در طول چند سال گذشته، زمین شناسان موفق به کشف تونل های عجیب و بزرگی در برزیل و بولیوی شده‌اند. زمین شناسان بر این باورند که این تونل ها، براثر فرایندهای طبیعی ایجاد نشده‌اند. یکی از زمین شناسان، هاینریش فرانک، یک استاد دانشگاه فدرال ریو گرانده دو سول برزیل است که وارد تونلی در ناحیه نوو هابرگو شده است. فرانک می‌گوید، این تونل متعلق به گونه منقرض‌شده تنبل زمینی بوده است.
تنبل زمینی یا مگاسیریوم که جثه‌ای به‌اندازه فیل داشته، گونه‌ای بومی آمریکای لاتین است. به گزارش دیسکاور مگزین:”اگرچه برخی از تونل ها در طول زمان با رسوبات پرشده‌اند، اما تونل هایی که سالم باقی‌مانده‌اند، همچون نقاط تیره گِردی در تپه‌های خاکی قابل‌مشاهده‌اند.”
تاکنون فسیل‌های سه گونه منقرض‌شده تنبل زمینی ازجمله گونه‌های کاتونیکس، لیستودون و گلسوتوریوم در این ناحیه کشف‌شده است. این گونه‌ها تنبل زمینی چندین تن وزن داشته‌اند. برخی گونه‌های آرمادیلو ازجمله پامپاتوریوم، هولمسینا یا پروپروپوس که آن‌ها هم منقرض‌شده‌اند، کمی از تنبل زمینی کوچک‌تر بوده‌اند، ممکن است، در حفر تونل های کوچک‌تر نقش داشته باشند..
تخمین زده می‌شود، این تونل‌ها بین 8 هزار تا 10 هزار سال قدمت داشته باشند و هیچ فرآیند زمین‌شناسی شناخته‌شده‌ای نمی‌تواند توضیحی برای این ایجاد این تونل ها داشته باشد. اما با توجه به وجود اثر پنجه‌های بزرگ بر روی دیواره‌ها و سقف تونل ها، یک‌گونه بزرگ تنبل زمینی حداقل در حفر برخی از این تونل ها که پالئوبورو نام دارند، نقش داشته است.
محققان از دهه 1930 از این تونل ها اطلاع داشته‌اند، اما آن‌ها، این تونل ها را نوعی ساختار باستان شناسی-بقایای تونل هایی که شاید توسط نیاکان باستانی ما حفرشده اند-می دانسته‌اند.
در سال 2010، زمین‌شناسی به نام آمیلکار آمادی از سازمان زمین شناسی برزیل تصمیم گرفت در مورد شایعاتی که در مورد تونلی در ایالت روندونیا، در شمال غرب این کشور بود، تحقیق کند. تونلی که در آنجا بود، بسیار بزرگ بود، درواقع این تونل بزرگ‌ترین پالئوبوروی شناخته‌شده در آمازون و تقریبا دو برابر دومین پالئوبوروی برزیل بود.
چند سال بعد، فرانک تونل عجیبی را هزاران کیلومتر دورتر در نوو هابرگو کشف کرد. او پس‌ازاین، صدها مورد دیگر ازاین‌دست تونل ها کشف کرد. درواقع تاکنون بیش از 1500 پالئوبورو در جنوب و جنوب شرقی برزیل یافت شده‌اند و به نظر می‌رسد، دو نوع پالئوبورو وجود داشته باشد. برخی با قطر 1.5 متری و تونل های بزرگ‌تری که 2 متر ارتفاع و 4 متر عرض دارند.
اما فرانک تا قبل از اینکه وارد این تونل ها شود، نمی‌دانست برخی از این تونل ها ممکن است، 100 متر طول داشته باشد و گاهی به چندین دهلیز و شاخه تقسیم شود.
وی می‌گوید:”در این لانه‌ها، گاهی اوقات حس می‌کنید، موجودی در دهلیز بعدی منتظر است. مشخصا این‌ها، لانه‌های ماقبل تاریخی بوده‌اند.”
