دوره تریاس، زمان سختی برای بقا روی زمین بوده است. البته نه‌فقط به این دلیل که یکی از دوره‌های دایناسورها محسوب می‌شده است. این دوره 251 تا 199 سال پیش روی‌داده و با برخی از رویدادهای انقراض همراه بوده و در این دوره، سطوح کربن موجود در جو زمین به‌طور غیرطبیعی بالا رفته است.
درنتیجه، در دوره تریاس، زمین گرم‌تر از جهان مدرن کنونی بوده است، کلاهک‌های یخی قطب‌ها ذوب‌شده‌اند، بیابان‌ها در سراسر ابرقاره پانگه آ و تالاب‌ها در امتداد سواحل آن گسترده شده‌اند. به‌احتمال‌زیاد، این محیط، حتی بدون در نظرگرفتن تهدیدات دایناسورهای گوشت‌خوار (همچون دیلوفوسورها) دارای شرایط قابل زیستی برای انسان نبوده است.
متأسفانه، ممکن است، در آینده‌ای نزدیک دوباره به آن دوره بازگردیم. درواقع محققان پیش‌بینی می‌کنند، اگر روند مصرف سوخت‌های فسیلی با همین روند ادامه پیدا کند، آلودگی دی‌اکسید کربن اتمسفری تا سال 2250 به سطحی مشابه اواخر دوره تریاس- حدود 200 پی پی ام- می‌رسد.
مورد دیگر اینکه محققان می‌گویند، اگر تمدن ما به هر دلیلی تصمیم بگیرد، با تمام قوا از ذخایر سوخت فسیلی به بهترین نحو ممکن بهر ببرد، باید انتظار داشته باشیم تا قرن بیست و چهارم، سطح دی‌اکسید کربن زمین به 5000 پی پی ام برسد.
این تغییرات آب و هوایی انسان‌محور (اصطلاحی که محققان این تیم برای هر عامل مؤثر بر آب‌وهوای زمین استفاده می‌کنند) در طول زمان با تابش کم اما پیوسته نور خورشید تشدید می‌شود که بخشی از چرخه طبیعی حیات این ستاره محسوب می‌شود.
گوین فاستر، استاد شیمی ایزوتوپ در دانشگاه ساوتهمپتون و محقق ارشد این تیم تحقیقاتی می‌گوید:”نور خورشید در دوره تریاس کم بوده است. تغییرات آب و هوایی که 200 میلیون سال قبل رخ داده، نسبت به تغییراتی که ما در آینده با افزایش سطح دی‌اکسید کربن تجربه خواهیم کرد، کم‌تر بوده‌اند. بنابراین نه‌تنها این تغییرات آب و هوایی سریع‌تر از هر رویداد دیگری که زمین طی میلیون‌ها سال شاهد بوده، اتفاق می‌افتند؛ بلکه به‌احتمال بسیار زیاد، این رویداد را نمی‌توان با هیچ رویداد طبیعی حداقل در 420 میلیون سال گذشته، مقایسه کرد.”
به‌عبارت‌دیگر، اگر انسان‌ها همچنان به انباشتن گازهای گلخانه‌ای در جو ادامه دهند، ما نسخه پیشرفته‌تری از انقراض اواخر دوره تریاس یا همان رویداد انقراض تریاس-ژوراسیک را تجربه خواهیم کرد.
روند مشابهی که با فوران آتش‌فشان‌ها در آن دوره رخ داد، تصور می‌شود در دوره پرمین هم‌روی داده باشد. چیزی که دوره تریاس را مستقیما تحت تأثیر قرار داده و نتیجه آن مرگ بزرگ، مرگبارترین رویداد انقراض شناخته شده تا به حال شده که منجر به انقراض 95 درصد حیات کره زمین شده است.
استیو بروسیت، دیرینه‌شناسی از دانشگاه ادینبورگ، می‌گوید:”دی‌اکسید کربنی که توسط آتش‌فشان‌ها (در رویداد انقراض پرمین و تریاس) آزاد می‌شد، مشابه سوختن سوخت‌های فسیلی بوده است.”
بنابراین تولید گازهای گلخانه‌ای به‌وسیله انسان و روشن کردن ترموستات کره زمین، از فوران‌های آتشفشانی دوره مرگ بزرگ هم پیشی خواهند گرفت.
بروسیت می‌گوید: “شکی نیست که زمین با وجود همه رویدادهای وحشتناکی که بر سر محیط‌زیست خواهد آمد، دوباره احیا خواهد شد. همیشه این‌طور بوده است، زمین قادر به احیا پس از فعالیت‌های آتشفشانی اواخر دوره پرمین و تریاس و همچنین برخورد سیارکی بوده است که موجب مرگ دایناسورها شد.”
نگرانی بروسیت این است که انسان‌ها قادر به تطبیق با این تغییرات سریع نیستند. وی می‌گوید:”انسان باوجود مجموعه بسیار خاصی از شرایط زمین تکامل یافته است.”
وی می‌گوید، ما به محدوده خاصی از دمای هوا عادت داریم و سیستم‌های شهری، کشاورزی و حمل و نقل ما به همراه موارد بی‌شماری از این دست، با در نظر گرفتن چنین محدودیت‌هایی به وسیله ما طراحی شده‌اند.
وی می‌گوید: “بر این اساس، فکر می‌کنم اگر ما به اواخر دوره تریاس سفر کنیم، به‌سختی امکان بقا خواهیم داشت.”
یافته‌های این محققان در نشریه “Nature Communications” منتشر شده است.
.
منبع: motherboard
