به تازگی اعلام شد که نیل بلومکمپ می‌خواهد، دنباله فیلم سینمایی پلیس آهنی یا ربات پلیس (RoboCop) را بسازد. کمپانی مترو گلدوین اعلام کرده است که فیلم دیگری از این فرنچایز را می‌سازد که قرار است، نویسندگان فیلم اصلی پلیس آهنی محصول سال ۱۹۸۷ هم فیلمنامه فیلم جدید را بسازند.
دنباله دیگری از فیلم پلیس آهنی یا همان ربوکاپ در سال ۲۰۱۴ توسط کارگردان برزیلی، ژوزه پادیلا ساخته شد که از منتقدان و هواداران فیلم اصلی نمره قبولی نگرفت، اما با اعلام نام نیل بلومکمپ، کارگردان شاخص فیلم‌های علمی تخیلی که طی سال‌های اخیر فیلم‌های برجسته‌ای مانند ایلیسیم (۲۰۱۳) و چپی (۲۰۱۵) را ساخته، بسیاری از هواداران نسخه اصلی پلیس آهنی را امیدوار کرده که دوباره پلیس آهنی محبوبشان را در دنیای پرده نقره‌ای ببینید.
اما سوای بحث فیلم سینمایی جدید، چه زمانی سایبورگ هایی مانند الکس مورفی (شخصیت نسخه اصلی پلیس آهنی) وارد دنیای واقعی ما می‌شوند؟
پلیس آهنی یا روبوکاپ ؛ ورود سایبورگ به دنیای حقیقی
چارلز هیگینز، استادیار علوم اعصاب و مهندسی برق در دانشگاه آریزونا بر این عقیده است که با وجودی که حوزه رباتیک و هوش مصنوعی در طی 15 سال گذشته دستاوردهای قابل توجهی داشته است، اما پیش‌بینی نمی‌شود که روبوکاپ‌ها در آینده‌ای نزدیک در دنیای واقعی به کار گرفته شوند.
هیگینز گفت:
ما اکنون دستگاه‌هایی داریم که اجازه می‌دهند کسی با پاهای قطع شده راه برود. گام بعدی این است که یک رابط داشته باشیم که به فرد امکان کنترل اندام‌ها به وسیله مغز را بدهد. اما برای امکان‌پذیر شدن کنترل اندام‌های قطع شده و دست‌ها را به‌وسیله رابط‌های مغز، احتمالا 50 تا 70 سال فاصله داریم.
محققان مرکز تحقیق، توسعه و مهندسی ارتش آمریکا (RDECOM) و دیگر موسسات علمی و غیر دولتی در حال توسعه کیت‌هایی با تکنولوژی پیشرفتهای از زره هستند که می‌توانند به فرد قدرت فوق‌العاده‌ای بدهند و از او در مقابل گلوله محافظت کنند.
این لباس مخصوص که “لباس عملیاتی حملات تاکتیکی سبک” نامیده می‌شود، یادآور زره‌هایی است که توسط تونی استارک در سری فیلم‌های “مرد آهنی” پوشیده می‌شود.
بیشتر بخوانید: چالش قانونگذاران آینده: چگونه به جرایم ربات ها رسیدگی می شود؟
اما این نمونه‌های اولیه عمدتا دارای باتری‌های سنگین یا پمپ‌های بزرگی برای هیدرولیک هستند که از این جهت، هنوز نمی‌توانند کاربردی باشند. از این رو، در حال حاضر ساخت ” سایبورگ با توانایی‌های سوپرمن” برای بالا رفتن از دیوارها یا پرش از موانع بلند، هنوز واقع‌گرایانه نیست.
هیگینز گفت:
با چنین تکنولوژی خیلی فاصله داریم. فقط امکان‌پذیر بودن قدم زدن، رفتن به محل کار و داشتن یک کار عادی برای افراد معلول، یک قدم بزرگ است. هنوز خیلی با تبدیل انسان به سربازهایی با قابلیت‌های فوق‌العاده (که توانایی انجام هر کاری دارند)، فاصله داریم.
۵۰ تا ۷۰ سال با حضور سایبورگ در دنیای واقعی فاصله داریم
در آزمایشگاه هیگینز، دانشمندان در حال ساختن ربات هایی هستند که سیستم حسی حشرات زنده مانند سنجاقک و پروانه را به ماشین‌ها متصل می‌کنند. هیگینز گفت، توانایی اتصال مغز به دستگاه‌های مصنوعی باعث به‌وجود آمدن عرصه بیورباتیک یا زیست رباتیک می‌شود که می‌تواند نحوه ساخت اندام‌های مصنوعی آینده را به‌کلی متحول کند.
