اخترشناسان روز چهارشنبه، پرتره ترکیبی جدیدی از سحابی خرچنگ منتشر کردند. این پرتره، حاصل داده های پنج رصدخانه زمینی و فضایی مختلف است.
اخترشناسان چینی در تابستان سال 1054 میلادی، ستاره میهمان جدیدی را مشاهده کردند که به نظر آنها شش برابر درخشان تر از سیاره ناهید بود. در واقع این ستاره به قدری درخشان بود که تا چندین ماه در طول روز هم قابل مشاهده بود. بومیان آمریکا هم نقوشی از هلال ماه ترسیم کردند که در نزدیکی آن ستاره درخشانی، نمایان بود، چیزی که به باور بسیاری ممکن است، یکی از اولین سوابق ثبت شده از ابرنواخترها بوده باشد.
پایان عمر یک ستاره به تولد یک ابرنواختر منتهی می شود، انفجار عظیمی که با افزایش حجم باورنکردنی خود ابر گداخته ای را به وجود می آورد.هر گاه واکنش های هسته ای، هسته ستاره متوقف شوند، ستاره به مرحله مرگ وارد و ساختارش ناپایدار می شود. ستاره ای با جرم نسبتا کم طی میلیاردها سال، آهسته سوخت هسته ایش را می سوزاند. ستاره ای با جرم زیاد، سوختش را سریعتر و فقط طی چند میلیون سال می سوزاند و سپس به یک ابر غول یا ستاره ای پرحجم تکامل می یابد. سپس در انفجاری بزرگ به نام ابرنواختر فوران می کند.
این ستاره مهمان تا حدود 700 سال بعد، یعنی زمان ظهور تلسکوپ به فراموشی سپرده شده بود، در آن زمان ستاره شناسان سحابی شبیه شاخک های جانوری را در محل ستاره ناپدیده شده مشاهده کردند و آن را سحابی خرچنگ نامگذاری کردند. امروز ما به خوبی می دانیم، این سحابی بقایای گازی ناشی از انفجار یک ستاره است که به آن ابرنواختر گفته می شود و 400 برابر درخشان تر از خورشید است. این انفجار در فاصله 6500 سال نوری از زمین رخ داده است. اگر این انفجار به جای آن 50 سال نوری با ما فاصله داشت، تابش شدید آن بسیاری از اشکال زندگی روی سیاره ما را از بین می برد.
اخترشناسان در اواخر دهه 1960، قلب خُرد شده ستاره منهدم شده را کشف کردند، ستاره نوترونی با چگالی بالا که همچون دینامی از مغناطیسی قوی، تشعشعاتِ پرانرژی تابشی بود.
تصویر کامپوزیتی که مشاهده می کنید، حاصل مشاهدات پنج رصدخانه است که پیچیدگی بقایای این ابرنواختر را به تصویر می کشد. اخترشناسان سحابی خرچنگ را در طیف گسترده‌ای از تمام بسامدهای تابش الکترومغناطیسی از اشعه ایکس تا امواج رادیویی مطالعه کرده اند و حاصل آن تصویر ترکیبی از داده های پنج تلسکوپ مختلف است، رصد خانه ستاره شناسی رادیویی (رنگ های سرخ)؛ تلسکوپ فضایی فراسرخ اسپیتزر (رنگ های زرد) تلسکوپ فضایی هابل (رنگ های سبز) تلسکوپ فضایی اشعه ایکس نیوتن (رنگ های آبی) و تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا (رنگ های بنفش).
.
منبع: public.nrao
