تمرین در جنوبگان و یا در ایستگاه فضایی بین‌المللی، برای سکونت و سفر به مریخ کافی نیست. در سال 2016، دو فضانورد که نزدیک به یک سال را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری کرده بودند، به مأموریت خود پایان دادند. اسکات کِلی از ایالات‌متحده آمریکا و میخائیل کورنینکو از روسیه از بخشی از مأموریت بودند که هدف آن بررسی تغییرات بدن انسان (جسمی و ذهنی) بعد از قرار گرفتن طولانی‌مدت در جو بدون گرانش بود.
ناسا از این مأموریت به‌عنوان بخشی از برنامه”سفر به مریخ” خود یادکرده، این آژانس فضایی امیدوار است، تا دهه 2030، انسان‌ها را به سیاره سرخ اعزام کند. اما بر اساس مطالعه‌ای که اخیرا انجام‌شده، بسیاری از جنبه‌های یک مستعمره مریخی هستند که امکان شبیه‌سازی آن‌ها در زمین وجود ندارد.
کنراد زوسیچ، دانشمند علومی شناختی از دانشگاه مدیریت و تکنولوژی اطلاعات ژاشوف در لهستان و محقق ارشد این مطالعه، می‌گوید: “ما نمی‌توانیم شرایط فیزیکی و محیطی مشابهی را برای شبیه‌سازی محیط مریخ، ازجمله شرایط میکرو گرانشی و تابش تشعشات بازسازی کنیم. درنتیجه، نمی‌توانیم اثرات فیزیکی و بیولوژیکی زندگی و سفر به مریخ را پیش‌بینی کنیم.”
زوسیچ می‌گوید، آگاهی از یک سفر یک‌طرفه (بدون بازگشت) و همه خطرات احتمالی آن، نمی‌تواند، در ایستگاه فضایی بین‌المللی و یا حتی در جنوبگان بازسازی شود. محققان مدت‌هاست از جنوبگان که یکی از دورافتاده‌ترین مکان‌های جهان محسوب می‌شود، برای مطالعات آنالوگ و شبیه‌سازی اکتشاف فضایی استفاده می‌کنند. اما زوسیچ بر این باور است که افراد در جنوبگان، به نسبت فضانوردان به زندگی مصنوعی متکی نیستند.
زوسیچ پیشنهاد می‌دهد، افراد که قادر به سازگاری با محیط‌های سخت و دشوار هستند، باید بهترین انتخاب برای سفر به مریخ محسوب شوند. زوسیچ استدلال می‌کند، مکان‌هایی مانند، جنوبگان و ایستگاه فضایی، برای تمرین کاملاً بی‌فایده نیستند؛ اما، ممکن است، برای سفر به مریخ، لازم باشد، دگرگونی‌های بنیادی ذهنی و جسمی در انسان‌ها رخ دهد.
او مواردی همچون استفاده احتمالی از شوک‌های الکترونیکی برای افزایش حس‌های انسان‌ها و یا تجویز دارو که ممکن است سبب کاهش واکنش‌های احساسی در لحظات بحرانی شود، را پیشنهاد می‌دهد. البته اینکه، چگونه می‌توانیم، چنین دگرگونی‌های را در انسان اعمال کنیم، هنوز از حیطه علم خارج است و هنوز (چه در عمل و چه ازلحاظ تئوری) بیشتر مربوط به حیطه داستان‌های علمی تخیلی است.
زوسیچ اهمچنین نگرانی های دیگر هم در مورد مستعمره آینده در مریخ دارد. درحالی‌که بسیاری از مطالعات تمرکز عمده خود را بر روی چالش‌های تکنولوژیکی و یا مالی گذاشته اند، به جنبه اجتماعی سفر انسان به مریخ، کمتر پرداخته‌شده است.
وی می‌گوید: “یک انسان یک حیوان اجتماعی است و در یک گروه زندگی می‌کند. مشکلات گروه، چالش‌ها و مشکلات زیادی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. ما اکنون باید به‌درستی مسائلی را در نظر بگیریم تا بتوانیم از مشکلات معمول انسان‌ها ازجمله، درگیری، جنگ، خیانت و غیره جلوگیری کنیم.”
زوسیچ همچنین نگران تولیدمثل در مریخ است. او نه‌تنها پیشنهاد می‌دهد، یک سیستم پیشتی بانی فنی و پزشکی در آنجا وجود داشته باشد، بلکه می‌گوید، مستعمره مریخ باید به‌قدری بزرگ باشد که از خطر هم‌خونی جلوگیری کند. به‌این‌ترتیب، ازنظر زوسیچ، جمعیت مستعمره مریخ حداقل باید شامل 500 فرد بزرگ‌سال باشد.
وی همچنین می‌گوید، به‌جز این، پزشکان باید به دنبال راه‌هایی برای کاهش میزان مرگ به دلیل بیماری‌ها، خرابی‌های احتمالی زیرساخت‌های تکنولوژیکی و تابش تشعشات مریخ باشند. زوسیچ پیش‌ازاین مطالعات مشابه دیگری را در مورد سفر به مریخ انجام داده بود، ازجمله مطالعه‌ای که به بررسی تأثیرات روانی محیط مریخ بر روی انسان پرداخته بود.
.
منبع: seeker
