در هیمالیای هند، دهکده‌های کوچک با کاشت گراس (شاهدانه) روزگار می‌گذرانند. دهکدۀ گزارش ما هم یکی از این آنهاست. فقط با پای پیاده می‌توان به این دهکده در ارتفاع 2700 متری کوه رسید. اهالی ده می‌گویند دروان خوبی را پشت سر می‌گذرانند چون پلیس فقط دو بار برای قطع گیاهان آمده است و تنها موفق به نابودی قطره‌ای از دریا شده است! گانجا به صورت طبیعی در هیمالیای هند می‌روید و ظاهراً راهی برای جلوگیری از کاشت غیرقانونی آن وجود ندارد.
خانواده کشاورز گیاهان خشک شده را جمع‌آوری می‌کنند تا پیش از نشستن اولین برف آن را به حشیش تبدیل کنند.
پس از برداشت کانابیس ایندیکا (شاهدانۀ هندی) کشاورزان ساعت‌ها وقت می‌گذارند و آرام صمغ گل گیاه را به دست می‌مالند تا چاراس به دست بیاورند؛ چاراس اعلاترین نوع حشیش در دنیاست که قیمت هر گرم آن در غرب به 20 دلار می‌رسد. کشت کانابیس (شاهدانه یا گراس) غیرقانونی است ولی بسیاری از اهالی ده به خاطر احتیاج مالی به تولید چاراس روی آورده‌اند.
با مالیدن بخش‌های سبز گیاه شاهدانه به دست و جمع‌کردن صمغ باقیمانده روی دست، ده‌نشینان نوعی حشیش گران‌قیمت به نام چاراس تولید می‌کنند
چاراس هر سال گران‌تر می‌شود ولی زندگی کشاورزان در فقر می‌گذرد. اکثر زمین‌ها کوچک هستند. 50 اصله گانجا تنها 10 گرم چاراس می‌دهد.
پس از گذراندن سال‌های اولیه تحصیل، بسیاری از کودکان برای ادامه تحصیل به دهکده‌های دیگر می‌روند که چندین ساعت پیاده راه است.
مردان مقدس سادو-هندو که برای مراقبه به هیمالیا می‌رفتند از اولین کسانی بودند که دست به تولید چاراس زدند. پس از اینکه در دهۀ 70 میلادی، هیپی‌ها در همین کوه‌ها مرید سادوها شدند، افراد محلی که پیش از آن صمغ و باقی اجزای گیاه را با هم مخلوظ می‌کردند، شروع به تولید چاراس کردند. اهالی هنوز از همان تکنیک استفاده و ده‌ها تن چاراس تولید می‌کنند. هیچ یک از مقامات رسمی مسئولیت تولید چاراس هندی یا کشت شاهدانه را به عهده نمی‌گیرد. به خاطر غیرقانونی بودن کشت گیاه، دولت هند هیچ‌گاه تفحص گسترده‌ای برای تخمین ابعاد تولید شاهدانه درون مرزهای خود نکرده است.
دو کول‌بر در حال حمل گانجای تازه چیده شده هستند. تا خانه ساعت‌ها راه باقی است.
زنی محلی نوۀ خود را در اتاق تندوری (ظرف چوبی) خانه حمام می‌کند.
از آنجا که کانابیس گیاهی محلی است، پلیس به سختی می‌تواند تولیدکنندگان آن را پیدا کند چراکه آنها پیوسته در زمین‌های مرتفع‌تری کانابیس را کشت خواهند کرد. هزاران خانواده در منطقه به تولید چاراس زنده‌اند. کشاورزان صمغ را به خارجی‌ها و هندی‌های شهرهای بزرگ می‌فروشند. مشتری مواد رو به افزایش است و مهمان‌خانه‌ها و مکان‌های جدید برای دود کردن چاراس هر روز سبز می‌شوند.
زنی محلی بقچۀ گانجا را به سر گذاشته و در دست صمغ آن را ورز می‌دهد.
هر چند تجارت مواد مخدر بسیار پیشرفته و پیچیده شده، زمان در این کوه‌ها یخ زده است. زندگی با آهنگ طبیعت همراهی می‌کند. دهکده‌های پراکنده بر بلندی‌های هیمالیا از خانه‌های رنگی با سقف‌های سیاه سنگی تشکیل شده‌اند. یک شیر آب مرکزی، یک معبد قدیمی و چند مغازه هست که صابون، سیگار، حبوبات، برنج و آرد می‌فروشند.
ریش‌سفیدان ده در میدان ده نزدیک معبد نشسته‌اند. این نسل نخستین کسانی بودند که شاهدانه وحشی را در ده کاشتند و برداشتند.
قدمت شاهدانه در هند به هزاران سال پیش باز می‌گردد و در متون مقدس بودا از آن نام برده شده است. می‌گویند لرد شیوا برای مراقبه بر قله‌های برفی هیمالیا نشست و از گل‌های گانجا تغذیه کرد. ولی امروز، این گیاه منبع کسب و کار شده و محلی‌ها برای امرار معاش چاراس می‌فروشند.
کودکان ده لباس محلی به تن دارند و بر روی صخره شیب‌داری بازی می‌کنند. خانواده‌ها فرزندان زیادی دارند و برخی از آنها را برادر و خواهرهای بزرگ نگهداری می‌کنند.
جوامع هیمالیا به خود مباهات می‌کنند و بسیار تودار هستند. کارگران سخت‌کوش در شرایط سختی زندگی می‌کنند و شغل دیگری جز این نخواهند یافت. بسیاری از کشاورزان هیچ وقت کشت غیرقانونی نکرده‌اند. کشت، تولید، استفاده و شرایط محیطی، همه و همه به عرفان و دین گره خورده است.
دختری محلی به قلۀ کوه چشم دوخته، نگران از اینکه برف سنگین برق ده را قطع کرده است.
به موازات بسیاری از کشورها، با امضای معاهده واحده سازمان ملل علیه موارد مخدر در سال 1691، هند نیز به صف مبارزه جهانی علیه مواد مخدر پیوست. ولی همه پذیرای ممنوعیت کامابیس نبودند و این ماده بخشی از مراسم و جشن‌های مذهبی باقی ماند.
نوازندگان در عروسی زوجی جوان در میدان شهر می‌نوازند. مهمانی‌ها و جشن‌ها مانند دورهمی‌های خانوادگی است، همراه با موسقی، غذا و رقص.
به گفتۀ رومش باتاچاریج، عضو پیشین کمیتۀ موارد مخدر هند: «نزدیک به 400 منطقه در میان 600 منطقۀ هند شاهدانه می‌دهد. حالا وقتش است که دولت هند خود را از یوغ بردگی سیاست‌های سازمان ملل بیرون بکشد: از سال 1985، کشت و استفاده از کانابیس سیر صعودی داشته و ممنوعیت قانونی هیچ فایده‌ای نداشته است.»
کشاورز در میان مزرعۀ کانابیس
تام بیکمناز عضو مؤسسۀ کارشناسی فراملیتی آلمان می‌گوید: «تعهد به حذف کانابیس با وجود استفادۀ سنتی گسترده در کشور مثالی است از وضعیت استعمارگرانه معاهده سازمان ملل. این معاهده امروز به هیچ‌وجه رای نخواهد آورد.»
.
منبع: National Geographic
