکست و انحراف آنها در محدوده ی باند طول موج رادیویی می شود.
این اثر را نمی توان مشابه همگرایی گرانشی دانست. در همگرایی گرانشی، نور منتشر شده از اجرام دور توسط اجرام بزرگتر خم و شکسته شده و اثری مانند اثر “حلقه ی انیشتین” را ایجاد می کند. (به دگردیسی نور از سرمنشا آن (خواه ستاره باشد و یا کهشان) که در اثر همگرایی گرانشی منبع نور و توسط جرمی عظیم به یک حلقه تبدیل می شود را حلقه ی انیشتین می گویند). و جالبتر اینکه این سازه ها روی روشنایی های بصری تاثیری ندارند، که این مساله می تواند دلیل جنس غیر جامد و عاری از خاک آنها باشد.
بنیستر اضافه کرد: “همگرایی که در اینجا از آن صحبت می شود، از نوع همگرایی پلاسماست که دقیقا مشابه شکستی ست که در عینک های طبی اتفاق می افتد.” او همچنین این اثر را مشابه گذر نور از لیوان می داند.
ستاره شناسان به نوعی از سرعت این سازه ها با خبر هستند، و آن را معادل 50 کیلومتر در ثانیه در محیط میان ستاره ای تخمین می زنند. سازه های نامرئی میان ستاره ای که تا کنون کشف شده اند، در فاصله ی 3000 سال نوری قرار دارند. از همه جالب تر اینکه این سازه های دیده نشده می توانند گواهی باشند برای وجود جرم ناشناخته ای در کهکشان راه شیری.
بنیستر رابطه ی این سازه ها را با ماده ی تاریک رد می کند. اغلب، وجود ماده ی تاریک به چگونگی انسجام کهکشان ها (جدا از گردش آنها) می پردازد. اما به نظر می رسد که این سازه ها با قسمت گمشده ی پازل “عدم تقارن باریون” مرتبط هستند. بنیستر در این باره توضیح می دهد: “این مساله از نظریه ی موفق انفجار بزرگ نشات می گیرد. این نظریه عنوان می کند که احتمالا 4 درصد هستی از اتم، باریون و چیزهایی که موجودات زنده مانند من و شما را تشکیل می دهد، ساخته شده است.”
مشکل اینجاست که تمام چیزهایی که ما می بینیم، تنها 4 درصد از هستی را شامل نمی شود. بنابراین، وجود این سازه های نامرئی عظیم می تواند حل کننده ی این مشکل، حداقل در طول موج بصری، باشد.
بنیستر می گوید: “امیدواریم که کاری که در حال انجام آن هستیم، به نظریه های ما درباره ی چگونگی شکل گیری این سازه ها کمک کند.”
.
با عضویت در کانال رسمی تکرا در تلگرام از آخرین اخبار روز تکنولوژی مطلع باشید.
.
منبع: techinsider
