برخی از بزرگترین رد پاهای کشف شده از 70 تا 90 میلیون سال قبل، به نوعی دایناسور که تصور می شود، تایتاناسوری بوده که در آسیای مرکزی می زیسته تعلق داشته است. تعداد کمی از این ردپاها با گل و لای و شن پر شده اند که به مانند گچ سخت شده اند، و مدت ها پس از انقراض تایتاناسورها، باقی مانده اند. این ردپاها، ماه اوت سال جاری توسط دیرینه شناسی مغول در صحرای گبی مغولستان کشف کرده است. به نظر می رسد که این ردپا متعلق به بزرگترین دایناسور تاریخ باشد.
شینوبو ایشیگکی، محققی از دانشگاه اوکایاما، ژاپن و یکی از اعضای اکسپدیشن مغولی-ژاپنی در گبی، گفت: “این رد پا، یکی از بزرگترین ردپاهای شناخته شده در جهان است.”
دیرینه شناسان در مراکش و فرانسه هم ردپاهای بزرگی کشف کرده اند، ایشیگکی می گوید: “با این حال، ردپایی که در مغولستان کشف شده، به خوبی حفظ شده و دارای سه علامت پنجه واضج است.”
دیرینه شناسان از سال 1957، یعنی زمانی که موفق به کشف ردپاهایی در بیابان سرد و خشک مغولستان شدند، به دنبال شکار ردپاهای دیناسورها در این ناحیه هستند. ایشیگکی و همکارانش در سال 2009 گزارش دادند؛ صحرای گبی، چیزی مانند رگه مادر ردپاهای فسیل شده است. گفتنی است، دانشمندان بین سالهای 1995 و 2008، بیش از 20 هزار فسیل متعلق به انواع گونه های دایناسور را در این منطقه یافته اند.
این ردپای تایتاناسور موردی خاص است، چرا که تاکنون ردپایی به این بزرگی در این منطقه کشف نشده بود. محققان بر اساس لایه های زمین شناسی سنگهای اطراف، حدس می زنند، به نظر می رسد، این ردپا متعلق به دوره کرتاسه بالایی باشد که حدود 70 میلیون تا 90 میلیون سال قدمت دارد.
اگر چه دیرینه شناسان فسیل تایتاناسورها را در هر قاره ای، از جمله آنتارکتیا (شمالگان) کشف کرده اند. اما ماهیت تایتاناسور هنوز در هاله ای از رمز و راز باقی مانده است. این دایناسور به گروهی از دایناسورهای چهارپا و گیاه خوارِ گردن دراز تعلق داشته است.
همه تایتاناسور ها در دوره کرتاسه زندگی می کردند، و همه آنها جانورانی عظیم الجثه بوده اند. دریدنوتوس، زمانی که در سال 2014، کشف شد، به عنوان یکی از بزرگترین دایناسور های کشف شده، در نظر گرفته شد. این دایناسور احتمالا 80 تن وزن داشته است. در میان تایتاناسورهای دیگر، می توان به آرژانتیناسور اشاره کرد که احتمالا 70 تن وزن داشته است.
این که چه نوع تایتاناسوری این ردپا را بر جای گذاشته به درستی مشخص نشده اما صحرای گبی، بستر غنی فسیلی است، شاید این شن ها، سرنخ های بیشتری از این جانوران غول پیکر را در خود داشته باشند.
منبع: washingtonpost
