لوسی زن باستانی است که احتمالا دو برابر یک دختربچه وزن داشته و طول قامتش حدود یک متر بوده است. زن باستانی که 3.2 میلیون سال قدمت دارد، نخستینی متعلق به گونه آسترالوپیتکوس آفارنسیس بوده است. حال نتایج مطالعات جدید آشکار می کند، ساختار استخوان های بازوی لوسی به گونه ای بوده که نشان می دهد، اعضای گونه او احتمالا زمان زیادی را بر روی درختان سپری می کرده اند.
لوسی، زن باستانی 3.2 میلیون ساله که حدود نیم قرن قبل کشف شده، دارای کامل ترین اسکلتی است که تاکنون از یک انسان نما دیده شده و درک ما از تکامل انسان را کاملا دگرگون کرده است.
دیرینه شناسان هنوز به خوبی نمی دانند آیا لوسی همچون انسان های مدرن کاملا بر روی دو پای خود راه می رفته و یا برای گریز از شکارچیان و جمع آوری غذا از درختان بالا می رفته است. برخی از دانشمندان -از جمله افرادی که در مطالعه اخیر شرکت کرده اند- گمان می کنند، او حتی پس از سقوط از درخت جان سپرده است.
اما اینکه او چه مدت را بر روی درختان سپری می کرده، موضوع مشاجرات دانشمندان بوده است، چراکه اثبات این موضوع با توجه به شواهد بدست آمده از اسکلت باستانی لوسی، بسیار دشوار بوده است.
حال در مطالعه اخیر، محققان برای اثبات این موضوع، ساختار داخلی بازوی راست و استخوان های پای لوسی را با استخوان های حدود 100 شامپانزه و 1000 انسان مدرن مقایسه کرده اند و نتیجه گرفته اند، نسبت استحکام بین بازوها و پاهای لوسی بیش از انسان، به شامپانزه نزدیک بوده است.
به گفته کریستوفر راف، دیرینه مردم شناسی از دانشگاه جانز هاپکینز و محقق ارشد این مطالعه: ” این بدان معنی نیست که او مانند یک شمپانزه عمل می کرده، بلکه این موضوع نشان می دهد اندام او بیشتر از انسان، به شامپانزه شبیه بوده است.”
برای شبیه سازی نحوه استفاده استخوان های لوسی در زندگی روزمره، محققان مدل های دیجیتالی سه بعدی که از اسکن فسیل، ساخته شده بودند را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. استخوان ها، مانند نی نوشیدنی توخالی هستند و اگر به صورت افقی به این استخوان ها نگاه کنید، مجموعه ای از حلقه ها را مشاهده می کنید.
عرض هر یک از این حلقه ها در نواحی خاصی نشان دهنده قدرت و استحکام آن است. این عرض، ضخامت قشر استخوان یا کورتیکال نام دارد. به عنوان مثال، استخوان بازوی راکت یک بازیکن حرفه ای تنیس دارای کورتیکالی بزرگتر از بازوی دست دیگر اوست. به همین ترتیب، استخوان های لوسی دارای ضخامت قشر استخوان بالایی هستند.
جان کیپلمن، دیرینه مردم‌شناسی از دانشگاه تگزاس، آستین می گوید: ” او جثه کوچکی داشته؛ اما با در نظر گرفتن جثه اش، بسیار قوی بوده است.”
از آنجا که شواهد زیادی مبنی بر استفاده از ابزار که می توانسته استخوان های لوسی را مستحکم تر کند، وجود ندارد، محققان نتیجه می گیرند، او از درختان بالا می رفته است.
محققان دیگری از جمله دونالد جوهانسون، دیرینه مردم شناسی از دانشگاه ایالتی آریزونا و اعضای تیمی که موفق به کشف لوسی شده بودند، هنوز هم فکر می کنند لوسی و دیگر اعضای گونه استرالوپیتکوسس آفارنسیس، در درجه اول بر روی دوپا راه می رفته اند.
باستان شناسان در نوامبر سال ١٩٧۴ در حفاری جنوب اتیوپی موفق به کشف بقایای این استرالوپیتکوسس آفارنسیس شدند. این گونه با نام علمی AL288 و به نام عامیانه لوسی نام گذاری شده است. فسیل لوسی ۴٠ درصد از بدن یک انسان را شامل شده و به نظر می رسد، متعلق به یک زن تقریبا ٢۵ ساله باشد.
یافته های این محققان چهارشنبه هفته گذشته در نشریه “PLoS ONE”به چاپ رسیده است.
.
منبع: nytimes
