ماهواره کپسول زمان که قرار است، حاوی صدها هزار ترابایت داده باشد، تا صد سال آینده در مدار زمین گردش خواهد کرد. تیمی از دانشجویان دانشگاه میشیگان ایده ساخت یک ماهواره کوچک مکعبی “ماهواره کپسول زمان”حاوی مصاحبه هایی از هزار عضو دانشگاه میشیگان و یک آزمایشگاه برای آزمایش استفاده از دی ان ای به عنوان وسیله ای برای ذخیره سازی داده ها در فضا را در سر می پروارنند.
هدف این تیم، ساخت ماهواره‌ای است که بتواند تا 100 سال در مدار زمین گردش کند. در وب‌سایت این تیم تحقیقاتی می‌خوانیم: “ماهواره کپسول زمان نباید در زمین مدفون شود. مانند خود تاریخ، یک کپسول هم باید باقدرت و اراده زنده باشد. باید در مقابل قوانین طبیعت ایستادگی کند و به همین ترتیب، کسانی که ماهواره کپسول را دریافت می‌کنند (آیندگان) هم باید، همین کار را انجام دهند.”
ماهواره‌ها در معرض تشعشعات کیهانی قرار دارند و ازآنجایی‌که تشعشعات داده‌های دیجیتالی را از بین می‌برند، ساخت ماهواره‌ای که دارای سپرهای محافظتی لازم باشد، مهم‌ترین چالش پیشروی این محققان است.
پرینت فیزیکی داده‌ها همچون سی دی، روش امنی محسوب می‌شود، اما با توجه به اینکه حجم زیادی را اشغال می‌کنند، امکان استفاده از آن وجود ندارد. بنابراین، این گروه به دنبال پرینت داده‌های خود بر روی تراشه‌ای سیلیکونی هستند، در این تراشه به ازای هر 1 اینچ 8 تا 30 گیگابایت داده ذخیره می‌شود. حداقل 10 تراشه در جهت‌های مختلف به‌عنوان پشتیبان در ماهواره مکعبی قرار خواهند کرد.
تابش تشعشعات کیهانی همچنین نقش مهمی را در آزمایش دی ان ای تیم ایفا می‌کند. در این آزمایش، توانایی کدهای ژنتیکی برای ذخیره داده‌ها در فضا موردبررسی قرار می‌گیرد. هر یک میکروگرم دی ان ای، امکان ذخیره 900 ترابایت داده را دارد که برابر با حافظه 11000 گوشی آیفون است.
علاوه بر تمام چالش‌های ذکر شد، این ماهواره همچنین باید، به مدت یک قرن در مدار زمین باقی بماند. برای این منظور، ماهواره کپسول زمان باید، دارای سیستم نیرومحرکه باشد. بدون چنین سیستمی، ماهواره تنها 10 تا 20 پس از پرتاب امکان باقی ماندن در مدار زمین را دارد.
آیرون ریدلی، استاد دپارتمان آب‌وهوا و علوم فضایی دانشگاه میشیگان می‌گوید:”ماهواره‌های کوچک معمولا دارای سیستم نیروی محرکه نیستند، چراکه فضای چندانی برای ذخیره سوخت در این ماهواره‌ها وجود ندارد.”
این تیم در حال حاضر مشغول بررسی سیستم‌های نیروی محرکه الکتریکی و شیمیایی برای ماهواره کپسول زمان است. ایده اصلی ارسال ماهواره کپسول زمان، توسط توماس زوبوکین، استاد سابق علوم سیاره‌ای در دانشگاه میشیگان که اکنون به‌عنوان مدیر مأموریت علمی ناسا فعالیت می‌کند، مطرح‌شده بود. در این پروژه بیش از 30 دانشجو از 20 رشته مختلف دانشگاه میشیگان شرکت دارند. انتظار می‌رود، این پروژه تا دو سال آینده اجرایی شود.
همچنین احتمالا ساخت بخش محموله ماهواره کپسول زمان تا اواسط سال جاری شروع شود. این بخش شامل آزمایش دی ان ای و تراشه‌های سیلیکونی است.
این تیم، دو ماهواره را به فضا پرتاب خواهد کرد، یکی از این ماهواره‌ها که جنبه آزمایشی دارد، اواخر سال جاری به فضا پرتاب می‌شود و حدود یک‌سوم ماهواره نهایی اندازه خواهد داشت. دانشگاه میشیگان یکی از چهار دانشگاهی است که اخیرا از سوی شرکت اتحادیه مشترک پرتاب (ULA) انتخاب‌شده و امکان پرتاب رایگان را خواهد داشت.
باید ذکر کنیم، ایده ساخت ماهواره یا کپسول زمان فضایی، ایده تازه‌ای نیست. دراین‌بین، همواره دو بحث؛ مطرح بوده است: چالش‌های تکنولوژیکی و در مقابل توجه پذیری این ایده، چراکه به عقیده برخی از کارشناسان، اغلب کپسول‌های زمان عمدی به دلیل نداشتن اطلاعات کافی کاربردی ندارند.
از معروف‌ترین کپسول‌های زمان می‌توان به “صفحه طلایی وویجر” اشاره کرد. صفحه طلایی وویجر، صفحات فونوگرافی بودند که در فضاپیماهای وویجر که در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد، قرار داده‌شده بودند. این صفحات شامل نگاره‌ها و آواهایی بودند که برای نشان دادن گوناگونی زندگی و فرهنگ‌های زمینی به موجودات هوشمند فضایی یا انسان‌های آینده ساخته‌شده بودند. اما به عقیده کارشناسان، باوجود کوچکی این کاوشگرها و همچنین وسعت فضا بین ستاره‌ای، امکان برخورد آن با تمدن‌های دیگر بسیار کم است. همچنین باوجود تشعشعات با تشعشعات الکترومغناطیسی کاوشگرها در آینده‌ای نه‌چندان دور از کار خواهند افتاد.
مورد دیگر، “کپسول زمان کئو” است که در اصل برای پرتاب در سال 2003 برنامه‌ریزی‌شده بود؛ اما پرتاب آن تا سال 2017 به تأخیر افتاده است. از کپسول‌های زمان زمینی هم می‌توان به پروژه جالب ویکی‌پدیا به نام “چاپ ویکی‌پدیا” یا “ویکی‌پدیای اضطراری” اشاره کرد. در این پروژه، در صورت رخ دادن هر اتفاقی که منجر به نابودی احتمالی جهان (و حیات) شود، همچون فوران آتش‌فشانی بزرگ؛ داوطلبان ویکی‌پدیا می‌باید، شروع به پرینت صفحات ویکی‌پدیا کنند و صفحات پرینت گرفته‌شده را در مخزنی ویژه برای آیندگان به یادگار بگذارند!
.
منبع: spacedaily
