تقریبا همه ما به‌خوبی می‌دانند که اگر انسان واقعا می‌خواهد به فضاهای عمیق‌تری در منظومه خورشیدی دست پیدا کند، نیاز به موتورهای سریع‌تر و کارآمدتری نسبت به موتورهای معمولی دارد. موتورهای موشکی که از سوخت‌های شیمیایی بهره می‌برند، برای شکستن زنجیرهای جاذبه زمین بسیار خوب هستند، اما در فضا، سوخت بسیار زیادی مصرف می‌کنند و کنترل مطلوبی هم در اختیار فضاپیما قرار نمی‌دهند.
ناسا هم به‌خوبی این مسئله را می‌داند. این آژانس فضایی در سال 2015، سه قرارداد تحقیقاتی مختلف برای طراحی سیستم‌های پیشرفته موتور با شرکت‌های هوافضایی به امضا رساند. در بین این قراردادها، شاید جذابترین مورد، موشک‌های سوخت پلاسما باشد که از سوخت گاز آرگون بهره می‌برند. این موتورها با تولید پلاسما، امکان شتاب بسیار بالایی را دارند. این موتورهای پلاسما ممکن است که راهکار خوبی برای کاهش سفر بین مریخ و زمین باشند. با سیستم‌های پیشرانش فعلی، رسیدن به سیاره سرخ، با توجه به موقعیت مریخ در مدار بیضوی آن، بین 6 تا 8 ماه به طول می‌انجامد.
اما شرکت آسترا راکت، نخستین آزمایش پروژهی VASIMR برای موشک پلاسمای خود را انجام داده است. بر اساس این قرارداد سه ساله به مبلغ 9 میلیون دلار ناسا، شرکت باید تا سال 2018، موتورهای پلاسمای خود را به مدت 100 ساعت با قدرت 100 کیلووات برق تست کند. آسترا راکت هفته جاری اعلام کرد که به این هدف نزدیک شده است. این شرکت پس از دومین از سال امضای قرارداد خود با ناسا، عملکرد موفقیت‌آمیز موتور خود را تست کرده و در حال حاضر، موتور خود را به مدت 10 ساعت روشن کرده است. این شرکت در موتور خود، تغییرات قابل‌توجهی را در محفظه بزرگ خلأ برای حل مشکل تولید حرارت اعمال کرده است.
آسترا راکت در اوایل سال جاری، موشک خود را به مدت 30 ثانیه روشن کرده بود. اکنون موتور VASIMR به مدت 5 دقیقه به کار گرفته است. فرانکلین چانگ دیاز، بنیان‌گذار شرکت آسترا راکت، گفت: “این محدودیت ناشی از تمام سخت‌افزارهای جدید هردوی موشک و محفظه خلأ است.”
درحالی‌که آسترا راکت همچنان به تست سخت‌افزار جدید خود ادامه می‌دهد، به‌تدریج پالس‌های طولانی‌تر و طولانی‌تر را آزمایش می‌کند. چانگ دیاز می‌گوید که هدف آسترا راکت انجام آزمایشی 100 ساعته در اواخر تابستان یا اوایل پاییز سال 2018 است. این شرکت موشک پلاسما را به‌عنوان وسیله‌ای برای حمل محموله بین زمین و ماه و یا به مریخ طراحی می‌کند.
این موشک، باوجود پانل‌های خورشیدی، دارای نیروی پیرانش نسبتا کمی است و بنابراین قادر به سفر با سرعتی کم اما کارآمد است. اما باقدرت بیشتر، ازجمله بهره بردن از یک راکتور هسته‌ای، می‌تواند روزی به سرعت‌های بالایی دست پیدا کند که درنهایت امکان انجام سفرهای فضایی سریع در منظومه شمسی را فراهم می‌کند.
.
منبع: arstechnica
