برخورد غول سیارکی که 65 میلیون سال قبل منجر به انقراض عظیمی در زمین شده بود، بخشی از پوسته داخلی سیاره را کنده بود. حال دانشمندان با وجود این شواهد، سرنخی از نحوه شکل گرفتن آغاز حیات در زمین در اختیار دارند.
دانشمندان پس از سال ها انتظار، سر انجام از اوایل سال جاری شروع به حفاری چاله چیکسولوب در سواحل مکزیک کرده بودند، و حال نخستین نتایج خود از تجزیه و تحلیل های اخیر را منتشر کرده اند.
دانشمندان پس از تجزیه وتحلیل عمق و ترکیب های سنگ های چاله چیکسولوب، شواهدی برای ارائه فرضیه جدیدی در مورد نحوه شکل گیری قله واقع در چاله به دست آورده اند.
دانشمندان این تیم بین المللی (متشکل از محققانی ازسرتاسر جهان از جمله امپریال کالج لندن، انگلستان) می گویند، برخی از لایه های سنگی موجود، ممکن است در عرض چند دقیقه تا فاصله ای 30 کیلومتری جا به جا شده باشند.
جوانا مورگان محقق ارشد این مطالعه در این خصوص به وب سایت New Scientist، گفت: “این کاملا فرضیه دیوانه واری است؛ اما این (فرضیه) به صورت کاملا بنیادی از نحوه تشکیل چاله به ما چیزهای می گوید.”
دانشمندان با استفاده از دکلی مشابه سکوهای نفتی در دریا، نمونه های موجود در عمقی بین 506 و 1335 متری چاله زیر کف اقیانوس و سنگ های زیرزمینی باستانی را مورد بازبینی قرار دادند.
این دانشمندان نهایتا با این تجزیه و تحلیل ها، مدل زمانی را بنا کردند که نشان می دهد، تاثیر این سیارک غول پیکر ممکن است، منجر به برداشته شدن سنگ ها از پوسته پایین زمین و جا به جا کردن آن تا فاصله 25 کیلومتری، تنها در عرض ده دقیقه شده باشد. در واقع احتمالا در این فرایند، کوهی مرتفع تر از هیمالیا کنده شده و حلقه ای را تشکیل داده باشد. در مرکز این چاله هم، سنگ دیگری به سوی آسمان پرت شده، و ساختار زمین شناسی را تشکیل داده که به “حلقه اوج” موسوم است.
اما زمین شناسان مطمئن نیستند، دقیقا چه فرایندی موجب شکل گرفتن حلقه اوج شده، آیا فرو ریختن سنگ های سرد موجب ایجاد حلقه شده و یا سنگ های داغ؟
اما با توجه به نتایج مطالعات اخیر، به احتمال زیاد سنگ های سرد دلیل چنین چیزی بوده اند.
محققان با تجزیه و تحلیل های جدید، نه تنها چیزهای بیشتری از این رویداد باورنکردنی کشف کرده اند، بلکه شواهد جدید نشان می دهد، سنگ های حلقه اوج، بیش از چیزی که پیش از این تصور می شد، امکان جریان یافتن آب غنی از مواد مغذی را داده اند. این بدین معناست که، زندگی موجودات ارگانیسمی با توجه به وجود مواد مغذی موجود در آب و همچنین گرمای پوسته زمین می توانسته، از درون این سنگ ها آغاز شده باشد.
به این ترتیب، نه تنها چاله چیکسولوب، بلکه بسیاری از سایت های دیگر که تحت تاثیر این سیارک های برخوردی بوده اند، می توانسته نقطه ای برای آغاز حیات در زمین بوده باشند.
البته محققان هنوز توضیح کاملی در مورد، چگونگی آغاز و گسترش حیات در اعماق این سنگ ها ندارند. همچنین چاله چیکسولوب، مزیت دیگری هم دارد، این چاله، الگویی برای بررسی ترکیب پوسته سیارات دیگر هم در اختیار دانشمندان قرار می دهد.
اگر چنانچه مطالعه جدید نشان می دهد، چاله های برخوردی منجر به تغییر سنگ های زیر زمینی شده باشند؛ بنابراین، دانشمندان می توانند بدون نیاز به حفاری چاله های برخوردی موجود در سطح سیارات دیگر، پی به ترکیب سنگ های آنها ببرند.
حال دانشمندان می خواهند با تجزیه و تحلیل های بیشتر، بفهمند، چگونه این سنگ ها بدون ذوب شدن توانسته اند تا فواصل زیادی جا به جا شوند و همچنین چگونه شکل های مختلف حیات را در خود جای داده بودند.
مورگان در این مورد ابراز داشت: “امیدواریم تجزیه و تحلیل های بیشتر نمونه های اصلی، امکان بیشتری برای درک نحوه وجود حیات در این محیط زیر زمینی برای ما فراهم کند.”
وی در ادامه افزود: ” باور این موضوع سخت است که همان نیرویی که موجب نابودی دایناسورها شده، ممکن است، نقشی در دوران اولیه تاریخ زمین ایفا کرده باشد و نخستین پناهگاه ها برای زندگی اولیه سیاره را فراهم کرده باشد.”
نتایج این مطالعه جدید در نشریه ” Science” منتشر شده است.
.
منبع: sciencealert
