آیا یک قانون منع تولید گازهای گلخانه ای، سودمند خواهد بود؟ آیا کاهش تولید گازهای گلخانه ای به صفر تا اواسط قرن، ممکن است؟ محققان طرح پیشنهادی جدیدی در این مورد ارائه داده اند.
این طرح پیشنهادی که پنجشنبه هفته گذشته در نشریه ساینس منتشر شده، سنگین ترین محدودیت کاهش کربن در یک دهه آینده را هدف قرار خواهد داد. در واقع بر اساس پیش بینی این محققان، بعد از سال 2020 دوباره شاهد اوج تولید گازهای گلخانه ای نخواهیم بود.
محققان می گویند، اگر این قانون منع تولید گازهای گلخانه ای به درستی پیاده سازی شود، قادر به نجات کره زمین پیش از آستانه بحرانی افزایش 2 درجه سانتیگراد (در حدود 3.6 درجه فارنهایت) گرمایش جهانی خواهد بود. این محققان در این مورد خوشبین اند و می گویند، هنوز برای نجات زمین دیر نیست.
اوون گافنی، یکی از نویسندگان این طرح پیشنهادی، می گوید:”پس از توافق پاریس، به این فکر کردیم که نتیجه واقعی این توافق نامه برای جهان چه خواهد بود؟”
بر اساس توافق پاریس که به امضای بیش از ۲۰۰ کشور دنیا رسیده، کشورهای امضا کننده متعهد شده اند، نیازها و وابستگی های خود به سوخت های فسیلی را کاهش دهند. هدف توافق پاریس این است که تا سال 2030 میانگین حرارت زمین از دو درجه سانتیگراد نسبت به شروع انقلاب صنعتی بالاتر نرود.
گافنی می گوید، گام های بعدی باید به ترتیب این ها باشد، ابتدا، نیاز به ترسیم یک نقشه کربن جهانی داریم که گام های اساسی در زمینه زیرساخت های کلیدی را نشان می دهد.
انتشار دی اکسید کربن در حال حاضر، 40 گیگا متریک تن در سال است. هر متریک تن هزار کیلوگرم است و هر یک گیگا تن معادل حدود یک میلیارد تن است. بر اساس این طرح پیشنهادی، انتشار دی اکسید کربن بین سال های 2020 تا 2030 تا 24 گیگا تن کاهش خواهد یافت و سپس بین سال های 2030 تا2040، به 14 گیگا تن خواهد رسید. میزان انتشار دی اکسید کربن تا سال 2050 هم فقط 5 گیگا تن خواهد بود.
گافنی می گوید، برای رسیدن به آنجا، طرح پیشنهادی ما، با راهکارهای ساده ای همچون پایان دادن به سوبسیت های سوخت های فسیلی و یا اجرای مالیات بر کربن به میزان 50 دلار به ازای هر تن (این قیمت گذاری تا اواسط قرن به 400 دلار می رسد) شروع می شود.
مالیاتهای کربن و دیگر مالیتهای سبز یا زیست محیطی به عنوان شاخص اندازه گیری در کاهش انتشار گازهای گلخانه ای همیشه توسط محققان توصیه می شوند. اما بسیاری از کشورها در مورد اثر منفی مالیات کربن مانند هر مالیات دیگری بر روی رقابتهای بین المللی صنایع انرژی به خصوص صادرات آن نگران هستند. اما در این بین کشور سوئد سالهاست این مالیات را اجرا می کند و تاکنون هیچ تاثیر نامطلوب اقتصادی را شاهد نبوده است. گافنی می گوید، این طرح پیشنهادی قابل اجرا در تمام سطوح و بخش های اقتصاد از کشاورزی تا حمل و نقل است.
گافنی می گوید:”این طرح مسئولیت را به عهده بخش هایی که بیشترین تولید آلاینده را دارند می گذارد، از این جهت کاملا عادلانه است.”
گام بعدی نویسندگان، میزگردی با حضور شرکت های بزرگ سیلیکون ولی در تابستان است. این طرح تقریبا در هر دهه میزان انتشار گازهای گلخانه ای را به نصف کاهش می دهد، در واقع، چیزی مشابه قانون مور.
گوردون مور، یکی از بنیانگذاران شرکت اینتل، در مقاله ای که دهه 1960 منتشر کرده بود، به این نکته اشاره کرده بود که میزان پیچیدگی مدارهای میکروالکترونیک، هر دو سال دو برابر شده است. معیار اندازه‌گیری این پیچیدگی نیز تعداد ترانزیستورها در واحد سطح بود.
در حال حاضر، حدود نیمی از دی اکسید کربن منتشر شده توسط زمین و اقیانوس ها جذب می شود که در واقع سرویس رایگان کاهش آلاینده ای است که سیاره برای ما فراهم کرده است. اما با کاهش تولید گازهای گلخانه ای، سطح جذب طبیعی هم کاهش می یابد، در واقع به این ترتیب انتشار تجمعی ما هنوز هم رشد می کند. این تاثیر چیزی شبیه میزان سوخت و ساز بدن پس از دست دادن وزن قابل توجهی است که فرد مجبور می شود، غذای کمتری بخورد تا تناسب وزن خود را حفظ کند.
این یکی از چالش های مهمی است که به نظر می رسد، حتی با وجود اجرای این طرح، کاملا بر طرف نشود. با این حال، گافنی و همکارانش خوش بین هستند که طرح پیشنهادی موثر باشد و هنوز برای اجرای آن و نجات کره زمین دیر نشده است.
گافنی می گوید:”زیبایی این مدل این است که شرکت های نفتی، زغال سنگ و غول های گازی که بر دولت نفوذ دارند، این طرح را پیشنهاد نداده اند. این طرح به خودی خود پویاست و در واقع؛ نگرش جدیدی در مورد انتشار گازهای گلخانه ای است.”
.
منبع: inverse
