آنالیزهای اخیر یک فسیل 3.3 میلیون ساله هومونید (انسان تبار)، یافته‌های جالب‌توجهی را در اختیار دیرینه انسان شناسان قرار داده است. این فسیل که در سال 2000 کشف شده، یکی از کامل‌ترین ستون فقرات هومونیدها محسوب می‌شود. این ستون فقرات تصویر منحصربه‌فردی از نقطه تکامل اجداد ما یعنی زمانی که ما به موجوداتی دوتا تبدیل شده‌ایم، در اختیار دیرینه انسان شناسان قرار داده است.
بر اساس نتایج این آنالیزها، بخش مهمی از ستون فقرات که به انسان امکان راه رفتن روی دو پا را داده، میلیون‌ها سال قبل از چیزی که پیش از این تصور می‌شد، ظاهر شده‌اند. در واقع این یافته‌های جدید، یکی از شواهد تکاملی انسان را آشکار کرده‌اند. استخوان مورد نظر “سِلام” نام دارد که در سال 2000 توسط زِرای اَلِمسِگاد دیرینه انسان‌شناس دانشگاه شیکاگو در تپه‌های دیکیکا، اتیوپی کشف شد.
المسگاد از آن زمان مشغول مطالعه بقایای سلام است، البته این مطالعات هنوز کامل نشده‌اند، اما تاکنون با توجه به آنالیزهای انجام شده، به نظر می‌رسد، سلام در زمان مرگ، تنها 2.5 سال داشته است. به این ترتیب سلام اولین و کامل‌ترین اجداد خردسال ما محسوب می‌شود که تاکنون کشف شده است. و اکنون، مطالعات جدید نشان می‌دهد، علاوه بر این، این استخوان‌ها، قدیمی‌ترین شواهدی از دوره‌ای هستند که انسان‌های اولیه شروع به راه رفتن روی دوپا کرده‌اند.
به گفته المسگاد: “ادامه مطالعات روی سلام نشان داد که ساختار کلی ستون فقرات انسان بیش از 3.3 میلیون سال قبل ظاهر شده است. بنابراین، سلام یکی از شواهد تکامل انسان محسوب می‌شود. این نوع حفظ شدن بی‌سابقه است، به‌خصوص برای یک فرد خردسال که مهره‌هایش هنوز به طور کامل جوش نخورده‌اند.”
سلام یکی از اعضای جنوبی کپی عفاری (آسترالوپیتکوس آفارنسیس) است، یعنی همان گونهی هومونیدهایی که فسیل معروف لوسی به آن تعلق دارد. لوسی که ۳.۲ میلیون ساله قدمت دارد، زن باستانی است که احتمالا دو برابر یک دختربچه وزن داشته و طول قامتش حدود یک متر بوده است. لوسی حدود نیم قرن قبل (سال 1974) کشف شده، دارای کامل‌ترین اسکلتی است که تاکنون از یک هومونید دیده شده و درک دیرینه انسان شناسان را از تکامل انسان کاملا دگرگون کرده است.
از سلام (به معنای صلح در زبان امهاری اتیوپی) اغلب به عنوان فرزند لوسی یاد می‌شود، اما در واقع سلام از مادر خود حدود 120 هزار سال مسن‌تر است.
المسگاد و همکارانش که از سال 2000 تاکنون مشغول مطالعه این استخوان‌های باستانی هستند، در مطالعه اخیر از تکنولوژی‌های تصویربرداری پیشرفته موجود در تأسیسات اروپایی تابش سینکروترون (ESRF) در گرنوبل فرانسه، برای ظهور بخش‌های گم شده بقایای استخوان سلام بهره برده است.
فِرد اسپورف آناتومیست تکاملی از کالج دانشگاهی لندن و یکی از اعضای این تیم، می‌گوید: “این تکنولوژی‌ها فرصتی برای بررسی ویژگی‌هایی از ستون مهره‌ها را فراهم کرد که به‌جز این دست نیافتنی بودند.”
المسگاد و همکارانش پس از بهره بردن از این تکنولوژی‌ها دریافتند که ساختار ستون فقرات سلام در واقع چیزی بین انسان‌های مدرن و دیگر پیشینیان باستانی است. سلام همچون ما، تنها ۱۲ دنده و 12مهره در پشت قفسه سینه دارد، در حالی که بسیاری از میمون‌ها مهره‌ها و دنده‌های بیشتری دارند. در مقابل، انسان‌ها دارای مهره‌های بیشتری در کمر هستند که به ما اجازه می‌دهد، سر پا بایستیم و روی دوپا راه برویم.
اما ساختار ستون فقرات سلام دارای همان مهره های سینه‌ای است که دیگر هومونیدها داشته‌اند. این نخستین باری است که محققان موفق به مشاهده این تعداد مهره‌های انسان مدرن در گونه‌ای هومونید می‌شوند.
المسگاد می‌گوید: “ما برای نخستین بار در تاریخ شواهد فسیلی قادر به شناسایی تعداد مهره‌ها در زمانی شده‌ایم که تغییراتی در مهره‌های دنده و مهره‌های پشت قفسه سینه رخ داده است. یعنی هنگامی‌که ما شروع به گسترش کمر کرده‌ایم. این ساختار و تغییر آن در طول زمان، یکی از مهم‌ترین رویدادها در تاریخ تکاملی انسان محسوب می‌شود.”
یافته‌های المسگاد و همکارانش در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شده است.
.
منبع: sciencealert
