مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد، توسعه چشم‌های بزرگ عامل اصلی خروج مهره‌داران آبزی از آب به خشکی در حدود 400 میلیون سال قبل بوده است.
این مطالعه جدید نشان می‌دهد، میلیون‌ها سال قبل، زمانی که نخستین ماهی‌ها به خشکی پای گذاشته‌اند، چشم‌های این جانوران تقریبا سه برابر شده است تا به آن‌ها توانایی بیشتری برای جستجوی منابع غذایی در خشکی بدهد. محققان در این مطالعه، از ترکیبی از سنجش‌های فسیلی و شبیه‌سازی‌های کامپیوتری بهره بردند.
مالکوم مکلور، عصب‌شناسی از دانشگاه نورث وسترن در اوانستون، ایلینوی و یکی از محققان این تیم تحقیقاتی، در بیانیه‌ای گفت:”ما متوجه رشد عظیم قابلیت‌های بینایی مهره‌داران درست پیش از انتقال به خشکی شده‌ایم. فرضیه ما این است که شاید منابع دست‌نخورده‌ای از منابع غذایی (ازجمله، هزارپاها، عنکبوت‌ها و…) در خشکی منجر به تکامل اندام‌های حرکتی به‌جای باله در مهره‌داران آبزی شده است.”
در طول دوره‌ای حدودا 12 میلیون ساله، میانگین اندازه کاسه چشم 59 فسیل ماهی از حدود 13 میلی‌متر به 36 میلی‌متر رسیده است. در این دوره که نخستین مهره‌داران از آب خارج‌شده‌اند، بسیاری از گونه‌های بی‌مهره مانند حشرات و عنکبوت‌ها پیش‌ازاین وارد خشکی شده بودند. اما اکنون مطالعه جدید نشان می‌دهد، خروج مهره‌داران از آب و پای گذاشتن به خشکی در حدود 400 میلیون سال قبل انجام‌شده است، این در حالی است که اولین موجودات چهارپا حدود 330 میلیون سال قبل در خشکی ظاهرشده‌اند. همچنین این مطالعه نشان می‌دهد، این ماهی‌ها که دارای چشم‌های بزرگ‌تری بوده‌اند، همانند کروکدیل‌های امروزی، قبل از خروج از آب، در زیرآب برای شکار خود کمین می‌کرده‌اند.
مکلور می‌گوید:”همان‌طور که چشم‌های این جانداران بزرگ تر می شد، دید آن‌ها هم بیشتر و بیشتر می‌شد و به مزیت‌های انتخابی بیشتری برای تکامل اندام‌های حرکتی دست می‌یافتند تا درنهایت کاملا در خشکی زندگی کنند.”
مکلور می‌گوید، مطالعه آن‌ها، به تقویت فرضیه تکاملی “بوئنا ویستا” کمک کرده است، این فرضیه بیان می‌کند، بینایی بهتر پیش از تکامل اندام‌های حرکتی منجر به خروج مهره‌داران آبزی از آب‌شده است.
لارس اشمیت، زیست‌شناسی از دانشگاه کلارمنت مک کینا، اسکریپس در کالیفرنیا می‌گوید:”چشم‌های بزرگ‌تر در زیرآب کارایی چندانی ندارد. اما چنین چشم‌هایی بر روی آب، محدوده بینایی این گونهها را یک‌میلیون برابر کرده است.”
این توانایی بینایی بیشتر، حجم زیادی اطلاعات را در اختیار ماهی قرار داده و به‌احتمال‌زیاد منجر به افزایش قابلیت‌های مغز آن‌ها هم شده است. همچنین بینایی بهتر، به آن‌ها امکان مشاهده بهتر طعمه و یا مهاجمان را داده و همچنین زمان بیشتری برای واکنش در اختیارشان قرار داده است.
اشمیت می‌گوید:”در تکامل، همیشه صحبت از دست دادن یک توانایی در عوض به دست آوردن توانایی دیگر است؛ اما آیا ارزش دارد توانایی متابولیسم بدن را در مقابل چشم‌هایی بزرگ‌تر از دست داد؟ فکر می‌کنم، چنین چیزی برای یافتن توانایی جستجوی طعمه در خشکی لازم بوده است.”
یافته‌های این محققان در هفته‌نامه مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا (PNAS) منتشرشده است.
.
منبع: seeker
