دانشمندان می گویند ما در یک جهانی ماتریکسی زندگی نمی‌کنیم

درست زمانی که خود را آماده می کردیم که وقایع عجیب و غریب دنیای کنونی ما چیزی جز شبیه سازی کامپیوتری همچون فیلم ماتریکس نیست، دانشمندان خلاف این قضیه را به اثبات رساندند.
شاید تصور کنید، دانشمندان چندان به چنین مباحثی نمی‌پردازند و وقت ارزشمند خود را صرف مباحث نظری قانع کننده‌تری می‌کنند؛ اما این طور نیست، دو محقق دانشگاه آکسفورد، به تازگی مطالعه‌ای انجام داده‌اند که نشان می‌دهد، امکان وجود داشتن ما در دنیایی شبیه سازی شده ناممکن است.

چیزی که بسیاری از هواداران داستان های علمی تخیلی و برخی دانشمندان را به شدت ناامید می‌کند. در واقع دهه هاست که برخی دانشمندان بر این باورند که ما انسان‌ها همچون مگس هایی هوشمند در دنیایی ژله‌ای عظیم سردرگم هستیم. دنیای که به وسیله تمدن‌های فضایی هوشمند اداره می‌شود.

به عبارت دیگر، ما انسان ها همچون کارکترهای بازی های کامپیوتری هستیم که به وسیله کنترلرهای موجودات فضایی هدایت می‌شویم.

زوهر رینگل و دیمیتری کوریژی، دو محققی هستند که به تازگی این مطالعه جدید را انجام داده اند و به این نتیجه رسیده اند که ذخیره چنین حجمی از اطلاعات نیاز به کامپیوتری با حافظه‌ای دارد که اتم‌هایش از دنیای ما هم بیشتر خواهد بود. این نتیجه گیری به وسیله مفهومی در فیزیک نظری انجام گرفته است که «اثر کوانتومی هال» نام دارد.

این دو محقق می‌گویند:

اگر این رشد، تصاعدی باشد یا به عبارت دیگر، هر ذره اضافی تعداد پردازشگرها، حافظه‌ها و دیگر موارد مورد نیاز را دو برابر کند، در این صورت چنین فرایند فوق پیچیده ای کاملا دشوار و غیرممکن می‌شود.

این یافته‌های جدید ایده های ایلان ماسک را انکار می‌کند که بر اساس چیزی که به پارادوکس فرمی تعبیر می‌شود، کاملا رد می‌شوند.

پارادوکس فرمی، تضادی ظاهری است که میان نبود شواهد کافی و برآوردهای احتمالی بالا برای وجود تمدن‌های فرازمینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. نکات اساسی این استدلال که توسط فرمی و مایکل هارت مطرح شد، عبارت‌اند از:

1.  میلیاردها ستاره در کهکشان‌هایی که شبیه به خورشیدند، وجود دارد که بسیاری از آن‌ها، میلیاردها سال از زمین بیشتر قدمت دارند.
2. به احتمال زیاد در اطراف برخی از این ستاره‌ها، سیاراتی به‌مانند زمین گردش می‌کنند و اگر زمین نمونه‌ای از سیاره‌ای باشد که در آن امکان به وجود آمدن حیات فراهم است، در برخی از این سیارات هم ممکن است که حیات هوشمندی پدیده آمده باشد.
3. برخی از این تمدن‌ها ممکن است که به سفرهای بین ستاره‌ای دست یافته باشند، چیزی که زمینی‌ها هنوز به آن دست نیافته است.
4.  حتی با در نظر گرفتن سرعت آهسته سفرهای بین ستاره‌ای، طی کردن کهکشان راه شیری چند میلیون سال به طول می‌انجامد.

حال، ماسک باور دارد که ما به احتمال 99.9 درصد موجوداتی هستیم که شبیه سازی کامپیوتری شده ایم. او باور دارد که شانس اینکه ما دارای اساس زندگی واقعی باشیم، یک در میلیارد است.

مدیرعامل و بنیان گذار شرکت اسپیس ایکس و تسلا و برخی دیگر از بزرگترین شرکت‌های تکنولوژی جهان، پیش از این گفته بود:

عدم حضور حیات هوشمند می‌تواند به این معنا باشد که ما شبیه سازی شده‌ایم. این درست به مانند این است که در یک بازی (کامپیوتری) ماجراجویانه ستارگان را در پس زمینه ببینیم، اما نتوانیم به آنها برسیم. اگر این شبیه سازی نیست. در این صورت ممکن است که ما در آزمایشگاهی زندگی کنیم که توسط موجودات هوشمند فضایی کنترل می‌شود. موجوداتی که برای کنجکاوی روند پیشرفت ما را تماشا می‌کنند.

اما شاید هیچ کس به اندازه پرفسور برایان کوکس از این یافته‌های جدید ناامید نشده باشد. پرفسور کوکس، نخستین دانشمندی بود که تئوری کنترل انسان توسط برنامه نویس‌های ابرکامپیوترها را مطرح کرده بود.

.

منبع: alphr