تصاویر سه بعدی هر از چند گاهی راه خود را از طریق ارائه تکنولوژی جدید به میان مصرف کنندگان باز می‌کنند، اما چرا هرگز این تکنولوژی موفق نبوده است؟
در این مقاله به تصویر برداری سه بعدی، شامل تاریخچه این موضوع، و سیستم‌های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده خواهیم پرداخت. در ادامه امکان رسیدن به تصاویر هولوگرافیک سه بعدی مانند آنچه در فیلم‌های علمی تخیلی می‌بینیم، بررسی می‌شود.
هرچند دهه یکبار، شوک سه بعدی به اوج خود می‌رسد. در دهه 1980 تکنولوژی سه بعدی به فیلم‌های درجه دوم علمی تخیلی و اکشن راه پیدا کرد. در اواخر دهه 2000 نیز موج جدیدی از فیلم‌های سه بعدی از راه رسید.
صنعت تلویزیون نیز چند سال قبل با ارائه تلویزیون‌های تری دی ردی (3D-ready) با وجود محتوای کم سه بعدی، به این موج پیوست. اکنون واژه فور کی (4K) تبدیل به کلمه شایع بازار شده است. تکنولوژی سه بعدی شروع به راه پیدا کردن به بازار موبایل، تحت عنوان متفاوتی کرده است. واقعیت مجازی که در بازار تلفن‌های هوشمند بیش از پیش شنیده می‌شود، در واقع همان تکنولوژی سه بعدی است.
تاکنون وجه اشتراک موج‌های فراگیری سه بعدی، شکست مطلق آنها بوده است. تصویر برداری سه بعدی هیچگاه نتوانست خود را به سطح استاندارد، جز موارد معدودی با کمک اپلیکیشن‌ها بسیار تخصصی برساند. فیلم‌های سه بعدی نیز به عنوان استثنا باقی ماندند، از طرفی هیچکس برای تماشای مسابقات از عینک سه بعدی استفاده نمی‌کند، اما چرا؟
فرقی نمی‌کند محتوای سه بعدی، فیلم، برنامه تلویزیونی یا یک مسابقه ورزشی باشد، ساخت آن از محتوای تخت بسیار سخت‌تر است. هرچند در دنیای تکنولوژی سخت بودن فرایند تولید، تا زمانی که مشتری کافی وجود داشته باشد، اهمیت چندانی ندارد. دلیل عدم موفقیت تکنولوژی سه بعدی دقیقا به همین مساله باز می‌گردد. پس از یک دوره هیجان، مردم از خرید این محصول دست می‌کشند.
شخصا در رابطه با این موضوع یک مثال خوب به شمار می‌آیم. جدیدترین تلویزیون صفحه بزرگی که خریدم، دارای تکنولوژی تری دی ردی و یک جفت عینک مخصوص به همراه دکمه سه بعدی در روی کنترل آن بود. پس از گذشت دو سال، هنوز عینک‌ها در جعبه اصلی آن هستند و دکمه سه بعدی تنها یکبار به طور اتفاقی فشار داده شده است.
چرا مردم بابت این تکنولوژی پول نمی‌دهند؟ جواب این سوال، هرچند به نظر می‌رسد صنعت سرگرمی آن‌را متوجه نشده، بسیار ساده است. تکنولوژی سه بعدی کار نمی‌کند! البته شما می‌توانید با زدن عینک مخصوص به چشم به تماشای فوتبال یا برنامه دلخواه خود بپردازید و از توهم داشتن عمق در تصویر لذت ببرید. ولی تا چه مدت می‌توانید این وضعیت را تحمل کنید؟
در صورتیکه شما هم مثل اکثر مردم باشید، حداقل تا جایی که گزارش ناراحتی نشان می‌دهد، این مساله چندان طولی نخواهد کشید. حتی اگر با پوشیدن عینک مخصوص سه بعدی مشکلی نداشته باشید، تصویری که مشاهده می‌کنید، چندان لذت بخش نخواهد بود. پس از استفاده به مدت 15 دقیقه با این واقعیت مواجه خواهید شد، که عمق تصویر چندان واقعی به نظر نمی‌رسد و به سر درد احتمالی نمی‌ارزد.
مشکل از آن‌جایی منشا می‌گیرد، که تصاویر سه بعدی در واقع در سه بعد مختلف نمایش داده نمی‌شود. چیزی که تصاویر سه بعدی می‌نامیید، تصویر برداری و تصویر نگاری استریوسکوپی است. تصویر دیده شده، توسط چشم چپ و راست به مقدار بسیار کمی با یکدیگر متفاوتند، این روش برای شبیه سازی این کار بر روی صفحه تخت انجام می‌گیرد.
تفاوت تصویرهای دیده شده توسط دو چشم، موجب القای توهم دیداری سه بعدی می‌شود. هرچند در واقع هیچ عمقی در تصویر دیده شده در دنیای واقعی وجود ندارد.