بیشتر بخوانید: تاریخچه ساخت اندام های مصنوعی ؛ اعضای ساختگی بدن چگونه شکل گرفته‌اند؟
هیگینز گفت که امکان دادن توانایی جهش حشره‌ای به انسان بسیار دشوار خواهد بود. هیگینز توضیح می‌دهد:
یک مانع بزرگ برای برقراری ارتباط با مغز وجود دارد. مغز انسان بسیار پیچیده است و توانایی ما برای درک اینکه نحوه کنترل مغز هنوز بالا نیست. در واقع، دانسته‌های ما در این حوزه هنوز بسیاری ابتدایی هستند و قطعا هنوز با استانداردهای پلیس آهنی نزدیک نیستیم.
اما تحقیقات بیشتری برای شناسایی سازوکار مغز می‌تواند به این موضوع کمک کند، ابتکاراتی مانند پروژه ۱۰۰ میلیون دلاری نقشه‌برداری از فعالیت‌های مغز (BAM) که به تصویب رئیس جمهور سابق آمریکا، باراک اوباما رسید. هدف این برنامه ابتکاری، نظارت بر یک میلیون نورون در یک زمان است تا محققان اطلاعات بیشتری از عملکرد شبکه‌های مغز به دست بیاورند.
هیگینز گفت: “ما اطلاعات بسیاری کمی در این حوزه داریم و تصوری کلی نداریم. این ابتکار بزرگ به منظور تحریک درک ما از عملکرد مغز، نحوه کار کنترلر اندام‌های مصنوعی و اساس عملکرد شناختی مغز است. امیدوارم که این پروژه تحقیقاتی بزرگ بتواند، شالوده‌ای برای مطالعات ۵۰ سال آینده ما در این حوزه فراهم کند و هنگامی که عملکرد مغز را درک کردیم، می‌توانیم شروع به جهش‌های بزرگی کنیم.
با این حال جیسون سیلوا، آینده‌نگر و مجری مجموعه تلویزیونی “بازی‌های مغز” که از شبکه تلویزیونی نشنال جئوگرافیک پخش می‌شود، می‌گوید که پیشرفتهای تکنولوژی حتی می‌تواند از تصورات خود مردم هم فراتر برود.
سیلوا می‌گوید:
وقتی ما تغییر و تحولات آینده را پیش‌بینی می‌کنیم، مایلیم که با یک الگوی خطی به‌پیش برویم، اما با تکنولوژی، تحولات با میزانی استثنایی پیشرفت می‌کنند.
سیلوا گفت، آینده‌ای که ربات‌ها و انسان‌ها با هم در کارهای روزمره همکاری می‌کنند، ممکن است به آن اندازه‌ای که مردم فکر می‌کنند، دور نباشد.
سیلوا می‌گوید:
فکر می‌کنم در عرض 20 سال، ما ربات‌های انسان‌نمایی خواهیم داشت که به ما همه نوع وظیفه‌ای کمک خواهند کرد. افراد دارای معلولیت از تکنولوژی سود خواهند برد. ما به کار گرفته شدن سیستم‌های رباتیکی بیشتری را در ارتش شاهد خواهیم بود. ربات‌ها به اتومبیل‌ها راه پیدا می‌کنند و فکر می‌کنم این تغییرات خیلی سریع‌تر از پیش‌بینی‌های مردم اتفاق خواهد افتاد.
و هنگامی که تکنولوژی سایبورگی مانند فیلم پلیس آهنی ظهور کند، ممکن است که در آینده حتی دیگر تفاوتی بین انسان‌ها و ربات‌ها وجود نداشته باشد.
سیلوا می‌گوید:
ما از این ابزارها و تکنولوژی‌ها به‌عنوان داربستی برای تعریف مجدد مرزهای انسانی خود استفاده خواهیم کرد. ما به زندگی در غار ادامه ندادیم، به زندگی در این سیاره هم اکتفا نکرده و به زودی با رباتیک و بیوتکنولوژی، حتی نمی‌خواهیم در مرز زیست‌شناختی (که می‌شناسیم) باقی بمانیم.
اخبار علمی را با تکراتو دنبال کنید.
بیشتر بخوانید:
.
منبع: livescience
