سیاره اورانوس، هفتمین سیاره منظومه شمسی؛ 236 سال قبل به صورتی کاملا تصادفی کشف شد. ویلیام هرشل آهنگ‌ساز و ستاره‌شناس شهیر بریتانیایی-آلمانی که ستارگانی با حداقل قدر ظاهری 8 (اجرام سماوی کم نوری که قدر ظاهری آنها کمی از میزانی که با چشم غیرمسلح قابل‌مشاهده‌اند، بیشتر است) را رصد می‌کرد. متوجه جرم سماوی شد که به‌سختی در محدوده مشاهده چشم غیرمسلح قرار می‌گرفت و در مقابل ستارگان ثابت، به‌طور مداوم تغییر موقعیت می‌داد. این حرکت‌ها نشان می‌داد، جرم سماوی موردنظر او، از ستارگان به ما نزدیک‌تر است.
هرشل در ابتدا فکر می‌کرد، شی‌ء که کشف کرده، یک ستاره دنباله‌دار است. اما بعدها او و دیگر ستاره شناسان متوجه شدند، این شی جدید، یک سیاره جدید است که در مدار خورشید در حال گردش است. این نخستین سیاره‌ای در منظومه شمسی بود که پس از دوران باستان کشف می‌شد. بعدها ستاره شناسان شواهدی به دست آوردند که نشان می‌داد، سیاره اورانوس تا پیش از سال 1690 هم چندین بار مشاهده‌شده است؛ اما هیچ‌کس تا پیش‌ازاین متوجه آن نشده بود. درواقع، هرشل بود که پی به ماهیت حقیقی این نور دور در آسمان شب برده بود.
هرشل پیشنهاد کرده بود، سیاره جدید را به احترام شاه جورج سوم، جورجیم سی دوس نام‌گذاری کنند، اما ستاره شناسان غیر بریتانیایی با این پیشنهاد موافق نبودند. در عوض پیشنهاد ستاره‌شناسی به نام یوهان الرت پذیرفته شد که می‌گفت، سیارات همچون دوران باستان می‌باید از روی خدایان باستانی نام‌گذاری شوند.
اورانوس، خدای اساطیر یونان است که به خدای آسمان معروف است و گاهی اوقات پدر آسمان نامیده می‌شود. اورانوس پسر و شوهر گایا، تجسم مادر زمین محسوب می‌شود. به‌هرحال، شاه جورج سوم از این موضوع خوشحال شد و به دلیل این کشف، ضمن اهدای لقب شوالیه به هرشل، او را به سمت منجم دربار منصوب کرد. مستمری که از سوی دربار به وی تعلق می‌گرفت، باعث شد، هرشل از شغل موسیقیدان دست بکشد و تمام‌وقت خود را صرف نجوم و مطالعات خود کند.
وی در ادامه تحقیقات خود، موفق به کشف چند قمر در اطراف غول‌های گازی شد. هرشل همچنین مبدع کاتالوگی بود که شامل 2500 جرم سماوی است، این کاتالوگ هنوز هم مورداستفاده قرار می‌گیرد.
در سال 1977، ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ رصدخانه هوابرد کویپر، به کشف تصادفی دیگری نائل شدند. آنها موفق به کشف، حلقه‌های اطراف سیاره اورانوس شدند. این کشف، سیاره اورانوس را به دومین سیاره‌ی حلقه‌دار منظومه شمسی تبدیل کرد.
نزدیک‌ترین دیدار ما با سیاره اورانوس به سال 1986 بازمی‌گردد که کاوشگر وویجر-2 در مانوری گذر نزدیک به سیاره اورانوس نزدیک شد. این کاوشگر روز 24 ژانویه سال 1986 درحالی‌که در فاصله 81500 کیلومتری سطح سیاره اورانوس قرار داشت، هزاران عکس و دیگر داده‌های ارزشمند علمی را از سیاره، قمرهای آن، حلقه‌ها، جو، محیط داخلی، میدان مغناطیسی و همچنین اطراف اورانوس ثبت کرد.
.
منبع: businessinsider
