رونمایی از تراشه کوانتومی ویلو جدیدترین دستاورد شرکت گوگل است. طبق ادعای گوگل، این تراشه میتواند عملیات محاسباتی پیچیده را در کمتر از 5 دقیقه انجام دهد. این در حالیست که پردازش همین عملیات برای پیشرفتهترین ابررایانههای جهان بالغ بر 10 سپتیلیون سال زمان خواهد برد.
بهگزارش theverge، این موفقیت جدید نشان از پیشرفت قابل توجه در حوزه محاسبات کوانتومی از سال 2019 به این سو دارد؛ زمانی که گوگل برای اولین بار اعلام کرد پردازنده کوانتومی آن میتواند یک معادله را در سه دقیقه حل کند؛ در حالی که ابررایانهها برای حل آن به 10 هزار سال نیاز دارند. این ادعای سابق گوگل توسط IBM به چالش کشیده شد.
تراشه کوانتومی ویلو ؛ تراشهای که محاسبات سپتیلیونی را تنها در پنج دقیقه انجام میدهد
یکی دیگر از دستاوردهای مهم محققان گوگل کاهش خطاهای کیوبیتها بوده است. تراشههای کوانتومی به جای استفاده از بیتها، از کیوبیتها بهره میبرند که میتوانند به طور همزمان در چندین حالت وجود داشته باشند. این امر باعث میشود کیوبیتها به دلیل مبادله سریع اطلاعات با محیط اطراف خود، دچار خطا شوند. گوگل اکنون موفق شده با افزودن کیوبیتهای بیشتر به سیستم، این خطاها را کاهش داده و تصحیح کند.
هارتموت نوون، بنیانگذار Google Quantum AI، در وبلاگ گوگل نوشت:
«این دستاورد تاریخی در این حوزه بهعنوان “زیر آستانه” شناخته میشود؛ یعنی توانایی کاهش خطاها همزمان با افزایش تعداد کیوبیتها. شما باید نشان دهید که زیر این آستانه قرار دارید تا پیشرفت واقعی در زمینه تصحیح خطاها اثبات شود. این چالش برجسته از زمانی که پیتر شور در سال ۱۹۹۵ مفهوم تصحیح خطای کوانتومی را معرفی کرد، مطرح بوده است.»
به گفته نوون حالا که کیوبیتهای سیستم تراشه کوانتومی ویلو 105 عدد هستند، عملکردی در کلاس جهانی دارد. در همین حال، شرکتهایی مانند مایکروسافت، آمازون و IBM نیز در حال توسعه سیستمهای رایانش کوانتومی خود هستند.
هدف بعدی گوگل، انجام نخستین محاسبهای است که هم «کاربردی و فراتر از تواناییهای رایانههای کلاسیک» باشد و هم در دنیای واقعی کاربرد داشته باشد. نوون میگوید فناوری کوانتومی در آینده برای جمعآوری دادههای آموزشی هوش مصنوعی نقشی حیاتی ایفا خواهد کرد و در نهایت به کشف داروهای جدید، طراحی باتریهای کارآمدتر برای خودروهای برقی و تسریع پیشرفت در حوزه همجوشی هستهای و منابع انرژی جدید کمک خواهد کرد.
یافتههای این تحقیقات در مجله Nature منتشر شده است.
بیشتر بخوانید: