تلکسوپ فضایی هابل موفق به ثبت عکس های دیدنی از شفق های شدید اورانوس شده است. گفته می شود، این شفق ها شدیدترین شفق هایی هستند که تاکنون در این سیاره مشاهده شده اند.عکس های جدید با ترکیبی از داده های کاوشگر وویجر 2 و تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده اند.
شفق های اورانوس درست به مانند شفق های قطبی زمین بر اثر فرایندهایی مشابه پدید می آیند. ناسا و آژانس فضایی اروپا (تلسکوپ فضایی هابل ماموریتی مشترک بین این دو آژانس فضایی است) در شرح این عکس ها نوشته اند:”شفق ها بر اثر جریان ذرات باردار، مانند الکترون ها پدید می آیند که از عوامل مختلفی از جمله بادهای خورشیدی، یونوسفر و اقمار آتشفشانی سرچشمه گرفته اند. این ذرات در میدان های مغناطیسی قدرتمند به دام می افتند و به طرف لایه های فوقانی اتمسفر کشیده می شوند. سپس در آنجا با ذرات گاز موجود در اتمسفر سیاره همچون اکسیژن و نیتروژن ایجاد برهم کنشی کرده و چنین انفجارهای نورانی دیدنی را پدید می آورند.”
شفق های اورانوس برای نخستین بار در سال 2011 توسط تلسکوپ هابل مشاهده شدند و سپس دوباره در سال های 2012 و 2014 ستاره شناسان رصدخانه پاریس با استفاده از ابزار فرابنفش طیف‌نگار تصویربردار تلسکوپ فضایی (STIS) هابل، امکان مشاهده دوباره این شفق ها را یافتند.
حال محققان با ردیابی شوک بین سیاره ای ناشی از بادهای خورشیدی؛ موفق به مشاهده شفق شدید اورانوس شدند. در واقع این شفق شدیدترین شفقی است که تاکنون در اورانوس مشاهده شده است. محققان همچنین با گذشت زمان و ادامه مشاهدات خود، دریافتند، این شفق ها به همراه سیاره گردش می کنند.
به گفته ناسا، ستاره شناسان با استفاده از این مشاهدات قطب های مغناطیسی گمشده اورانوس را دوباره کشف کرده اند. قطب‌های این سیاره اندکی پس از کشف شدنشان توسط کاوشگر وویجر ۲ در سال ۱۹۸۶، به دلیل کم دقتی ابزارهای نجومی و همچنین سطح هموار و بدون عوارض جغرافیایی سیاره گم شده بودند.
این عکس های جدید نشان می دهند، سیستم حلقه ای اورانوس به دور قطب های سیاره گردش می کنند. اما حلقه ها در واقع درست به مانند حلقه های سیاره زحل ناحیه استوای اورانوس را در بر گرفته اند.
همچنین اورانوس دارای محور چرخشی بیش از 90 درجه ای است. ستاره شناسان دلیل کجی محور اورانوس را برخوردی سیاره ای به بزرگی زمین و یا برخورد دسته ای از اجرام کیهانی کوچکتر همچون سیارک ها می دانند. اورانوس با قطری حدود چهار برابر زمین، سومین سیاره بزرگ منظومه شمسی محسوب می شود. فاصله این سیاره نسبت به خورشید، 19 برابر فاصله زمین به خورشید است و تکمیل دوره مداری این سیاره گازی84 روز به طول می انجامد.
تلسکوپ فضایی هابل 24 آوریل سال 1990 و بر روی شاتل فضایی دیسکاوری به فضا پرتاب شد و یک روز بعد در موقعیت مداری خود مستقر شد. تلسکوپ فضایی همچنان با قدرت به کار خود ادامه می دهد.
.
منبع: space
