;
coinex

ابرنواختر دیدنی؛ تولد ستارگان در ابر مولکولی اوریون

ابرنواختر دیدنی؛ تولد ستارگان در ابر مولکولی اوریون
وقتی صحبت از عکس های دیدنی از فضا می شود،  بی درنگ نام ابرنواخترها به ذهن خطور می کند؛ پدیده خیره کننده ای که از لحاظ زیبایی گوی سبقت را از همه پدیده های نجومی دیگر ربوده است.

پایان عمر یک ستاره به تولد یک ابرنواختر منتهی می شود، انفجار عظیمی که با افزایش حجم باورنکردنی خود ابر گداخته ای را به وجود می آورد.

عکس های جدید آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما (ALMA) در شیلی، تولد ستاره ای را که منجر به ایجاد این ابرنواختر دیدنی شده را به ثبت رسانده است.

به گزارش رصدخانه جنوبی اروپا (ESO)، تیمی از ستاره شناسان به رهبری جان بالی این عکس را از منطقه ای به نام ابر مولکولی اوریون 1 (OMC-1)به ثبت رسانده اند. این ناحیه در سحابی بزرگ شکارچی واقع شده و  تقریبا 1350 سال نوری با زمین فاصله دارد.

در سحابی بزرگ شکارچی رشته‌ هایی از غبارها و گازها قابل مشاهده اند که ستارگان داغ و جوانی را در ابر مولکولی در فاصله‌ تنها ۱350 سال نوری زمین در میان گرفته ‌اند
در سحابی بزرگ شکارچی رشته‌ هایی از غبارها و گازها قابل مشاهده اند که ستارگان داغ و جوانی را در ابر مولکولی در فاصله‌ تنها ۱350 سال نوری زمین در میان گرفته ‌اند

ستاره شناسان به این ترتیب، موفق به رصد بقایای برخورد بین دو ستاره نوزاد شدند. این ستارگان جوان پیش ستاره نامیده می شوند، چرا که هسته این ستارگان هنوز برای انجام سنتز هسته ای به قدر کافی گرم نشده است؛ فرایندی که طی آن عناصر سنگین تری شکل می گیرند و از ستاره انرژی ساطع می شود.

هر گاه واکنشهای هسته ای، هسته ستاره متوقف شوند، ستاره به مرحله مرگ وارد و ساختارش ناپایدار می شود. ستاره ای با جرم نسبتا کم طی میلیاردها سال، آهسته سوخت هسته ایش را می سوزاند. ستاره ای با جرم زیاد، سوختش را سریعتر و فقط طی چند میلیون سال می سوزاند و سپس به یک ابر غول یا ستاره ای پرحجم تکامل می یابد. سپس در انفجاری بزرگ به نام ابرنواختر فوران می کند.

حدود 500 سال قبل، گرانش این دو پیش ستاره را به هم نزدیک کرده است، به همین دلیل ستاره شناسان به درستی نمی دانند، این تاثیر تا چه حدی مستقیم بوده است. با این وجود، این برخورد بسیار قدرتمند بوده است؛ به طوری انرژی به اندازه انرژی رها شده خورشید در عرض 10 میلیون سال را آزاد کرده است. این برخورد گاز، گرد و غبار و دیگر ستارگان را با سرعتی معادل 150 کیلومتر در ثانیه به اطراف پرت کرده است.

متاسفانه، این پدیده نجومی خیره کننده، زودگذر است و پس از مدتی دیگر قابل مشاهده نیست. اما با این حال، علائم گازی این ابرنواخترها به دانشمندان کمک می کند، بیش از پیش چگونگی روی دادن انفجارهای ستاره ای و تاثیر این پدیده بر شکل گیری فضای اطراف را درک کنند.

یافته های محققان در نشریه “Astrophysical journal” منتشر شده است.

.

منبع: gizmodo

 

ارسال برای دوستان در: واتساپ | تلگرام |






ارسال نظر