روزهایی است که ممکن است تصور کنید، فرد برجسته ای هستید، شاید دوستان زیادی داشته باشید، یا شغل و سمتی مهم و یا یک ماشین واقعا عالی. اما اگر بدانید همه چیزها- دوستان تان، شغل تان، ماشین عالی و حتی خودتان در این جهان باورنکردنی، تقریبا به طور کامل 99.9999999 درصد از فضای خالی تشکیل شده اید، ممکن است احساس حقارت به شما دست بدهد! در واقع فضای خالی در بدن همه آن چیزیست که از آن شکل گرفته ایم.
اندازه یک اتم به موقعیت میانگین قرارگیری الکترون‌هایش بستگی دارد، در واقع میزان فضایی بین هسته و پوسته بیرونی آمورف اندازه اتم را تعیین می کند، هسته 100.000 برابر کوچکتر از اتمی است که در آن قرار دارد.
اگر هسته به اندازه یک بادام زمینی باشد، فضای اشغال شده توسط اتم به اندازه یک استادیوم بیس بال خواهد بود. اگر تمام فضای خالی داخل اتم را از دست بدهیم، به اندازه ذره های گرد و غبار می شویم و کل انسان ها را می توان در یک حبه قند جا داد. بنابراین همه جرم ما از کجا آمده است؟
انرژی! در سطحی بسیار بنیادین، همه ما از اتم ساخته شده ایم که آنها هم از الکترون ها، پروتون ها و نوترون ها تشکیل شده اند.
و شاید در سطحی حتی اساسی تر، پروتون ها و نوترون ها که بخش عمده ای از جرم ما را تشکیل داده اند، از ذرات بنیادی سه گانه ای به نام “کوارک” ساخته شده اند.
اما جرم این کوارک ها تنها درصد ناچیزی از جرم پروتون ها و نوترون ها است، و گلوئونها که این کوارک ها را در کنار هم نگه می دارند، کاملا بدون جرم هستند. بسیاری از دانشمندان فکر می کنند، تقریبا تمام جرم بدن ما از انرژی جنبشی کوارک ها و انرژی پیوندی گلوئون ها است.
بنابراین اگر تمامی اتم های جهان تقریبا به طور کامل از فضای خالی تشکیل شده اند، چرا اشیا جامد به نظر می رسند؟ چرا اشیا را به صورت چیزهای سخت احساس می کنیم؟
فرض کنار هم قرار گرفتن اتم های خالی، و تشکیل دادن بدن های ما و ساختمان ها و درختان، ممکن است کمی گیج کننده باشد.
اگر اتم های ما عمدتا از فضای خالی تشکیل شده باشند، چرا نمی توانیم مانند ارواح و شبح ها از میان اشیا عبور کنیم؟ چرا اتومبیل ها در جاده فرو نمی روند و با عبور از مرکز زمین، سر از طرف دیگر سیاره در نمی آورند؟ چرا دست های ما به جای اینکه از هم عبور کنند، به هم مالیده می شوند؟
منظور از فضای خالی چیست؟ فضا هرگز واقعا خالی نبوده است، در واقع فضا مملو از توابع موجی و میدان های کوانتومی نامرئی است.
شما می توانید، فضای خالی را همچون پره های فن الکتریکی تصور کنید. زمانی که فن در حال چرخیدن نیست، شما می توانید بگویید، قسمت زیادی از داخل فن فضای خالی است. با خیال راحت می توانید دست خود را در فضای خالی بین پره های فن بگذارید و بدون هیچ آسیبی انگشتان دستتان را تکان دهید؛ اما وقتی که فن روشن باشد، قضیه به طور کلی متفاوت خواهد بود.
الکترون ها دارای منبعی نقطه ای (شعاع صفر) هستند، این به این معنی است که هیچ حجمی ندارند. اما چیزی به نام تابع موج دارند که حجم زیادی از اتم را اشغال می کند. و از آنجایی که مکانیک کوانتومی تا حد زیادی عجیب و گیج کننده است، این الکترون بی حجم به طور همزمان در کل فضای اتم وجود دارد.
پره های فن هم شبیه به الکترون در اطراف اتم در حال حرکت اند و حجمی از فضا را با توابع موجی اشغال کرده اند. شاید یادآوری این مورد که چیزی که ممکن است به نظر مانند فضای خالی بوده و می تواند احساس جسمی جامد و سخت را داشته باشد، تا حد زیادی دردناک باشد.
فضای خالی در بدن شما درواقع تمام آن چیزیست که در دست دارید
آیا هم اکنون بر روی صندلی نشسته اید؟ اما در واقع این طور نیست. بدن شما واقعا صندلی که روی آن نشسته اید را لمس نمی کند. چرا که گوشت اتم های شما در هسته آن قرار دارد. وقتی شما کسی (و یا جسمی) را لمس می کنید، در واقع اتم آن را احساس نمی کنید. آنچه شما احساس می کنید، در واقع نیروی الکترومغناطیسی الکترون تان است که الکترون های آن را هل می دهد. فضای خالی در بدن شما تقریبا تمامی موجودیت شماست
بنابراین از لحاظی بسیار فنی، در حالی که شما واقعا بر روی صندلی ننشسته اید، در واقع در هوا معلق هستید. بنابراین به این نتیجه می رسید که، بدن بسیار ارزشمند شما، در واقع مجموعه گمراه کننده ای از فضاهای خالی بر روی سیاره خالی ای در جهانی خالی است. مراقب فضای خالی در بدن خود باشید!
.
منبع: .Sciencealert
