شواهد یافت شده در سایت جدید باستان شناسی در استرالیا، نشان می دهد، نخستین سفر انسان ها به داخل خشکی های استرالیا، 10 هزار سال پیش از چیزی که دانشمندان تصور می کرده‌اند، رخ داده است. بر اساس شواهد جدیدی که از حفاری در سایتی در جنوب استرالیا صورت گرفته، مردم حدود 49 هزار سال پیش- یعنی 10 هزار سال بیشتر از چیزی که دانشمندان پیش از این تصور می کردند- به نواحی خشکی استرالیا سفر کرده اند.
پناهگاه سنگی که به تازگی در شمال رشته کوه های فلیندرز کشف شده نشان می دهد، این کاشفان اولیه با انقراض حیوانات در حال انقراضی که در این نواحی می زیسته اند، مرتبط بوده اند و تکنولوژی های کلیدی را خیلی بیشتر از چیزی که پیش از این تصور می شد، توسعه داده اند.
در مورد نخستین مهاجرت انسان ها به استرالیا همیشه اختلاف نظرهایی بین دانشمندان وجود داشته؛ اما به طور کلی توافق بر این است که انسان ها حدود 50 هزار سال پیش به این قاره پای گذاشته اند. این انسان ها به جایی در سواحل شمالی، در حوالی خط ساحلی استرالیا رسیده اند. تا به حال، هیچ مدرکی دال بر مهاجرت این انسان ها به داخل نواحی خشکی استرالیا در دسترس نبود؛ اما به نظر می رسد، واراتیی (Warratyi) پناهگاه سنگی کوچکی که در فاصله 550 کیلومتری شمال آدلاید واقع شده، به همه این گمانه زنی ها پایان می دهد.
ریچارد رابرتز از دانشگاه ولونگونگ، که در این تحقیق شرکت نداشته؛ اما در برخی از قدیمی ترین سایت های باستان شناسی استرالیا به تحقیق پرداخته است، در این مورد گفت: “این یک کشف هیجان انگیز است، چرا که از بسیاری جهات تعجب آور است. ما پیش از این هیچگاه پناهگاهی مانند واراتیی را در داخل نواحی خشکی، نیافته بودیم. زمانی که مردم برای نخستین بار وارد خشکی شده اند، آب و هوا نسبتاً خوب بوده و دریاچه ها و رودخانه های واقع در فضای داخلی (قاره) در شرایط خوبی به سر می برده اند.”
در حفاری هایی که در سال های 2012 و 2013 توسط گیلز هام و تیم تحقیاتیش از دانشگاه لاتروب ملبورن انجام شد، بیش از 4300 اثر باستانی از این سایت باستانی به دست آمد. قدیمی ترین این آثار شامل، پوسته تخم مرغی متعلق به یک شترمرغ استرالیایی و پرنده غول پیکر منقرض شده ای به نام جنیورنیس نیوتون بود که توسط دیرینه شناسان با استفاده از روش تاریخ سنجی به وسیله کربن، 49 هزار سال قدمت گذاری شده است.
دیرینه شناسان همچنین با استفاده از روش لومینسانس نوری، قدمت رسوبات سایت واراتیی را حدود 44 هزار سال تخمین زدند. همچنین استخوان های ران دیپروتودون، جانوری کرگدن مانند (که در حدود 44 هزار سال پیش منقرض شده) نیز در این سایت کشف شد.
کریس کلارکسون، باستان شناسی از دانشگاه کوئینزلند، بریزبن، در این مورد گفت:”یافتن استخوان دیپروتودون کشف قابل توجهی بود. این یافته از احتمال ارتباط انسان با انقراض این مگافونا (جانور بزرگ یا عظیم‌جثه) خبر می دهد.”
این آثار باستانی نشان می دهد، پناهگاه واراتیی به طور مداوم مورد استفاده قرار می گرفته، و ساکنان این ناحیه، افرادی نوآور با فرهنگی پیچیده بوده اند که به سرعت با محیط زیست سازگار شده اند.
علاوه بر این، استخوانی که قدمت آن به 38 هزار باز می گردد، نشان می دهد، این افراد از استخوان حیوانات برای ساخت کمینگاه ها بهره می‌برده اند. همچنین، کشف رزین گیاهی که در کنار ابزار های سنگی متعلق به 38 هزار سال قبل یافت شده، نشان می دهد، دسته دار کردن ابزارها قدمتی بیشتر از چیزی که پیش از این تصور می شد، داشته است.
در همین حال، گل اخری و گچ سفید به دست آمده از سطح پناهگاه که قدمت آن به 40 هزار سال پیش باز می گردد، به احتمال زیاد برای نقش و نگار بر روی بدن مورد استفاده قرار می گرفته است. این نشان می دهد، سنت های فرهنگی و آداب و رسوم، از همان روزهای اولیه زندگی بخش مهمی از زندگی این مردمان بوده است.
در 35 هزار سال پیش، آب و هوای زمین خشک تر و سردتر از امروز بوده است. بنابراین، برای مردمان ساکن ناحیه واراتیی با توجه به خشک شدن منابع آب، کاهش پوشش گیاهی و منابع دیگر، زندگی سخت تر از امروز بوده است.
اما کشف ریز سنگ ها ( تیغه های کوچکی با لبه های کُند که امکان ساختن دسته های قدرتمندتری را فراهم می کرده اند) که قدمت آنها به 30 هزار سال قبل بازمی گردد، نشان می دهد، مردمان واراتیی با شرایط جدید سازگار شده بودند.
کلارکسون می‌گوید: “24هزار سال پیش زندگی در مناطقی با آب و هوای خشک واقعاً دشوار بوده، بنابراین مشاهده این ابزارهای چند منظوره و بسیار سبک، جذاب است و نشان می دهد، شاید این مردمان قادر به انطباق تکنیک های شکار خود و از میان برداشتن موانع موجود بوده اند.”
محتمل ترین مسیر مهاجرت برای نخستین کاشفان واراتیی، در امتداد دهلیزهای رودخانه های شمالی و دور جستن از بیابان سیمپسون شرقی بوده باشد.
در صورتی که چنین چیزی 50 هزار سال پیش رخ داده باشد، به نظر معقول می رسد که گروه های پیشگام دیگر از این مسیر مهاجرت شمالی جدا شده اند، و شاید به سمت منطقه دریاچه‌ای ویلاندرا رفته اند، چیزی که شاید توضیحی برای یافت قدیمی ترین بقایای انسانی استرالیا (متعلق به 40 هزار سال قبل) در دریاچه مانگو، واقع در فاصله 700 کیلومتری جنوب شرقی واراتیی باشد. در حالی که تجزیه و تحلیل ذخایر غنی سایت باستانی وارایتی همچنان ادامه دارد، به احتمال زیاد، این یافته ها می تواند، موجب تجدید نظر در تاریخ نخستین مستعمره نشینان استرالیا شود.
گیلز هام، در این مورد می گوید:”ما تا کنون کمتر از یک پنجم از رسوبات واراتیی را مورد کاوش قرار داده ایم. به این ترتیب هنوز بحث در مورد چگونگی و زمان استعمار نواحی داخلی استرالیا باز است.”
یافته های این محققان در نشریه ” Nature” منتشر شده است.
.
منبع: cosmosmagazine