اولین سرنخی که او کشف کرد، اثر پنجه یک موجود عظیم باستانی بود، درواقع او با شیارهایی در سطوح گرانیت، بازالت و سطوح ماسه‌سنگ در دیواره‌ها و سقف لانه‌ها مواجه شده بود.
فرانک در مقاله‌ای که در سال 2016 منتشر کرده، توضیح داده:”بسیاری از این شیارهای کم عمیق و طویل به‌صورت موازی ایجادشده بودند و ظاهرا اثر دو و یا سه پنجه بوده‌اند. این شیارها عمدتا صاف هستند، اما برخی از شیارها که نامنظم هستند که ممکن است، با پنجه‌های شکسته ایجادشده باشند. “
به نظر می‌رسد، این کشف می‌تواند پاسخی به یکی از پرسش‌های قدیمی دیرینه‌شناسی داشته باشد. محققان مدت‌هاست به دنبال به پاسخ به این سؤال هستند که لانه‌های مگافوناهای باستانی که در دوره پلیستوسن (حدود 2.5 میلیون تا 11.700 سال قبل) در سیاره زمین پرسه می‌زده‌اند؛ کجا بوده‌اند؟
تخمین زده می‌شود، حدود نیمی از گونه‌های پستانداران زمین در دسته نیمه کاونده طبقه‌بندی می‌شده‌اند، بدان معنا که اغلب اوقات را در لانه سپری می‌کرده‌اند اما برای تغذیه از لانه خارج می‌شده‌اند.
حدود 3.5 درصد از موجودات زنده به‌طور کامل کاونده هستند که همه زندگی خود را در زیرزمین سپری می‌کنند. با توجه به اینکه همه گونه‌های جهان از گونه‌های کهن‌تر خود تکامل‌یافته‌اند، به دلیل مشابهی گونه‌های کاونده و نیمه کاونده در دوره مگافونا- پلیستوسن وجود داشته‌اند. اما باوجود فراوانی بقایای فسیلی این موجودات، محققان تا قرن‌ها قادر به شناسایی شواهدی از لانه‌های این موجودات نبوده‌اند، به‌احتمال‌زیاد ترکیب لانه‌ها در خلال هزاران سال تخریب‌شده است و محققان نمی‌دانسته‌اند، دقیقا باید به دنبال چه چیزی بگردند.
بر اساس اندازه این تونل ها و علائمی از پنجه‌های کشیده به دیوارها و سقف این لانه‌ها، محققان مطمئن‌اند که موفق به کشف، لانه‌های مگافونا شده‌اند که صاحبان آن‌ها تنبل‌های بزرگ زمینی و آرمادیلوی غول‌پیکر بوده‌اند.
فرانک به شبکه تلویزیونی دیسکاوری، گفت:”هیچ فرآیند زمین‌شناسی در جهان نیست که قادر به ایجاد چنین تونل های طویلی با عرضی دایره‌ای و یا بیضوی و دارای شاخه‌ها و دهلیزهای مجزا باشد که در آن علائم پنجه بر دیواره‌ها و سقف وجود داشته باشد.”
محققان گمان می‌کنند، بزرگ‌ترین پالائوبرو توسط گونه‌ای از تنبل‌های بسیار بزرگ آمریکای جنوبی به نام لیستودون که منقرض‌شده، ایجادشده‌اند. اما باوجودی که طول بدن این موجودات، 4.6 متر و وزن آن‌ها حدود 2590 کیلوگرم بوده است، برای حفر این تونل ها باید زمان بسیاری از عمر خود را صرف این حفر این تونل های طویل کرده باشند.
فرانک و تیمش مطمئن نیستید، آیا این تونل ها برای فرار از شرایط آب و هوایی، شکارچیان و یا رطوبت مورداستفاده قرارگرفته‌اند، اما به نظر می‌رسد، تونل های کوچک‌تر برای این اهداف مناسب‌تر بوده‌اند.
.
منبع: sciencealert