متاسفانه تفاوت تصاویر دیده شده با چشم راست و چپ، تنها یکی از ابزارهایی است که در عالم واقع، برای تخمین عمق تصویر به کار می‌رود. فاکتورهای دیگری در تشخیص عمق تصویر در دنیای واقع دخیل هستند. به عنوان مثال، با چرخاندن سر و تفاوت زاویه دید، مقدار جا به جایی شیئی که بر روی آن تمرکز کرده‌ایم نسبت به سایر اشیا موجود در میدان دید، موجب درک هرچه بیشتر عمق تصویر می‌شود.
در تصاویر استریوسکوپی، حداقل در آنچه به عنوان تصاویر سه بعدی در سینما و تلویزیون مشاهده می‌کنیم، به هیچکدام از مولفه‌های دیگر عمق میدان پایبند نیستند. بنابرین بین تصویر دیده شده استریوسکوپی و دیگر اطلاعات مربوط، در ذهنمان ناهماهنگی پیش می‌آید.
- بیشتر بخوانید: اولین فیلم سه بعدی از فعالیت ویروس ها ساخته شد!
تصاویر افزوده شده به طور کلی برای هر فرد بخصوص راضی کننده نیستند – به عنوان مثال فاصله بین دو چشم شما، احتمالا با فاصله بین دو لنز قرار داده شده برای تصویر برداری سه بعدی متفاوت است. – . بنابرین در کل، تجربه‌ای که از مشاهده تصاویر سه بعدی پیدا می‌کنید، ایده‌آل نیستند. در هنگام تماشای چنین تصاویری هرچند ممکن است ندانیم، اشکال از کجاست اما مسلما حس می‌کنیم، در صحنه پیش رو، همه چیز درست نیست.
بنابرین یکی از مشکلات نگه داشتن نمای تصاویر دیده شده به صورت جدا از هم است. برای اینکه بخواهیم تصویر استریوسکوپی کار کنند، به طور کلی نیاز داریم نمای دیده شده از یک تصویر ثابت برای چشم راست و چپ تفاوت داشته باشند. در عین حال، هر چشم مخاطب را از دیدن محتوایی که نمی‌خواهیم، محروم کنیم.
راه‌های زیادی برای اینکار وجود دارد، که به طور مسلم، برخی از دیگران بهتر عمل می‌کنند. استفاده از عینک با شیشه‌هایی به رنگ قرمز و آبی که برای طرفداران این تکنولوژی در دهه 1950 آشناست، چندان خوب عمل نمی‌کند.
جدیدترین تکنولوژی جدا سازی تصاویر برای هر چشم، استفاده از شاترزهای ال سی دی بر روی عینک است- به هر چشم تصویر همسان سازی شده با ال سی دی نمایش داده می‌شود.- ، و نمایش تصویر از طریق فیلترهای متفاوت است – به گونه‌ای که با هر عدسی با فیلتر جداگانه‌ای منطبق باشد.-.
- بیشتر بخوانید: واقعیت مجازی (Virtual Reality) چیست؟
تمام اینکارها با یک اشکال اساسی رو به روست. تصویری که در نهایت مشاهده می‌نمایید، از روشنایی بسیار کمتری نسبت به تصویر دو بعدی معمولی برخوردار است. هیچکدام از این روش‌ها به درستی تصاویر را جدا نمی‌کنند. همواره بخشی از تصویر مربوط به چشم راست در چشم چپ دیده می‌شود و بالعکس. این مساله موجب مات شدن تصویر و در نهایت خستگی بصری بیشتر می‌شود.
البته راهکارهایی برای رها شدن از عینک هم وجود دارد. اتو استریو با پردازش تصویر در فضای سه بعدی به گونه‌ای که برای مخاطب از نقطه‌ای خاص قابل دیدن باشد، کار می‌کند. تا زمانی که سر شما در موقعیت مناسب قرار داشته باشد، هر کدام از چشم‌ها تصویر مربوط به خود را خواهد دید. البته مشکل از آن‌جایی آغاز می‌شود که با تکان دادن سر، دیگر قادر به مشاهده تصویر سه بعدی با کیفیت نخواهید بود.
این روش بیشتر مناسب صفحه‌نمایش‌های کوچک و دستی است. بعضی تلفن‌های هوشمند و ابزارهای بازی، با ایجاد تصاویر اتو استریو به بازار عرضه شدند. بعضی مدلهای ال جی اپتیموس، اچ تی سی ایو و محصولات شارپ و هیتاچی که البته بیشتر در بازار ژاپن فروخته شدند، از جمله این دستگاه‌ها به شمار می‌آیند.
نمایش استریو دوباره راه خود را به بازار موبایل باز کرد، البته با فرمی متفاوت: هدست‌های واقعیت مجازی. هرچند ممکن است قدری مدلهای ارائه شده با هم تفاوت داشته باشند، اما در نهایت همه آنها از شیوه نمایش استریوسکوپی استفاده می‌کنند و در نهایت مشکلات مربوط به این نوع تصویر پردازی برای آنها صدق می‌کند.
- بیشتر بخوانید : بهترین بازی های واقعیت مجازی ۲۰۱۷ برای کنسول‌ها و هدست‌های مختلف
در حال حاضر، واقعیت مجازی سر و صدای زیادی به پا کرده است. باید دید، در نهایت تصاویر سه بعدی جایگاه خود را پیدا خواهند کرد یا این نیز تنها یک موج دیگر است.
منبع: androidauthority
