شبکه ارتباطی ۴G به عنوان چهارمین نسل تلفن همراه برای اولین بار در سال ۲۰۰۹ میلادی در شهرهای استکهلم و اسلو رونمایی شد و در سال های بعد کشورهای دیگر به طور آهسته به جرگه کشورهای دارای تکنولوژی ۴G پیوستند.
در سال ۲۰۱۴ تمامی انگلستان به شبکه ارتباطی ۴G مجهز شد و اکثر شهرهای ایالات متحده نیز از نسل چهارم ارتباطی تلفن همراه بهره می برند.
اکثر شبکه های ارائه دهنده تکنولوژی ۴G از استاندارد LTE استفاده می کنند اما برخی از شبکه ها مثل اسپرینت در ایالات متحده استاندارد دیگری را به نام وایمکس (WiMax) مورد استفاده قرار می دهند. هرچند گفته می شود در اروپا و آمریکای شمالی، اکثر اپراتورها استفاده از استاندارد وایمکس را تا انتهای سال جاری میلادی متوقف می کنند.
و اما برای کاربران نهایی، تفاوت بین این دو استاندارد بسیار ناچیز است. بزرگترین نقص استاندارد وایمکس نسبت به LTE این است که اپراتورهای زیادی از این استاندارد استفاده نمی کنند تا وایمکس نیز تبدیل به یک استاندارد قابل اعتماد شود و این در حالی است که LTE یک استاندارد عملی و مورد پذیرش عموم (de facto) است.
چرا اپراتورها به جای وایمکس، توجه بیشتری به LTE نشان داده اند؟
- شبکه های وایمکس از سامانه های موروثی مثل شبکه های ۲G و ۳G پشتیبانی نمی کنند، در حالی که LTE کاملا سازگار با این شبکه ها بوده و از رومینگ پشتیبانی می کند.
- LTE از حداکثر سرعت تبادل داده بیشتری برخوردار است و علی الخصوص در تکنولوژی نسل بعدی LTE-A این فاصله بیشتر نیز خواهد شد.
- استفاده از استاندارد LTE، مصرف باتری کمتری را برای تلفن های همراه به ارمغان می آورد.
سرعت دسترسی به اطلاعات در شبکه ارتباطی موبایل ۴G به زودی از مرز ۱ گیگابیت بر ثانیه نیز می گذرد و البته با رونمایی و استفاده از تکنولوژی ارتباطی ۵G شایعاتی مبنی بر افزایش حداکثر سرعت تبادل اطلاعات و عبور از مرز ۱ ترابیت بر ثانیه شنیده می شود.
هر چند تا زمان رونمایی از این تکنولوژی نمی توان درباره صحت این شایعه مطمئن بود اما چیزی که به نظر کاملا مشخص است این است که در آینده ای نه چندان دور، شاید محدودیت سرعت برای نرم افزارهای امروزی، کاملا از میان برداشته شود!
همچنین بخوانید: